Anoniem.
Ik ben 21 jaar en ik geloof in God. Ik ben opgegroeid in de vergadering van gelovige in een liefdevol, christelijke kerk. Ik ben vanuit huis niet christelijk opgevoed. Op veertienjarige leeftijd ben ik tot geloof gekomen door het project ‘Athletes in action’, waar ik al een paar jaar heen ging. Ik ontmoette daar verschillende mensen waar ik bevriend mee raakte, ging met hun mee naar de kerk en ging ik over het geloof nadenken.
Familie
Ik heb een een redelijk fijne jeugd gehad, tot ik er op mijn 15e erachter kwam dat ik op vrouwen val. Help, Ik ben gay! Verliefd worden op een stagiaire die een jaar later mijn gym docent werd en weer een jaar later mijn mentor. Maar dat gevoel had ik nog nooit eerder gehad, zo verliefd als op dat moment was ik nog niet geweest. Ik probeerde de dierentuin van verliefdheid te onderdrukken. Het mocht niet, de kerk keurt het af. Op een gegeven moment, ik was nog niet uit de kast, vroeg iemand mij: ‘Keurt de kerk het af of keurt God het af?’. Dat was voor mij een bevestiging dat ik uit de kast mocht komen.
Mijn familie reageerde ontzettend liefdevol. Dat komt mede omdat zij het geloof niet bij zich dragen. Maar zowel ik als mijn kerk hebben een lange en pijnlijke periode doorgemaakt vol met obstakels, verdriet, onbegrip en boosheid.
Psychische klachten
Binnen mijn gemeente voelde ik mij niet geaccepteerd. Ik kwam daar niet tot mijn recht. In eerste instantie dacht ik dat het een fase was. Ik kreeg er psychische en lichamelijke klachten van. Ik wist niet goed waar ik mijn emoties moest plaatsen, ik kon alleen nog maar aan de dood denken. Het verlangen om er niet meer te zijn werd steeds heftiger. Ik heb meerdere pogingen gedaan om mij van het leven te beroven omdat ik liever bij God wilde zijn. Op het diepste moment van mijn jonge jaren vertelde ik in de gemeente dat ik naar God wilde, dat ik niet meer wilde leven omdat het verlangen zo sterk was. Voor mij kon het schip niet verder zinken. Niet veel later ben ik opgenomen in de psychiatrie. Daar kwam naar voren dat ik, door alles wat er gebeurd was, een psychische stoornis heb opgelopen.
Genezing hielp niet
Een jaar later was de afstand tussen mij en mijn gemeente erg groot geworden want ik viel nog steeds op vrouwen. Ze vroegen me of ik een genezing wilde doen om van die gevoelens af te komen. Dat heb ik gedaan omdat ik op dat moment zelf ook dacht dat ik ziek was en in zonde leefde. De genezing hielp niet, vrouwen deden mij nog steeds meer dan mannen. Ik probeerde van alles, ook relaties met mannen, alleen de liefde die ik voor hen voelde, was niet echt. Ik heb nog nooit één seksuele gedachte gehad bij een man, laat staan lustgevoel. Ik deed het alleen om voor mezelf niet te hoeven accepteren dat ik op vrouwen val.
Op zoek naar mensen zoals ik
Het was voor mij op dat moment erg makkelijk geweest mijn geloof van mij af te schudden en de ‘makkelijke’ weg te volgen. Maar ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb. Ik had weinig gelovige vrienden waarmee ik hierover kon praten, ze begrepen niet hoe belangrijk het geloof voor mij is in samenhang met gay zijn. Ik ben op zoek gegaan naar mensen zoals ik, die christen en lesbisch zijn en vond op internet ‘God vind jou oké’. Artikel gelezen, twijfel, twijfel, twijfel. Ik heb erg lang nagedacht of ik daar heen moest gaan omdat het een uur rijden is en ik erg onzeker ben op sociaal vlak. Ik vond het lastig, was mede aan het zoeken naar een stukje acceptatie op geloofsgebied wat ik nog niet had gevonden.
Na veel wikken en wegen heb ik op de dag zelf alsnog besloten dat ik er heen zou gaan. Het was voor mij een hele hoge drempel waar ik overheen moest maar ik heb alle moed verzameld. Gespannen, gestrest en vreselijk onzeker was ik. Gelukkig werd het een hele fijne avond en was het een opluchting te ontdekken dat ik niet alleen ben, dat er zoveel meer mensen zijn die met dezelfde gevoelens worstelen.
Ik moest wel een paar dagen ‘bijkomen’, want hoe nu verder? Ik voelde mij op een bepaalde manier door mijn kerk gedwongen een keuze te maken. Of hetero ‘worden’ met een lang proces of mezelf zijn en de gemeente verlaten. Ik ben gaan bidden, onderzoeken, en nadenken. Het was voor mij een leerproces waarbij ik heel diep moest nadenken over manier van geloven. ‘Wat geloof ik nou? Is het oké wat ik doe? Ga ik nu niet van Gods pad af? Waarom ik?’
Andere gemeente
Uiteindelijk heb ik op mijn negentiende mijn gemeente verlaten en ben ik op zoek gegaan naar een andere gemeente. Lang gepiekerd, veel kerken bezocht. Ik wilde het geloof bij mij houden en het niet verliezen. Ik ben terecht gekomen bij een gemeente in een klein dorpje, 8 kilometer verderop. Ik voelde me daar wel op m’n gemak totdat we een dienst samen hadden met een kerk 12 kilometer verderop. Ik was meteen verliefd op die gemeente. Na een half jaar was ik nog steeds zo verliefd. En nu ben ik er ongeveer anderhalf jaar en ben nog steeds zo verliefd.
Bijna een jaar geleden heb ik aan het pastoraal team verteld dat ik op vrouwen val en twee weken later ook aan de jeugd-huiskring. Ze deden er niet moeilijk over, ze vonden het juist uitstekend dat ik er voor uitkwam. Het pastoraal team zou het bespreken met de oudsten want de visie die onze gemeente nastreeft is Jezus volgen en verkondigen.
En nu
Nu, zeven jaren later, ben ik christen, lesbisch en gelukkig. Het is nu beter dan ooit te voren, ik kan mezelf weer in de spiegel aankijken. Omdat ik nu weet dat de kerk het niet moest accepteren van mij, maar dat ikzelf een leerproces door moest maken en dat we elkaar in elkaars waarde moesten laten.
Het doet mij zoveel verdriet dat christenen soms bezig zijn voor elkaar te bepalen wat God wel of niet goed vindt, enkel en alleen op basis van teksten die gaan over rituele seksuele handelingen, tempelprostitutie en verkrachten van mannen. Ik denk dat God het belangrijker vind om je naaste lief te hebben zoals jezelf. De bijbel spreekt meer over je naaste lief hebben dan over seksuele voorkeur.
Ik ben oprecht blij dat ik voor mijzelf heb gevonden waarin ik God kan dienen. Ik weet dat Hij van mij houdt zoals ik ben en ik weet ook dat hij van andere LHTB’s houdt zoals ze zijn.
De belangrijkste quote voor mij is geworden: ‘God vind jou oké!’
