Geja van Reenen.
Op een ochtend zit ik samen met mijn zoon op de bank een kopje koffie te drinken. Hij is wat afwezig en zit wat met zijn Ipad te spelen. Plotseling staat hij op, geeft mij zijn Ipad en zegt: ‘Mam, wil je dit eens lezen?’
Ik lees een brief van een jongen geschreven aan zijn ouders. Hij vertelt dat hij op jongens valt. Eerst realiseer ik me niet dat deze brief voor mij bedoeld is. Ik ben zo naïef om te denken dat een vriend van hem zijn ouders wil vertellen dat hij homo is.
Toch vraag ik hem: “Gaat dit over jou?’.
Mijn zoon is homo, nou en?
Op het moment dat hij ‘ja’ zegt staat mijn wereld even stil. Een zwaar gevoel bekruipt mijn maag, mijn keel wordt dichtgeknepen. Vanaf dat moment is mijn leven veranderd. Ik sta aan het begin van een lang en heftig proces. Een proces wat begint bij ‘help mijn zoon is homo’ maar uitloopt in ‘mijn zoon is homo, nou en?!’
Ik heb ervaren dat er nog maar weinig bekendheid is over het proces waar ouders in terecht komen. Het gevolg is dat het voor omstanders soms moeilijk is om hen bij te staan, ze weten er zich geen raad mee en gaan je soms uit verlegenheid negeren en ontlopen.
Mijn missie is meer bekendheid geven aan datgene wat ouders meemaken. Enerzijds als erkenning en herkenning voor andere ouders, anderzijds om het inlevingsvermogen van omstanders te vergroten. Het is mooi om dit via beeld en woord te kunnen delen. De werken en gedichten die ik nog ga maken tijdens mijn proces zullen geplaatst worden onder 'wij de kerk in woord en beeld'. Ik hoop dat het andere ouders tot steun mag zijn.
