Anoniem.
Zo rond mijn zestiende werd ik me er bewust van dat ik homoseksuele gevoelens had, ik werd nl. verliefd op een jongen. Ik wilde geen homo zijn, want dat zou betekenen dat ik altijd alleen moest blijven. Een relatie met een man mocht immers niet? Gevolg was dat ik het wegduwde, zo ver mogelijk weg. Niet aan denken, dan bestond het niet. Het zou wel over gaan als ik eenmaal getrouwd was, dacht ik. Maar niks bleek minder waar te zijn, want eenmaal getrouwd met een lieve vrouw, veranderde er niets. Wat ik ook probeerde, ik betrapte mezelf er voortdurend op dat ik toch weer wegdroomde bij leuke mannen. Ik schaamde me ervoor, overtuigd dat het verkeerde gedachten waren, waar maar beter niemand iets van kon weten.
Investeren in mijn huwelijk
Eén keer ben ik de fout in gegaan. Het was tijdens een vakantie, ik kon hem niet weerstaan met zijn prachtige, lieve, donkerbruine ogen. Ik heb eraan toegegeven in de wetenschap dat het hartstikke fout was. Ik maakte mezelf wijs dat het geen kwaad kon, hij woonde ver weg, speelde geen echte rol in mijn leven en vormde dus geen bedreiging, dacht ik. Ook dat bleek niet waar te zijn want eenmaal thuis, kreeg ik hem maar moeilijk weer uit mijn hoofd. Ik voelde me schuldig, slecht en was kwaad op mezelf, maar ik durfde er met niemand over te praten, dus hield ik mijn mond. Ik was fout geweest en nam me heilig voor zoiets nooit weer te doen. Ik kon beter investeren in mijn huwelijk en dat is wat ik sindsdien ook doe.
Eenzaam
Toch fantaseer ik nog steeds over mannen. Het gaat niet anders, daar heb ik me inmiddels bij neergelegd. Andere mannen denken vast ook wel eens aan andere vrouwen, al was het maar aan de leuke dames in lingerie op het billboard langs de weg, terwijl ze met hun eigen vrouw, maatje 48, in bed liggen. Is het dan werkelijk zo veel erger dat ik aan een man denk? We zondigen toch allemaal? We leven toch allemaal onder Gods genade? Was dat niet zo, dan was toch niet één, maar dan ook echt niet één van ons, welkom bij Hem?
In de basis blijf je wie je bent
Voor mezelf put ik daar troost uit. Ik ben niet minder of slechter dan anderen, al voel ik me soms wel eenzaam. Gelukkig zijn er inmiddels online een aantal mensen met wie ik erover kan praten zonder dat ze me veroordelen, hoewel ook zij er in het begin best moeite mee hadden. 'Kom uit de kast, je bent jong, nu kun je nog makkelijk opnieuw beginnen, je vrouw heeft recht op een man die zich tot haar aangetrokken voelt, je moet het vertellen zodat zijzelf kan kiezen', en meer van dat soort uitspraken kreeg ik te horen.
Maar zo werkt het niet bij mij. Ik heb, toen ik 10 jaar geleden trouwde, een belofte gedaan en die belofte wil ik houden. Ik ben fout geweest toen ik vreemdging en zo'n fout wil ik niet nog eens maken. Daarom doe ik mijn best een goeie man en papa te zijn en dat lukt me tot nu toe heel aardig. In ieder huwelijk is wel wat, denk ik. Bij mij speelt mijn geaardheid een rol, bij een ander misschien een kort lontje. Je kunt ermee leren omgaan, maar in de basis blijf je wie je bent.
Opgedrongen liberalisme
Hopelijk kom ik ooit op een punt dat ik het mijn vrouw kan vertellen, nu kan ik dat in ieder geval nog niet. Angst haar verdriet te doen, angst dat ons gezin uit elkaar valt en dat ik de mensen waarvan ik hou kwijt raak en angst voor de reacties van anderen, weerhouden me er van.
Maar is dat eigenlijk niet waar iedereen bang voor is? Homo of hetero, allemaal hebben we gedachten die we voor onszelf houden en allemaal om dezelfde reden; angst om afgewezen en veroordeeld te worden en angst om de mensen waar we van houden pijn te doen en kwijt te raken. Het is zo makkelijk om met het vingertje naar iemand anders te wijzen. Ik heb het gezien bij andere getrouwde homo’s die uit de kast kwamen, iedereen schaart zich achter de vrouw en ziet hem als schuldige. Zij krijgt de steun, hij de verwijten.
Het is niet dat ik zielig wil doen, maar begrip voor getrouwde homo’s is er weinig. Iedereen heeft zijn oordeel klaar, zeker in deze tijd waarin vrijwel iedereen vindt dat homoseksuele relaties oké zijn. Opgedrongen liberalisme noem ik dat. 'Kies voor jezelf, doe wat je wilt, wees eerlijk over wie of wat je bent'. Alsof hetero’s dat altijd doen…
Uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers
Het doet pijn, al dat onbegrip, want ik ben, net als andere getrouwde homo's, niet voor niets in deze situatie terecht gekomen. Gelukkig voel ik me bij God welkom en geliefd zoals ik ben. Hem durf ik zonder angst tegemoet te treden want Hij oordeelt niet, Hij is genadig, ook voor mij. Hij kent mijn verdriet, Hij weet dat dit niet mijn eigen keuze was, dat ik er het beste van maak nu en dat dat niet altijd eenvoudig is.
Ik ben dankbaar en blij dat ik inmiddels een aantal mensen ken die wel begrip voor me hebben en me niet laten vallen maar juist steunen. Niet zozeer omdat ze vinden dat het goed is hoe ik leef, maar omdat ze snappen dat het moeilijk is. Want wat ik ook doe, welke keuze ik ook maak, uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers.
