Daan.
Er is geloof, hoop en liefde; waarvan liefde het grootst.
Er was eens...
Zomer 2008 aan de ontbijttafel in Oostenrijk; vakantie! Met z'n 11-en waren we op stap. Heerlijk een week met de trein naar de bergen. We waren net allemaal 18 geworden, dus konden genieten van het volwassen leven. Gesprekken waren er veel, we dachten na over het leven, over God en over elkaar. De sfeer was goed, het voelde vertrouwd en fijn. Totdat we op het onderwerp 'homo' uitkwamen.
Twee van mijn mannelijke vrienden maakten duidelijk dat zij niet bevriend zouden kunnen zijn met een homo. 'Pff', dacht ik, 'laat ik mijn mond maar houden'.
31 december 2010 23:59; feest!
Een nieuw jaar komt eraan. Samen met mijn grote vriendengroep uit de kerk, bereidden wij onze grote verzameling aan vuurwerk voor. We plaatsen buizen om de pijlen en de potten alvast klaar te zetten, zodat we ze om 00:00 uur gelijk aan konden steken. Het was bij ons een traditie aan het worden, elk jaar vierden we het nieuwjaarsfeest bij elkaar. Bij 'onze' traditie hoorde ook een ritueel. Ieder jaar deed ik een voorspelling, die (op wonderlijke wijze) steeds uitkwam. Met een beetje logisch nadenken, kwam ik altijd heel ver. Zo ook dit jaar; mijn voorspelling was: 'iemand krijgt zijn vrijheid', uiteraard doelde ik op mezelf.
Helpt God je wel?
11 januari 2011 03:15, ik was 21 jaar.
Ik lag in bed nog de laatste aflevering van het seizoen 'Uit de kast' te kijken van Arie Boomsma. Het was de laatste aflevering, dat betekende voor mij dat het tijd was om mezelf vrij te maken van een taboe dat al veel te lang had geduurd. Ik vouwde mijn handen, sloot mijn ogen en vroeg aan de Heer of hij mij wilde sterken. Ik vroeg of hij mijn ouders kon wakker maken. Na het amen ben ik naar beneden gelopen. Onder de afzuigkap stak ik een sigaret op en hoorde andere voetstappen op de trap. Pa was wakker en moest naar de WC. Met de vouwen in zijn gezicht zag hij me al rokend aan en vroeg of ik nog niet moe was. 'Jawel', zei ik. 'Maar het is tijd.. tijd voor mij om jullie wat te vertellen'.
Ik liep met een goede voorbereiding naar boven (dit gesprek natuurlijk al 200 keer geoefend). Ma was nog half slaapdronken, maar ik maakte haar duidelijk dat het tijd was. Tijd om te vertellen dat ik homo ben.
Pa: 'Oh, dat is niet zo best dan.' (De dag erna lag er een briefje op tafel van pa met daarop 'Daan ik houd van je.' Ik wist dat het goed was).
Ma: 'Ach, jongen. Had je dat niet eerder kunnen zeggen? Ik wist het al toen je 12 was. Ik houd van je'.
Beide opmerkingen kwamen goed bij mij binnen. Ik had hun reactie zo verwacht. Ook die van pa, die trekt wel bij.
Diezelfde nacht heb ik 10 vrienden gesmst dat ik de dag erna zou langs komen. Ik moest wat vertellen. Een hele dag op stap geweest, kwam ik moe maar vrij thuis. Ik mocht eindelijk leven.
Van niets naar iets.
Als semi hetero acteur ga je zo in je rol zitten, dat je de realiteit verliest. Het moment dat ik uit de kast kwam, was pas het moment dat ik een toekomstvisie ontwikkelde. Ik kon nadenken over een relatie aangaan en zelfs aan trouwen.
Kerk
Naar de kerk ga ik niet meer. Ik voel me niet fijn in een gemeente. Ik heb weinig slechte ervaringen gehad in de kerk, het tegenovergestelde juist. Ik deed veel jeugdwerk en zong in een band. Ik was zeer betrokken. Ik merkte al die jaren natuurlijk dat er een taboesfeer hing in mijn voormalige kerk. Destijds had ik niet de juiste tools om het taboe in de kerk open te breken, ik heb besloten de gemeente te verlaten en een thuislezer te worden. Ik mis mijn oude leven, ik mis de mensen en het praten over het geloof. Geloven doe ik op het moment 'alleen'.
De vrienden ben ik verloren, ze zijn ieder hun eigen weg gegaan en de vriendengroep van 7 jaar hield op te bestaan. Ik geloof niet dat dit kwam, doordat ik uit de kast kwam. Wel voelde ik dat ik door sommige vrienden niet werd begrepen en dan verzwakt het contact automatisch.
Ontwikkeling van identiteit.
Nu was het tijd om mijn identiteit te ontwikkelen. Wie was ik? Wat wilde ik? Hoe kom ik over bij mensen? Het heeft zeker 3 jaar geduurd, voordat ik mijn rust had. Na een aantal vriendjes, het gebruiken van drugs en dates kwam er een keerpunt. Ik verloor mezelf. Ik verloor mezelf zo erg, dat ik twee jaar thuis heb gezeten. Enorm verdrietig, terneergeslagen en gewoon depressief. Na gesprekken met de psycholoog en psychiater kwam eruit dat ik ADHD zou hebben (wat ik tot op de dag van vandaag betwijfel). Ik kreeg medicatie, waardoor ik mezelf niet meer kon zijn. Daar ben ik dus mee gestopt.
Nu gaat het goed. De depressie is over, doordat ik hard aan mezelf ben gaan werken. Ik voel me al die tijd gedragen door God. Alles wat er gebeurde, gebeurde met een reden. Ik weet nu wat ik wil en wie ik ben. Ik voel me vrij. Helaas heb ik nog geen gemeente gevonden. Die hoop ik te gaan vinden met mijn toekomstige vriend.
Ga met God,
Daan
