Miriam van Tunen.
Soms beland ik in een gesprek waarin mijn gesprekspartner bijbelteksten begint te citeren. Meestal gaan deze gesprekken over homoseksualiteit. Leviticus of Romeinen wordt voorgedragen of de bijbel wordt opengeslagen en de teksten voorgelezen. Alsof ik die teksten niet allang gehoord en overdacht heb… Alsof mijn gesprekspartner de meerdere is in dit gesprek en mij mag terechtwijzen met teksten over afschuw.
Dat terwijl ik meende dat iedereen even zondig was. Mijn geciteerde teksten bijv. over liefde en genade, zijn net zo willekeurig gekozen als de teksten over zonden maar worden minder serieus genomen. Ik voel mij staan op ongelijke grond.
Exodus
Om boosheid te voorkomen dwalen mijn gedachten af. Mijn oren gaan dicht, mijn hart wordt verdrietig en ik denk aan Exodus 33: 11 (NBV) de HEER sprak persoonlijk met Mozes, zoals een mens met een ander mens spreekt.
Ik denk aan deze tekst om twee redenen;
1. Met regelmaat kom ik tegen dat mensen teksten citeren alsof de HEER ze zelf net op dat moment doorgegeven heeft (zoals een mens tegen een ander mens).
2. Exodus speelt zich o.a. af in de woestijn, een plek vol droogte. Deze eindeloze plek vol angst zullen homoseksuelen m.n. tijdens hun coming-out herkennen.
Als je heel exodus leest dan ga je mee op reis met een volk. Een volk dat soms ongehoorzaam is, denk maar aan het gouden kalf. Een volk dat hoop verliest, als God zegt niet met hen mee te reizen omdat ze zo ongehoorzaam zijn. Een volk dat denkt dat er geen einde komt aan hun eindeloze reis vol obstakels. Een volk dat hunkert naar het land van melk en honing waarin ze bevrijd zullen zijn.
Dwalen
In veel discussies merk ik op dat er terug gegaan wordt naar die tijd in de woestijn. Of het nu gaat over hele noten zingen, het orgel of een band. De kinderdoop of de volwassendoop, vrouwen wel/ niet in het ambt. Het avondmaal en wie er aan mag. De ware kerk en de juiste leer, hoeveel kerken (maar vooral goedbedoelende individuen) zijn er niet door verscheurd geraakt? De overkoepelende vraag is vaak: Is verandering/je mening herzien een stap dichter naar Gods wil toe of juist een beweging richting de zonde?
Niet zelden verzanden deze discussies in een woestijn: De een weet het beter dan de ander of is er van overtuigd dat God tot hem/haar gesproken heeft en Zijn wil duidelijk heeft gemaakt. Dat terwijl de andere partij in de discussie toch echt en oprecht overtuigd is dat God het anders heeft bedoeld.
Het is niet de inhoud van de discussie die de mens verdeeld en verdrietig maakt. Het is het gevoel van ondergeschikt zijn, niet gehoord worden, de mindere zijn, op ongelijke grond worden geplaatst. Het is het idee dat jij, met jou oprechte gevoelens en overtuigingen, er niet bij mag horen. Dat maakt dat mensen gaan dwalen, soms naar een andere kerk, soms naar een ander geloof. Sommige verliezen helemaal de hoop en haken af bij God.
Verscheurd
Homoseksualiteit is van alle tijden, maar sinds een aantal jaar behoort het onderwerp in hetzelfde rijtje discussiepunten. Aldus is de vraag gerezen: Mag het nu wel of niet? Kerkenraden bogen zich erover. De ene keer was de conclusie, zoals bij de landelijke PKN, homoseksualiteit mag. De andere kerk kwam met even goede bedoelingen tot de conclusie dat het van god niet mocht. (en ja, god staat hier met een kleine letter, want de mening van de hemelse HEER wil ik niet vals verkondigen). Beide conclusies hebben volgelingen van God geschaad, verdriet gedaan en voor hen gevoel buiten de gemeente gesloten. Nu hoor ik: “Nu ziet u wat er gebeurt, de homoseksuelen hebben de kerk verscheurd door hun onderwerp op te dringen, zelf te zondigen en de kerk te willen veranderen”. Hierop antwoord ik, net als hierboven, het gaat niet om de inhoud van de discussie of God homoseksualiteit nu goedkeurt of afkeurt. Het gaat erom of mensen het idee hebben erbij te horen, gehoord worden en serieus genomen worden.
Acceptatie
Ikzelf ben behoorlijk geschaad, door de kerk als instituut en door de gelovigen die deelnamen aan mijn proces. Maar ik heb ook een enorme veerkracht ontdekt in mijzelf en mensen die om mij heen staan gezien die met mij mee worstelden. Ik heb liefde gekregen uit onverwachte hoeken en genoten van de ontwikkelingen die ik om mij heen zie als het gaat over acceptatie. Ik heb mijn ervaringen gedeeld in een positief boek vol hoop genaamd “Van achter de kast”. Ik ben trots maar vooral dankbaar voor u/jou, dat wij samen binnen de kerk (en de samenleving in het algemeen) een geluid mogen laten horen van acceptatie. Wij zijn er, we zijn niet weg te denken. Wij doen er toe en kunnen van waarde zijn. Laat je stem positief horen! Ook als je er een lange adem voor nodig hebt, ook als je gekwetst wordt. Je bent niet alleen, wij homoseksuelen zijn 7% van de samenleving, dat cijfer geldt net zo goed binnen de kerk.
Miriam van Tunen geeft regelmatig spreekbeurten binnen kerkenraden/gemeenten/vrouwen groepen/ jeugdverenigingen, etc. Meer informatie hierover kunt u vinden op www.mvtunen.nl.
