Elvira Oudemast.
Ik ben opgegroeid in een gemengd gezin. Mijn vader is Moluks en mijn moeder is Nederlands. Ik noem mij daarom ook wel MengelMoes. Doordat mijn ouders allebei erg jong waren toen ik werd geboren, hebben mijn Nederlandse opa en oma me grootgebracht.
Ondanks dat het mijn veilige haven was, was het in mijn kinderjaren best verwarrend en was ik erg onzeker.
Ik zette hen op een voetstuk
In 1997 kwam ik tot geloof. Dat klinkt goed he?! Maar de eerste jaren van mijn 'bekering' waren zwaar. Ik voelde dat ik aan de verwachtingen van de mensen in de kerk moest voldoen. Er werd snel gezegd dat bepaalde keuzes niet van God zouden zijn. Omdat ik zo onzeker was en graag ergens bij wilde horen (dit was voor mij ook echt een ding), deed ik alles wat de mensen zeiden. Ik nam het klakkeloos aan. Ik keek op naar de mensen die in mijn ogen al zolang gelovig waren. Ik zette hen als het ware op een voetstuk, zonder dat ik daar erg in had. Ik wilde voldoen aan de verwachtingen van deze mensen, dat had ik al die jaren in onze familie ook gedaan. Opnieuw kwamen al die gevoelens van onzekerheid, verlatingsangst, monddood gemaakt worden, etc., naar boven. Het was een manier van leven geworden.
Lag dit aan de mensen uit de kerk? Nee, niet direct, het was mijn probleem.Toch denk ik dat wij, christenen, heel gauw geneigd zijn om alles beter te weten, dat wij wel weten hoe een ander zijn leven moet leven.
Veroordeeld omdat ik verliefd was op een ongelovige man
In 2002 leerde ik mijn huidige man kennen, waarmee ik inmiddels 10 jaar getrouwd ben. Hij was geen christen. Ikzelf had in die periode afstand gedaan van de kerk door de vele teleurstellingen in mensen van de kerk. Toen de mensen uit de kerk het nieuws hoorden, kreeg ik heel veel veroordelingen over me heen. In de bijbel staat in 2 Kor 6: 14 en 15 immers dat wij niet in een zelfde span met ongelovigen moeten lopen. Want wat is de verwantschap tussen gerechtigheid en wetteloosheid? Wat heeft licht met duisternis te maken? Wat hebben een gelovige en een ongelovige met elkaar gemeen?
Ik kreeg brieven en mails met hele nare boodschappen en heb dagenlang alleen maar gehuild. Ik had zoveel dingen in de kerk zien gebeuren. Bij de ‘grote’ mannen van God. Mannen die elke zondag vooraan stonden te preken, maar ondertussen dingen deden die gewoon echt niet ok waren, dit heb ik zelf ervaren en meegemaakt. En nu werd ik veroordeeld omdat ik verliefd was geworden op een ongelovige man, terwijl juist hij mij respecteerde zoals ik was. Hij accepteerde mij zoals ik was, zonder veroordeling, hij hield (en houd nog steeds) van mij om wie ik ben.
Niemand van ons is perfect
In 2006 kwam hij tot geloof, hij zei ‘Ja’ tegen God. In dit zelfde jaar zijn wij getrouwd voor God. In 2007 heeft hij zich laten dopen en in datzelfde jaar werden wij ouders van ons zoontje. Nu dienen wij samen onze God en mogen wij ons teamleiders noemen van een onwijs te gek team in onze kerk waar we ons thuis voelen. Ik ben dankbaar voor de kerk waarin we nu zijn. Hier is iedereen welkom, ook homo's en lesbiennes! Hier kunnen wij allemaal onszelf zijn met al onze tekortkomingen en verschillen! Want let wel, NIEMAND VAN ONS IS PERFECT!
Mijn leven was een leven vol angst met altijd de vraag: WIE BEN IK? Ik kon nooit mijzelf zijn. Ik zie hierin een gelijkenis met mensen die niet voor hun geaardheid durven of kunnen uitkomen. Ik heb altijd geleefd om aan de verwachting van anderen te voldoen. Of het nu was in onze familie of later in de kerk. Als het ware zat ik dus ook ‘in de kast’. Ik voelde me gevangen, zat in een spagaat. Aan de ene kant doen wat een ander van je verwacht en aan de andere kant zo graag willen zijn wie je werkelijk bent. Ik denk dat dit voor gelovige LHBT-ers precies zo is. Ze willen zo graag voldoen aan de regels van de kerk/ God, maar kunnen daardoor tegelijkertijd nooit volledig zichzelf zijn omdat ze bang zijn voor veroordeling.
Stoppen met veroordelen
Laten we daarom ophouden met elkaar veroordelen, in de kerk of daarbuiten! Weet je wel hoeveel schade dat aanricht? Heb je enig idee hoe ver wij mensen, door veroordelingen, van God afhouden? Is dat wat Jezus wilt? Dat wij elkaar schade aanrichten door elkaar te veroordelen?
Ik had op een gegeven moment zo'n hekel aan christenen! Het heeft jaren geduurd voordat ik me weer kon openstellen naar deze mensen toe en nog vind ik het soms moeilijk. Mensen gaan maar al te graag op de stoel van God zitten en wijzen naar elkaar wanneer ze een keuze maken die misschien in hun ogen niet oké is.
Laten we hiermee stoppen, Laten we met de liefde van God naar elkaar kijken, hoe moeilijk dit misschien soms ook is. Ik heb geleerd dat ik mag zijn wie ik ben. Daar ben ik misschien mensen door kwijtgeraakt maar ik weet zeker dat de mensen die echt van me houden me nemen zoals ik ben. En het allerbelangrijkste: God houdt onvoorwaardelijk van me, ondanks dat ik fouten maak. En dat geldt precies zo voor LHBT-ers.
