Inge Bosscha.
Omdat ik mezelf tot nu toe enkel als vrouw en als hetero heb ervaren, weet ik niet hoe het voelt om uit de kast te komen, laat staan om erin te zitten. Wat ik wel weet, is hoe het voelt om klem te zitten en om je tot in je diepste wezen onderdrukt en afgewezen te voelen. Dat is waarom ik mij verbonden voel met LHBTQ’ers en hun verhalen, omdat ook jullie helaas vaak bloot hebben gestaan, en dikwijls nog staan, aan pijnlijke afwijzing en onderdrukking.
Geen ruimte voor mezelf
In 2015 realiseerde ik mij hoe ik nog steeds rekening hield met anderen, ten koste van mezelf en mijn eigen ruimte. Ik liet anderen zeggen hoe zij het zien en hoe zij vinden dat het hoort, maar zelf zweeg ik, omdat ik wist dat wat ik diep van binnen voelde, afgewezen zou worden.
Ik besloot een stukje te schrijven waarin ik dicht bij mezelf zou blijven en zonder me te verontschuldigen of te nuanceren alléén maar op te schrijven hoe het voor mij voelt.
Ik schreef niet dat ik het wel begreep, waarom mensen tegen me zeggen dat ze voor me zullen bidden, ook al begrijp ik het. Ik schreef niet dat ik het wel waardeer en dat ik hen daar dankbaar voor ben. Ik had wel zo leren denken, maar het was niet hoe het diep van binnen voelde. Het deed me pijn en het kwetste me. De hoogste Macht werd aangeroepen omdat men hoopte dat ik zou veranderen. Au!
En over die pijn schreef ik mijn stukje.
Afwijzing en onderdrukking
Het werd gedeeld op Facebook en er kwamen verrassend veel reacties op. Mensen gaven aan de gevoelens te herkennen en waren blij dat ik het onder woorden had gebracht. De reacties raakten me en ik besloot nog een stukje te schrijven. Weer veel reacties, sommigen zeer persoonlijk en emotioneel. Ik bleef schrijven en steeds meer mensen reageerden en gingen me volgen. Zo ontstond, eigenlijk zonder dat ik dit van tevoren van plan was, eerst de site ‘Ik ben een afvallige’ en later het toch weer wat meer genuanceerde ‘Dogmavrij’.
De sites gaan over de pijn van afwijzing en onderdrukking. Over hoe het kerkelijk gezag soms totaal voorbij gaat aan persoonlijke verantwoordelijkheid en het eigen geweten. Over de miskenning wanneer er gestraft en buitengesloten wordt, terwijl alles in jou had willen blijven en God wilde volgen en liefhebben. Hoe verschil van inzicht over wie/wat God is en wat Zijn/Haar bedoeling is met jouw leven, kan verstrekkende gevolgen hebben wanneer mensen gaan zeggen dat hun inzichten beter/hoger/wijzer/meer van God zouden zijn dan jouw inzichten.
Relatie met ouders onder druk
Ook een steeds terugkerend thema op Dogmavrij is de relatie met je ouders. Hoe dit ingrijpend kan veranderen wanneer dingen anders lopen dan men eerst dacht dat ‘de bedoeling’ zou zijn. Wanneer jij keuzes maakt die ouders verdriet doen, wanneer je ‘de code’ breekt door niet langer meer te conformeren aan de groep, maar steeds meer je eigen weg gaat. Dat roept vaak heftige reacties op, bij zowel de ouders als het ‘ongehoorzame’ kind. En dat doet pijn.
Door daar openhartig over te schrijven, willen mensen ook hun eigen verhalen delen. Dat kan inmiddels onderaan de artikelen en daar wordt dan ook volop gebruik van gemaakt. Neemt niet weg dat veel reacties nog altijd privé binnenkomen en dat ik inmiddels ruim duizend mails heb gekregen, waaronder ook veel reacties van LHBTQ’ers.
Angst en radeloosheid
De pijn, eenzaamheid en radeloosheid die uit sommige mails spreekt, raken me diep. Ik voel verdriet omdat ouders met de beste bedoelingen hun kinderen diep beschadigen, met hun angstige starheid, hun vermaningen en afwijzing. Ik voel boosheid omdat binnen sommige kerken door slechts enkele mensen wordt bepaald wat voor iedereen ‘de bedoeling’ is.
Ik ben blij met een initiatief als Wijdekerk. Blij met een positief geluid vanuit de kerken. Een antwoord op onderdrukking en afwijzing. Een schreeuw vanuit het hart, want de mens is een veelkleurig wezen, in Godsnaam, heb lief!
Ik denk dat we met een lichtje moeten schijnen op de plekken waar het donker is. We moeten juist naar dat donker kijken, het erover hebben met elkaar. Waar komt onrecht voor en hoe ziet dat eruit? Hoe voelt dat? Wat is jouw aangedaan en hoe boos en verdrietig ben jij daardoor?
Voor onderdrukte mensen is het vaak moeilijk om hun eigen gevoelens de ruimte te geven en hier goed naar te luisteren. We zijn zo gewend om ons diepste zelf weg te stoppen dat dit haast natuurlijk voelt. Maar dat is het niet! Uit eigen ervaring weet ik hoe blokkerend en ziekmakend het is wanneer je delen van jezelf onderdrukt, ontkend of verstopt.
Liefde
Gelukkig weet ik inmiddels ook hoe het voelt wanneer je begint te leven vanuit TOESTEMMING. Jezelf op een diep niveau toestaan om te zijn wie je werkelijk bent en in je eigen tempo en op je eigen manier dit ook steeds meer zichtbaar te maken aan de buitenwereld. Het besluit nemen dat niet angst, maar LIEFDE het laatste woord heeft in jouw leven.
Liefde voor wie je OP DIT MOMENT bent. Inclusief alles. Jezelf zonder oordelen TOESTAAN om te voelen wat je voelt en te denken wat je denkt.
“JA, ik voel mij boos, verdrietig, bang, onzeker, jaloers, gefrustreerd, onwaardig, beschaamd, smerig, lelijk, dik, dom, whatever… en JA, ik voel dat niet voor niets. Dat komt ergens vandaan. Ik vind het moeilijk dat ik dit voel en ik zou het liever niet voelen, maar ik voel het wel. Het gevoel is oké. Dat ik ervan baal is ook oké. IK ben oké.”
Door naar je pijn te luisteren en te kijken, ontstaat er niet ineens veel meer pijn, al voelt dat misschien zo. Het enige dat ontstaat, is bewustzijn van pijn die er al is. Wanneer het je lukt om hier, al dan niet met professionele hulp, ruimte aan te geven, werkt dat enorm bevrijdend en versterkend.
Gewoon beginnen, hier en nu, met de armen om jezelf heen te slaan. Je verdient het. Niemand weet hoe zwaar het was en hoe zwaar het nog steeds is. JIJ weet het en JIJ kunt jezelf hierin erkennen.
Omdat je het waard bent.
En straal dat maar gerust uit. Misschien gaan anderen het dankzij jou vanzelf begrijpen… dat ze het mis hadden, toen ze jouw kostbare zelf onderdrukten…
… en weet je, zelfs al begrijpen ze het nooit, dan nog… jouw waarde hangt niet af van hun bekrompen visies. Jouw waarde ligt in wie jij ten diepste bent.
Ik wens je veel liefde toe.
Inge Bosscha biedt op haar site Dogmavrij een platform voor verhalen over het loslaten van aangeleerde, beperkende dogma's. Tussen de vele verhalen die daar worden verteld, zitten ook verhalen van LHBTQ'ers, een doelgroep die haar zeer aan het hart gaat. Voor hen schreef zij dit stuk, met alle liefde.
