Eenzame homo.
Heere, ik weet niet meer hoe ik verder moet. Ik spartel in een woeste zee en ga telkens weer kopje onder. Ik schreeuw om hulp maar niemand wil het horen. Het enige wat ze doen, is toekijken hoe ik langzaam verdrink en zeggen dat ik vol moet houden en op U moet vertrouwen. Heere, het wordt me verweten dat ik denk dat niemand er voor me wil zijn. Ik overdrijf, maak mijn probleem veel te groot. Ik moet niet denken dat ik bijzonder ben, iedereen heeft zijn kruis. Ik moet sterk zijn, volhouden, een echte man zijn, zeggen ze.
Snappen ze het dan echt niet, Heere? Zien ze de gapende wonden op mijn ziel dan echt niet? Begrijpen ze echt niet hoe vreselijk veel pijn die doen? Waarom strooien ze er dan telkens weer zout in, in plaats van ze liefdevol te verzorgen? Snappen ze dan echt niet dat ik het leven zo niet aankan? Dat ik me nergens veilig voel? Dat ik mijn vermoeide hoofd nergens meer neer durf te leggen?
Ik voel me zo koud van binnen, Heere. Ik ben zo moe van het strijden. Ik heb Uw liefde ervaren, maar het lijkt wel alsof dat het contrast met de mensen om me heen alleen maar schriller maakt. Ik mag toch bij U komen zoals ik ben? Waarom vertellen ze me dan dat ik moet veranderen? Dat ik niet goed genoeg voor U ben? Heere, waarom doen ze me zo’n pijn? Ik hoef toch alleen aan U verantwoording af te leggen?
Ik verlang zo naar een vriend. Een levensgezel, een zielsverwant. Ik wil aangeraakt worden, vastgehouden worden, geknuffeld worden. Ik wil seks, Heere. Intense, gepassioneerde en liefdevolle seks. Ik wil naakt en kwetsbaar naast iemand liggen zonder me onveilig te voelen. Ik wil dat gapende gat in mijn hart opvullen met liefde. Maar als ik dat uitspreek, wordt Uw Woord gebruikt om me daarvan te weerhouden.
Heere, waarom denken al die mensen, die met hun houding en woorden zoveel zout in mijn wonden strooien, dat zij dat gapende gat in mijn hart op kunnen vullen met hun harteloze woorden? Waarom snappen ze niet dat ze het daarmee alleen maar erger maken? Waarom verwijten ze me dat ik ondankbaar ben, dat ik hen pijn doe met mijn liefdeloze houding en dat ik niet genoeg vertrouwen heb in Uw liefde, Heere? Zelfs als ik alleen ben en mezelf bevredig, schiet ik tekort en zondig ik, zeggen ze.
Vader, U kent mijn pijn en mijn tranen. U heeft me opgeraapt toen ik, moederziel alleen, wilde sterven. U heeft me Uw liefde laten voelen en ik dank U daarvoor. Maar soms vraag ik me wel eens af, waarom wilt U dat ik hier verder ga? Is het dan zoveel gevraagd dat iemand een keer een arm om me heen slaat en gewoon met me meehuilt? Ben ik dan echt zo’n wanproduct? Ben ik dan echt zoveel slechter dan al die mensen die me voorhouden dat ik niet mag zijn wie ik ben? Omdat ik niet ben zoals U bedoeld heeft? Omdat ik een gruwel in Uw ogen ben? Heere, dan is toch het feit dat ik besta al een zonde?
Wat moet ik nu doen, Heere? Moet ik blijven bij de mensen die me zo’n pijn doen? Ik durf niet weg te blijven uit de kerk, maar naar de kerk gaan uit angst is toch ook niet zoals u het bedoeld heeft?
Vader, helpt U mij alstublieft, mijn ziel doet zo’n pijn. Mag ik alstublieft snel bij U thuiskomen? Ik wil zo graag rust bij U vinden.
