Noud Fortuin.
Op 4 juni 2017 ben ik van plan belijdenis van mijn geloof te gaan doen. Veel mensen vinden het prachtig als jongeren kiezen voor God. Ook ik krijg veel positieve reacties. Maar het levert ook vragende blikken op. Het feit dat ik, transgender, in het openbaar ‘ja’ wil zeggen voor God… dat is toch nog iets onbekends voor veel mensen. Een christen én transgender is een combinatie die voor sommige mensen moeilijk te begrijpen is. Ik snap dat. Het heeft mij ook heel wat tijd gekost om er voor uit te komen.
Potdicht
In de zomer van 2014 zag ik in een tv-serie een transgender en opeens begon ik mezelf te begrijpen en vielen er heel veel puzzelstukjes op zijn plaats. Ik wist het zeker: ik ben ook een transgender. Gelijk rezen er allerlei vragen. Hoe zou ik het ooit moeten vertellen aan mijn familie? Hoe zou ik het ooit kunnen uitleggen in de kerk en aan vrienden? Ik had geen idee en was bang voor wat er zou gebeuren als ik het wel zou vertellen. Daarom stopte ik het weg. Heel diep weg. Dat hielp natuurlijk niet. Ik werd een ongelukkig kind, maar mijn ouders ook. Ze werden wanhopig want ze merkten echt wel dat het niet goed met mij ging. Trouwens, zij niet alleen. Heel veel andere familieleden en vrienden merkten dat ook. Maar ik durfde het tegen niemand te vertellen, zelfs niet toen mijn moeder schreeuwend naast mijn bed stond omdat ze zo graag wilde weten wat er met mij aan de hand was. Ik zat opgesloten in mezelf.
Uit de kast
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was 9 december 2014. We zaten met elkaar aan de ontbijttafel. Mijn vader, moeder en zus Amber. Ik voelde me ontzettend gespannen. Zo gespannen als toen, was ik nog nooit geweest. Op een gegeven moest ik het zeggen. ‘Pa, Ma, Amber, ik ben transgender’. Het hoge woord was eruit. M’n moeder wist de spanning heel erg goed te breken. Ze zei: ‘Jongen of meisje, je helpt gewoon in het huishouden hoor’. Ze reageerden beter dan ik mij had kunnen voorstellen. Mijn moeder vertelde later dat ze al wist dat ik een keer uit de kast zou komen. Om precies te zijn, toen ik 5 jaar was. Maar, ze had zich vergist, dat zei ze in haar eigen woorden. ‘Ik had de kast ernaast verwacht.’ Dit was niet omdat dat logischer was, maar omdat de ‘transgenderkast’ nog onbekend was.
Als een sneltrein
Vanaf toen ging het nieuws als een lopend vuurde de ronde. Ik wilde geen dubbelleven, dus heb ik in één week tijd voor alle groepen gestaan waar ik bij hoorde. Dus ook de kerk. Ik ben naar mijn dominee geweest. Mijn moeder noemde het vertellen aan de dominee ‘succeservaringen opdoen’. Ik was daar een beetje sceptisch over, maar ze bleek gelijk te hebben. Zo soepel ging het daarna ook bij catechisatie. Bij het jongerenkoor van de kerk mocht ik gelijk doorschuiven naar de tenoren. Natuurlijk waren er mensen die er vragen over hadden of die vertelden dat ze er wel even over na moesten denken. Er waren mensen die niet goed wisten of ze nou zij of hij moesten zeggen. Sommigen vergisten zich in mijn nieuwe naam. Ik wilde de mensen de tijd geven om na te denken en te wennen. Dat moest ik zelf immers ook. De vragen waren juist ook fijn, hoe zouden zij anders hun mening kunnen vormen. De fouten in voornaamwoorden of mijn naam verbeterden mijn ouders en ik. Natuurlijk niet om vervelend te zijn, maar zo wende het wel langzaam. Voor sommigen gingen we wat snel, maar we waren zo vertrouwd in de kerk dat iedereen ons wilde steunen, zelfs met onze sneltreinvaart.
Wijdekerk
Door alle mooie reacties heb ik ervaren hoe belangrijk het is om je gezien en gehoord te voelen in de kerk. Dit gun ik alle transgenders en daarom ben ik gaan proberen bruggen te bouwen. Hoe mooi zou het zijn als meer transgenders zich thuis kunnen voelen in de kerk. Hoe belangrijk is het dat christenen weten dat er transgenders rondlopen die ook christelijk zijn en die zich thuis kunnen en mogen voelen in de kerk. Daarom help ik nu mee bij ‘Wijdekerk’.
Voor God staan
Op 4 juni hoop ik voorin de kerk te staan. Nee, het is niet nieuw meer om in de belangstelling te staan. Ik heb al in de ‘Eva’ gestaan (nr. 1-2016), samen met mijn moeder, om te praten over het christelijk geloof en transgender zijn. En in het tv-programma ‘Geloof en een Hoop Liefde' van de EO ben ik ook te zien geweest. Maar over een paar maanden staat ik voor God en Zijn gemeente. Ik heb er zin in en ik weet zeker dat ik zal terugdenken aan alle mooie, lieve en positieve reacties. Hoe bijzonder is het dat ik de mogelijkheid heb om als zeventienjarige transgender belijdenis te doen en deel te zijn van deze gemeente. Ik ben blij en trots om te zeggen dat mijn kerk, de Opstandingskerk te Houten, ook op de kaart staat.
Noud Fortuin is Jeugdwerker en interviewer bij Wijdekerk
