Ryan Rafael Raj Ramharak.
Ik ben geboren en opgevoed in een streng evangelische kerk die aan de ene kant een fijne gemeenschap was waar iedereen elkaar hielp en steunde, maar aan de andere kant hadden ze hele strenge leefregels. Je mocht geen alcohol, tabak of drugs gebruiken en we hadden geen televisie in huis. Met deze regels heb ik nooit problemen gehad. Sterker nog ik zag er het nut wel van in. Er waren echter twee standpunten waar ik niet mee overweg kon. Homoseksualiteit en transgender zijn is een zonde.
Ontdekken
Een meisje heb ik me nooit gevoeld en ik heb me in mijn kerk ook altijd als een jongensachtig meisje gedragen. De kerk vond dit prima, maar dat er bij mij iets veel diepers schuilging daar had niemand in de kerk aan gedacht. Op mijn 18de kreeg ik het vak Gender op de universiteit en hier hoorde ik voor het eerst dat er transjongens bestonden. Biologisch geboren meisjes die zich mentaal jongen voelden en in transitie gingen. Voor mij was het toen gelijk duidelijk dat ik een transman was, maar ik snapte het niet goed ,want ik was toch een christen? En christen zijn en transgender zijn gingen niet samen. Mijn oplossingen waren om veel te bidden tot God om hem te vragen of ik alstublieft mocht veranderen en dat als ik morgen wakker werd, ik vrouwelijk was en me daar prettig bij voelde. Ik ging jurken dragen op zondag, youtube tutorials kijken over hoe ik mijn haar moest vlechten en hoe ik make-up op kon doen. Ik las boeken over mannen en vrouwen, maar dit frustreerde me zo enorm! Het maakte alleen maar duidelijk dat ik vrouw zijn erg onprettig vond en dat het helemaal niet bij me paste. Ik voelde me man, wat ik er ook aan deed. 5 jaar lang heb ik hier mee geworsteld tot op een dag de bom barstte. Het ging psychisch erg slecht met me en ik moest opgenomen worden in het ziekenhuis. In de eerste week vroeg mijn moeder of mijn hele situatie kwam omdat ik lesbisch was. Ik had haar een paar weken daarvoor gevraagd wat ze van lesbiennes vond en hoe het kwam dat ze lesbisch waren. Deze vraag brak mij. Eerst zei ik ja. Ik bedoelde ja ik val op vrouwen, maar ik ben niet lesbisch. Ik ben een man.
Reacties van dichtbij
Dit was voor mijn ouders heel lastig. Gelukkig had ik een zus, twee broers en een oom en tante die me na de eerste shock steunden. Tijdens mijn opname in het ziekenhuis wilde mijn moeder graag dat ik met de voorganger zou praten. Zo gezegd zo gedaan. Samen met mijn moeder ging ik op gesprek. Ik weet niet alles meer wat er is gezegd, maar het kwam er op neer dat ze dachten dat ik me man voelde door mijn opvoeding en als ik er eerder mee was gekomen hadden ze me kunnen helpen, maar nu kan dat niet meer. Na dat gesprek ben ik uit de kerk gezet. Ze zeiden dat ik mocht blijven als ik er over bleef praten en als ik niet in transitie zou gaan, maar als ik wel in transitie zou gaan kon ik vertrekken. Dit sloeg in als een bom, want mijn kerk was mijn familie. Al mijn vrienden zaten in de kerk, maar ze keerden me allemaal de rug toe en lieten me alleen achter. Mijn moeder en voorganger zijn er nog steeds van overtuigd dat het zondig is en dat ik kan genezen van transgender zijn.
Nieuw leven opbouwen
Ik ben toen verhuisd naar een andere stad om een nieuw leven op te bouwen. Eerst zonder God, want als ik transgender was dan kon dat niet met God, want God maakte geen fouten. Later lieten mijn oom en tante mij zien dat ik als transgender ook mocht geloven. En langzaam aan ging ik in mijn nieuwe stad op zoek naar een kerk, omdat ik inderdaad toch wel iets met het geloof wilde blijven doen. Mijn eerste vraag aan de voorganger was, wat vinden jullie van homoseksualiteit en transgenders? Als antwoord kreeg ik een aantal voorbeelden van stelletjes in de kerk die LHBT’er waren en dat dit prima was. Maar ze mochten niet in de kerkenraad. Mijn eerste reactie was oh yes, ik ben wel welkom hier, helaas volgde snel… oh toch niet helemaal. Ik word niet 100% geaccepteerd hier. Daarom ben ik niet meer naar die kerk geweest. Verder ging ik bij de Navigators een christelijke studentenvereniging en ik ging de Alpha cursus doen, die door de Navigators georganiseerd werd. Maar ook daar werd pijnlijk duidelijk dat ik het met veel dingen in de bijbel niet eens ben en ik het moeilijk heb met de teksten over man en vrouw en homoseksualiteit. Na de Alpha cursus kon ik eigenlijk niet meer zeggen dat ik een christen ben, omdat ik niet in de bijbel geloof. Ik blijf dit jaar nog bij de Navigators, maar ik geloof niet meer.
Ryan is student in Nijmegen en lid van de Navigators.
