Anoniem.
In zowel de reformatorische als evangelische hoek zie ik dezelfde manier van handelen. Beiden weten erg goed het Woord van God, de Bijbel, te interpreteren. Ze weten wat wel en wat niet kan in Gods ogen. Ze weten hoe een ander moet leven, willen zij gered worden. Daarnaast weten zij hoe God denkt over homoseksualiteit.
Ik ben niet blij om te horen dat er mensen en kerken zijn die precies weten hoe God denkt. Dat laat namelijk geen enkele ruimte over voor nuance en verschillende meningen. Iets wat juist zo mooi is. Omdat niemand God volledig kan kennen en iedereen een stukje van Hem ziet, is het van belang dat we onze zienswijzen naast elkaar leggen. Zo zien we samen de grootheid en schoonheid van God. Helaas, er zijn erg veel gelijk denkenden in de kerk. En dat richt regelmatig erg veel kwaad aan.
Nu kwam ik het volgende tegen op refoweb. "Het is, zoals ik het in Gods Woord zie, een ontwikkeling in het verkeerde richting. Het goedkeuren van homoseksuele relaties binnen christelijke gemeenten is in mijn perspectief een bewijs van de sterke culturele stroom rondom de kerk. (…) Met onze menselijke neiging om alles te veranderen naar onze wil, hebben we de neiging de boodschap van Gods Woord ook aan te passen. Dat gevaar lopen we allemaal. Mijn nieuwe boek is een poging om hier richting in te geven. Het is een uitnodiging aan christenen van alle gemeenten om het Bijbelse bewijs tegen de homoseksuele praxis nog een keer te overdenken, zodat ze daarna -hoop ik- overtuiging, kracht en genade van de Heere ontvangen om tegen dit maatschappelijke veranderingsproces op dit gebied in te gaan."
Voornamelijk de laatste zin getuigt mijns inziens van hoogmoed. De Bijbel laat geen ruimte meer voor een andere interpretatie dan de interpretatie van de schrijver. Ik zou willen dat de schrijver zich wat meer focuste op het gebod ‘heb uw naaste lief als uzelf’. Maar zelfs dat zal hij zijns inziens doen, omdat hij de ander ervan weerhoudt het ‘verkeerde pad’ op te gaan.
En dat steekt mij en zoveel andere homo’s. Hoeveel christelijke homo’s zijn er inmiddels van God afgedwaald, omdat er in de kerk een duidelijke visie heerste en dit Gods mening zou zijn. Is dat wat God ooit heeft gewild? Laat mijn kinderen maar van mij afdwalen, zolang jullie als kerk maar de rechte leer bewandelen. Laat mijn kinderen zichzelf maar doden en in therapie gaan, omdat ze zo gekwetst zijn. Zolang jullie maar de juiste leer aanhangen.
Woedend word ik ervan. Hoeveel mensenlevens zijn en worden er kapot gemaakt, omdat zij wel willen geloven, maar niet meer kunnen? God zal immers niet meer van hen houden.
Naast hoogmoed getuigd het van niet om kunnen gaan met een gebroken wereld. We zien in de kerk over het algemeen de gezonde gezinnetjes, hoger opgeleid. Maar is er in de kerk ruimte voor gebrokenheid? En kunnen we de gebrokenheid juist zien als iets prachtigs?
Onlangs werd mij een mooi verhaal verteld over de kapotte emmer. Een man die elke dag naar de put ging om water te halen met twee emmers. De ene emmer was gaaf, de ander had een barst. Elke dag liep de man op en neer met de emmers. Totdat de emmer met een barst zei; alstublieft neem een gave emmer, ik verlies al het water onderweg. Toen zei de man; kijk morgen eens langs de kant van de weg. De volgende dag keek de emmer en zag allerlei prachtig gekleurde bloemen langs de kant van de weg. Daarop zei de man; doordat jij elke dag de planten water geeft, is het hier zo mooi.
De schoonheid van mensen met een barst, mensen die het niet volgens ‘het boekje’ doen. Hun schoonheid zorgt juist voor levensvreugde! De regenboog voor LHBT’ers is een mooi teken, hoop, trouw, kleur en vreugde. Deze regenboog mag mijns inziens vaker in de kerk terugkomen.
