Marjan van der Spek-den Hartog.
Vijf jaar geleden kwam je uit de kast. Mijn eerste reactie was liefde en acceptatie (Je bent zo en dat is oké), de tweede reactie was zorg: hoe ga jij je leven vormgeven in een maatschappij waarin je behoort tot een minderheid, wat ga je allemaal meemaken? En hoe gaat jouw omgeving (je vrienden, je christelijke studentenvereniging) hierop reageren? En hoe zit dat tussen jou en God?
Vijf jaar later is mijn acceptatie gebleven, zijn mijn zorgen verminderd en mijn liefde en bewondering voor jou gegroeid. Je vindt je weg. Je investeert in een mooie relatie met je vriend, je kijkt zorgvuldig om je heen en weegt af in welke situaties je deelt dat je een vriend hebt. Je bent een sociaal bewogen en liefdevol mens geworden.
In de Bijbel heb je gezocht, maar weinig steun gevonden om te kunnen zijn wie je bent. Je hebt het geprobeerd, je hebt gebeden om duidelijkheid wat je met je geaardheid kon en mocht, maar het bleef stil. Je besloot het geloof vaarwel te zeggen. Je verzekerde mij dat ik daar niet rouwig om moest zijn: het bracht je immers geen rust of kracht, het maakte je geen gelukkiger mens. Je hebt veel in je eentje moeten uitvechten. Dat was een eenzame strijd, en je bent er vastberaden uitgekomen.
Nu, ruim vijf jaar later, hoop ik nog steeds dat je op een dag zult ervaren dat God jou liefheeft en waardeert. En ik gun onze kerk dat jij en andere homo’s een volledig gelijkwaardige plek krijgen in de gemeente, zodat jullie veelkleurigheid en talenten gevierd worden, en jullie de kans krijgen om anderen (misschien wel jongeren die zich afvragen of ze door God geliefd zijn in hun anders-geaard zijn) voor te gaan in een leven met God.
Misschien had zo iemand in de kerk jou destijds kunnen helpen, een stukje van je strijd met je mee kunnen lopen… Ik had het je echt gegund.
Veel liefs, je moeder
Marjan van der Spek-den Hertog, getrouwd met Martin, moeder van vier zoons, docent Nederlands op het Greijdanus in Zwolle en teamlid bij wijdekerk.nl
