Geert Schaaij.
Ik heb op meerdere momenten Gods stem gehoord, gevoeld dat woorden of gebeurtenissen voor mij waren bedoeld. Die woorden of gebeurtenissen, het verstaan van Gods stem, waren pas jaren nadat ik al klaar was met vragen, bidden, smeken. Jaren nadat ik voor het laatst geknield had, en een lange tijd nadat ik voor het laatst gelukkig was geweest of nog zin in het leven had gehad.
Op 15 jarige leeftijd wist ik dat ik homo was
Ik groeide op in een predikantsgezin, de bijbel en kerk namen een erg belangrijke plek in. Mijn ouders zijn nooit negatief geweest over homoseksualiteit, integendeel. Ze zijn erg ruim in liefde en acceptatie en mijn vader preekt dit dan ook in zijn gemeentes. Maar de kerk zelf waarin ik opgroeide is zwaar gereformeerd, zwaar in denken en doen, en is een gesloten gemeenschap. Er werd altijd erg negatief over homoseksualiteit gesproken. Hatelijk zelfs. Het was totaal niet acceptabel en er wordt erg neerbuigend over homo’s gesproken. De verhalen die ik hoorde en las over mannen en vrouwen die wel uit de kast kwamen waren niet positief. Mensen die weggepest zijn, bestempeld werden als ziek, onnatuurlijk, God walgde van ze, ze zouden naar de hel gaan als ze toe zouden geven aan deze kwade begeerten … Je begrijpt natuurlijk dat ik in zo’n klimaat niet ‘uit de kast’ durfde te komen.
Deze is voor jou!
Ik heb dan ook erg lang geworsteld met mijn geaardheid. Ik voelde me enorm minderwaardig, depressief. Er waren dagen dat ik dacht dat het dan maar beter zou zijn als ik een einde zou maken aan mijn leven. Ik was bang mijn vrienden, familie te verliezen als ik zou vertellen dat ik homo ben.
Na jarenlang stilzwijgen, doen of ik hetero ben en een masker dragen kwam mijn moment van inkeer. Ik had geproefd van de vrijheid die er buiten deze zware gemeenschap te vinden was. Ik was zat van het zware klimaat in de kerk waar ik zat en besloot andere kerken te gaan bezoeken. Andere mensen te spreken. Ik wist dat er ergens mijn vrijheid zou zijn! Ik hoorde en las van homo’s die wel geaccepteerd werden en was daar nieuwsgierig naar. Ik bezocht met vrienden een dienst waarin ik een toespraak hoorde waarin het leek alsof God rechtstreeks tegen mij zei: deze is voor jou! Jij bent oké zoals je bent, zet je masker af en wees jezelf! Het komt wel goed.
Ik besloot mezelf niet langer te verbergen
Ik kon eerst niet geloven dat dit zo zou zijn. Maar naarmate ik meer mensen sprak en andere visies op homoseksualiteit kreeg te horen en lezen, kwam ik langzaam tot inkeer. Op een zondag zat ik in de kerk waar ik nu lid van ben en ik kreeg een enorm overweldigend gevoel: Kom zoals je bent, het is goed. Ik zal zorgen dat alles goedkomt, beter wordt dan het was. Dat was het moment dat ik besloot dat ik niet langer mezelf zou verbergen, ik had zoveel te bieden! Ik heb toen als eerste aan vrienden (lid van dezelfde kerk als waarin ik op ben gegroeid, maar nu ook die kerk verlaten) verteld dat ik homo ben, die reageerden ontzettend positief. Er was niks veranderd! Dat moedigde mij aan om het ook aan mijn broers en zus te vertellen, ook daar was alles in orde, niks aan de hand. En toen kwam het gesprek met mijn ouders, daarvoor was ik het meest bang. Wat zouden ze zeggen en doen?
Uiteindelijk was er niks geweest om bang voor te zijn, allemaal reageerden ze even positief en vol liefde. Ik had mezelf jarenlang tegen laten houden door een negatief klimaat van de gemeenschap waarin ik opgroeide, terwijl de belangrijkste gemeenschap mijn familie en vrienden waren die er geen probleem mee hebben! Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.
Na mijn coming out
Na mijn coming out ben ik gewoon verder gaan leven alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Waarom moet ik mensen over mijn geaardheid vertellen? Dat maakt toch niet uit? Ze horen het vanzelf als ik iemand gevonden heb met wie ik mijn leven wil delen. En maakt het dan uit dat het een man of vrouw is? Het gaat toch om de liefde?
Toen ik eenmaal mijn droomvent ontmoette stuitte dat op redelijk wat onbegrip bij een aantal familieleden. Ik kreeg heel heftige en negatieve, verwijtende mails en brieven. Deze grepen mij erg aan en deden ook pijn. Ze raakten mij als persoon met hun opmerkingen. Vrienden die mij keihard lieten vallen als ik deze relatie zou aanhouden. Maar ook kreeg ik hele begripvolle reacties. Daar hield ik mij aan vast. Ik besloot dat ik beter mensen kwijt kon zijn die mij mijn liefde niet gunden.
Eruit met die man!
En toen, voor mij eigenlijk onverwachts, kreeg ik van mijn werkgever te horen dat ik mijn ontslag zou krijgen. Een relatie met iemand van hetzelfde geslacht was volgens hun niet bijbels en op die grond konden ze mij niet langer in dienst houden. Ik werkte op een gereformeerde basisschool. Mijn ontslag was een feit. Gesprek was nutteloos want ze wilden toch geen oplossing vinden. Bestempelden mij als zondig, terwijl ze zelf geen haar beter zijn. De liefde was ver te zoeken. Ook hier waren gelukkig collega’s en ouders die mij steunden en die het zelfs voor mij hebben opgenomen, maar dat heeft nooit geholpen. Hun plan stond al vast: eruit met die man! Krijgen we alleen maar last mee.
Vrij zijn en jezelf zijn is zo belangrijk
Uiteindelijk vond ik na een paar maanden werkloosheid een geweldige nieuwe baan, totaal andere sector, totaal andere collega’s. Het eerste wat opviel was de enorme ruimte en acceptatie. Het tweede was het onbegrip naar mijn vorige werkplek over hoe ik behandeld ben en wat de grond voor mijn ontslag was. Ik bloeide op en voelde me helemaal lekker! Ik woonde intussen samen en alles was prima in orde! In oktober 2012 ben ik getrouwd en in 2013 hebben we ons droomhuis gekocht! Mijn werk gaat geweldig, ik zit in een kerk waar ik de vrijheid van het leven mag ervaren. Ik heb een onwijs fijne familie die mij altijd steunt en een vriendengroep die familie is geworden.
Ik voel me nu vrij, gezegend en onwijs bevoorrecht dat ik in een land mag leven waarin steeds meer ruimte komt om jezelf te zijn.
Nog heel vaak komt de herinnering aan die kerkdiensten naar boven dat God rechtstreeks tot mij sprak: Jij bent oke zoals je bent, zet je masker af en wees jezelf! Kom zoals je bent, het is goed! En alles werd beter dan het was! Vrij zijn en jezelf zijn is zo belangrijk.
Trouwen
Nick wilde graag voor en in de kerk trouwen. Hij en zijn familie vonden dit erg belangrijk. Ik had hiermee nog veel moeite, nu ik terugkijk vooral vanwege de meningen en gevoelens van mensen om mij heen. We hebben dus uiteindelijk besloten om wel in een kerkje te trouwen, maar niet voor de kerk. Hoe verder we naar de dag toeleefden, hoe meer bij mij het gevoel groeide dat God ons wel zou zegenen en dat een dienst niet onjuist zou zijn.
Toen we met onze trouwambtenaar in gesprek kwamen, kwam het ook op ons geloof. En ja, the Lord works in mysterious ways, ze was ouderling in haar gemeente en wilde ons heel graag trouwen. In haar speech wilde ze Gods oneindige liefde en genade benadrukken en zijn plan met ons leven.
We hebben tijdens onze ceremonie samen met mijn vriendin Saskia het lied ‘Toon mijn liefde’ opwekking 705 gezongen, begeleid op gitaar door mijn vriend Kristian. Daarna hebben we snoephartjes uitgedeeld. De liefde is zoet en mooi en mag gevierd worden. Onze trouwdag begon wat grauw en koud. Maar toen we in ons kerkje stonden en onze trouwbeloften uitspraken, brak de zon door en scheen recht door de kerkramen naar binnen. Voor ons een glimlach over ons leven van God. Een gebaar. Maar daar hield het niet op.
De oma van Nick
De weken voorafgaand aan het trouwen miste Nick zijn oma heel erg. Oma was alles voor Nick. Ik stelde voor dat we een foto van oma er bij zouden zetten. Dat hoefde niet van Nick.
De avond voor het trouwen liep Nick door ons huis, fluitend en neuriënd. Toen ik luisterde herkende ik psalm 23. Waarop ik stomverbaasd reageerde: fluit je nou een psalm? Nick hield ineens stil omdat hij zich besefte wat hij aan het doen was … De lievelingspsalm van zijn oma aan het fluiten en neuriën. Hij miste zijn oma erg vertelde hij. Nee, toch geen foto van oma er bij.
De volgende dag, na onze trouwceremonie, liepen wij de kerk uit terwijl de klokken geluid werden, de zon scheen, er bellen werden geblazen. De prosecco stond mooi in de champagneglazen die elke gast in de handen had. Saskia gaf een mooie speech, en vlak voor we zouden proosten stapt de oom van Nick, Jan, naar voren. Hij pakt zijn mondharmonica en zegt: ik was niet van plan iets te doen, maar ik krijg nu heel sterk een lied voor jullie op mijn hart wat ik jullie mee wil geven.
Je kunt wel raden wat hij speelde he? Psalm 23 …
Toeval? Nee, daar geloof ik niet in …
