Marjon Letter.
Op 9 december 2014 kwam Noud uit de kast, hoe hij voor die tijd heette, doet er niet meer toe. Het noemen van die naam heeft geen meerwaarde. We dachten dat hij een meisje was, alleen hijzelf wist al een tijdje beter. Vanaf die zomer in dat jaar leek hij zo gesloten, normaal snapte ik altijd wel wat er met hem aan de hand was. Tenminste, dat dacht ik, maar nu was de situatie anders. Die hoofdpijn aanvallen, waar kwamen die toch vandaan?
Veranderende kleding
Noud was zich deze zomer opeens ook anders gaan kleden, liep hij daarvoor in uniseks, oversized of voetbalkleren, nu zag je andere vormen en wel vrouwelijke vormen. Later moest hij daar wel om lachen. Het was zijn laatste poging geweest om zich als meisje voor te doen, om het toch te laten kloppen. Dit bleek toch niet bij hem te passen.
Moeite, pijn en eenzaamheid
In het begin heb ik er best moeite mee gehad. Nee, niet zozeer met zijn genderdysforie, maar wel met het begrijpen van zijn binnenwereld die zover van de mijne afstaat. Alle keren dat ik dacht dat ik mijn kind zo goed begreep en dat ik dit over het hoofd heb gezien. Dit geeft bij mij nog steeds gemengde gevoelens. Ik weet dat Noud die tijd nodig heeft gehad om zelf onder woorden te brengen wat zich afspeelde in zijn hoofd, maar aan de andere kant had ik hem hier zo graag bij willen helpen. Ik had graag een deel van die eenzaamheid en pijn afgenomen ook al weet ik dat hij dat nodig heeft gehad.
Bekendheid en openheid
Ik denk dat er nu al veel meer bekend is over transgenders dan zo’n 2,5 jaar geleden, maar dat kan ook komen omdat ik weinig informatie meer mis, wellicht. Ik had nog nooit van deze ‘kast’ gehoord, maar zag wel de lichtjes in de ogen van dit kind aangaan toen hij zichzelf opnieuw aan ons voorstelde. Noud blijkt een kind te zijn met een enorme openheid, eigenheid en een flinke dosis humor en relativeringsvermogen, het is allemaal weer helderder geworden sinds zijn transitie.
Mijn eigen transitie
De afgelopen 2,5 jaar zijn jaren geweest waarin transitie in vele vormen ook mij zijn overkomen. Ik heb kunnen oefenen in omdenken en in ruim denken, maar wel met behoud van eigen waarden. Ik heb opnieuw leren kijken naar God, kerk en samenleving. Dat zijn misschien grote woorden, maar ze komen wel vaak voorbij. God is een God die relaties aan wil gaan, met mij en met Noud. God is echt dichterbij gekomen (of misschien was Zij dat al, maar voel ik het zo). Zij is meer zichtbaar en voelbaar aanwezig. Gewoon in Haar Schepping, soms of zelfs regelmatig ook aanwezig in de vorm van lichtjes in mensen.
Hoop
Al met al, hoop ik als ouder dat onze kinderen een zo makkelijk mogelijk pad door het leven mogen lopen. Als ouder van een LHBT’er lijkt dit pad mij een stugge, maar ik realiseer mij ook dat dit voor Noud de makkelijkste is en ik loop graag een stukje met hem op.
