Geja van Reenen.
Het was rond tien uur in de morgen op een gewone doordeweekse dag. Ik was boven nog wat aan het rommelen. Plotseling ging de bel. Mijn dochter deed de deur open en riep: ‘Mam, bezoek voor je!’. Ik ging naar beneden en daar stond ze. Zomaar een gemeentelid, schoorvoetend met een bloemetje in haar hand. ‘Mag ik even bij je komen?’ vroeg ze.
Dit was na de coming out van onze zoon in de kerk. Één van de reacties die mij enorm heeft geraakt! Ik zat op dat moment in een emotioneel moeilijke periode. Ik had al een tijdje de diensten niet meer bezocht. Het viel me zwaar dat onze zoon (zover bekend) de enige homo was in onze gemeente en … hij had een relatie. Iedereen was op de hoogte. Er moest beleid gemaakt worden, hoe gaan we hier als gemeente mee om? Wat kan wel en wat kan niet? Er waren heftige voor- en heftige tegenstanders. Voor hen ging het over het onderwerp homoseksualiteit maar voor ons ging het over ons kind, van wie we zoveel houden!
En daar stond zij, zomaar onverwacht!
Ik merkte dat het voor de mensen om ons heen, familie, vrienden, collega’s gemeenteleden enz. ook moeilijk was. Er was verlegenheid, onbekendheid, angst, misschien waren er wel vooroordelen. Hoe moesten ze reageren? Hoe konden ze om ons heen staan? Wat konden ze zeggen? Hoe zouden wij reageren? Dat resulteerde vaak in stilzwijgen, ontlopen enz. waarbij wij ons teleurgesteld en onbegrepen voelden en zij zich misschien onprettig en schuldig voelden.
En toch kwam zij, schoorvoetend, zomaar onverwacht!
In mijn contact met meerdere lhbt-ouders heb ik ontdekt dat zij met dezelfde gevoelens geconfronteerd werden als wij. Het is jammer dat er nog maar zo weinig of niets geschreven is over het proces waar ouders, broers, zussen enz. in terecht komen. Daarom wil ik een handreiking doen om in liefde met hen op te lopen, om hen heen te staan.
Luisteren, maar dan echt luisteren!
Laat hen voelen dat ze gezien worden
Geef erkenning en ruimte aan hun moeite en pijn, geef hen het gevoel dat die pijn er mag zijn
Vermijd de woorden ‘ja, maar…’ want daarmee geef je aan dat de andere kant zwaarder weegt
Reageer! Doe iets! Een bezoekje, een kaartje, een schouderklopje, een appje wat dan ook maar laat iets van je horen.
Bid met hen en / of voor hen
Weet je niet wat je moet zeggen? Zeg dat dan gewoon. Je kunt altijd aangeven dat je aan hen denkt en voor hen bidt
Reageer zonder oordeel, geef je eigen mening pas als daarnaar gevraagd wordt
Gebruik Bijbelteksten niet te pas en te onpas. Vermijd de woorden ‘God vindt’ en ‘God zegt’. Wij kunnen niet op Gods stoel gaan zitten. We kunnen wel zeggen ‘Ik denk dat God bedoelt dat….”.
In een later stadium kan er altijd een gesprek zijn over verschillende visies maar alleen met wederzijds respect.
En daar stond zij, zomaar onverwacht!
Zij had het begrepen!
Ontmoeting met God
God,
Waar bent U?
Juist nu het moeilijk is?
Ik zoek U
Maar ik zie U niet
ik hoor U niet
ik voel U niet
Toen kwam jij!
Jij,
die echt naar me luisterde
Jij,
die mijn tranen droogde
Jij,
die je arm om me heen sloeg
Jij,
die me een bezoekje bracht
Jij,
die me een kaart stuurde
Jij,
die me een boekje gaf
juist op het moment
dat ik dat zo nodig had
Jij,
die met me ging wandelen
Jij,
die me stimuleerde
te gaan schilderen
omdat dat zo helend is,
Jij,
die me zei
dat je voor me bidt
Jij,
die ...
Jij?
Dat was God
Ik zag Hem
Ik hoorde Hem
Ik voelde Hem
Ik mocht God ontmoeten
Door jou!
