Julian Hooikaas.
'Lang, lang geleden leefde er eens ...' Dat is hoe sprookjes beginnen, in de wereld die zo verschilt van de onze! Zo stel ik me dat tenminste voor, want zou het echt bestaan, de prinsen en prinsessen in het land hier heel ver vandaan? Zo wist ik het, ik ben homo ... prinsessenjurken, een droomprins. Ik wilde daar leven, niet hier in deze koude wereld waarin religie en geloof mijlen uit elkaar werden getrokken door de Bijbel, waarin meningen van de dominee meer vertelden dan Gods woord.
Begrijp me niet verkeerd, maar als jonge homo verzet je je tegen alles wat los en vast zit, zeker tegen de dominante cultuur van het dorp waarin je opgroeit. Zeker wanneer je jezelf niet geaccepteerd voelt door anderen. Ik kon moeilijk aansluiting vinden met de jongeren in mijn buurt. Deze werden van me weggehouden omdat ik anders was. Ik was klein en onzeker nadat ik in 2012 uit de 'glazen' kast kwam. Ik weet nog dat mijn juf op de basisschool, als ik als kleuter weer eens boos was, vertelde dat ik niet mee mocht spelen: 'Heb uw naasten lief en bid voor uw vijanden', een Bijbelse tekst waar ik nog vaak aan terugdacht als ik wel acht keer tot tien moest tellen om niet uit mijn stekkerdoos te schieten.
Hoe ik aan het idee voor het filmpje kwam?
Het idee was niet van mij, hoewel heel veel mensen dat wel dachten. Ik werd uitgenodigd door het bedrijf No Picture Please. Dat vond ik zo speciaal dat ik 'ja' heb gezegd, ik wilde de mensen in heel Nederland laten zien hoe hard ik heb moeten knokken voor mijn geluk en mijn plekje binnen de grenzen van de Biblebelt.
Zo zat ik daar op een zondag met twee cameramensen, één regisseur en één meisje dat hyperventileerde omdat ze de cameraman wel een lekker ding vond. Het was raar, ik vind het altijd moeilijk om naar mijzelf te kijken. De ijzeren vuist waarmee het stempel 'raar' op mij werd gedrukt door een aantal mensen, was voor mij te zwaar. Zonder zelfvertrouwen stapte ik dat filmpje in, gek hè, want je zou denken dat je zelfvertrouwen nodig zou moeten hebben voor iets als dit. Maar ik had toch niks meer te verliezen en ik zou alleen maar winnen, en lieve mensen, dat is iets dat zeker gelukt is.
Wat is er gebeurd?
In de eerste weken vond ik al die reacties ontzettend moeilijk. Zowel de negatieve en de positieve heb ik gelezen, en enkele honderden heb ik beantwoord. Het waren er zo veel dat mijn blog en de contactformulieren ermee stopten. Mijn blog haalde al drie jaar honderden bezoekers per dag, maar nu kreeg ik een belletje dat ze mijn domein tijdelijk uit de lucht zouden halen vanwege het grote aantal bezoekers.
Op straat kon ik me niet vertonen zonder om de tien meter aangesproken te worden door mensen met en zonder religie die mij vertelden wat ze van het filmpje vonden, veelal positief. Ongeveer een week daarna ging mijn telefoon: de wethouder had mijn filmpje gezien en wilde mij graag spreken in het gemeentehuis, ze was er diep van onder de indruk en vroeg of ik samen met hun de dag van respect voor de Hardinxveldse jongeren wilde verzorgen. Het onderwerp? Diversiteit! Het dorp was wakker en ditmaal niet door de kerkklokken op zondagochtend, maar door een Julian die zich als olifant in de kerkelijke porseleinkast begaf.
Wat deed ik met het advies?
Velen van jullie zullen niet weten dat ik zuster Johanna Cornelia van der Leur heb opgezocht. Ik wilde haar bedanken voor alles. Ik ben naar een psycholoog gegaan om te praten, alleen maar te praten en even alle rottigheid die ik in de afgelopen jaren verzameld had, eruit te gooien.
Super natuurlijk. Wat maar twee mensen weten is dat het advies waarop ik een reactie gaf, anders was dan het advies in het uiteindelijke filmpje. Homo of niet, zuster Jo raadde me in het eerste advies aan om te verhuizen. Dit heb ik ter harte genomen.
Één van de adviezen was ook vriendschap, die had ik genoeg, al heb ik niet altijd meer tijd om bij iedereen langs te gaan (andersom gebeurt het ook heel weinig dat ze naar mij toe komen), dus dat advies heb ik gelaten voor wat het was. Ik heb wel sommige vriendschappen opgezegd omdat deze vrienden mij in de vicieuze cirkel meesleurden, negativiteit is iets waar ik na mijn filmpje niet meer voor open stond. Ik weet nog dat een van mijn vriendinnen zei:" Nu krijg jij zoveel aandacht en er mankeert niks aan je en ik? Ik heb … Daar kwam een waslijst aan problemen en depressies uit waar ik van schrok, ik was me er bijna schuldig over gaan voelen.
Al met al ben ik heel sterk terug gekomen van wat ooit de onzekere Julian was.
Het eind van mijn avontuur in Hardinxveld
Het is september 2017 en mijn filmpje is nu een jaar en een maand oud. Inmiddels is het 400.000 keer bekeken op Facebook en 9.000 keer op Youtube. Nog regelmatig krijg ik op straat in heel Nederland te horen: 'Julian, hmm ... Ben jij niet die jongen van dat filmpje?'
Ik antwoord tegenwoordig steevast: 'Welk filmpje bedoelt u? Dat met de oudere dame en heren?' Wanneer ze dit bevestigen, zeg ik op mijn beurt weer: 'Ja, ik ben de jongen van het filmpje!'
Vanaf oktober ben ik weg uit Hardinxveld om mijn leven voort te zetten in een grote stad, 40 kilometer verderop. Ik kijk nu met andere ogen naar het dorp, ik zie dezelfde verdeeldheid tussen de mensen uit de kerk en de niet gelovigen. Sommige dorpsgenoten lopen stram aan mij voorbij. Maar dat word minder, de verdeeldheid in Hardinxveld word minder. Ze zijn er nog niet, maar het begin is gemaakt.
Ik hoop dat er voor de jongeren die de stappen nog moeten nemen, nu al een klein weggetje is gemaakt om zich te kunnen identificeren zoals hij of zij werkelijk is. Mijn weg was hobbelig, maar inmiddels heb ik een geasfalteerde weg liggen in mijn leven.
The Happy ending story?
Ik ben niet iemand van een happy ending story, mijn leven is geen slechte soapserie maar meer een spannend boek. Of het een happy end heeft? Geen idee, soms neemt het gewoon een andere afslag en is het happy end niet meer te zien.
Zoals ik al zei: 'Voor mij liggen geloof en religie mijlenver uit elkaar.' Ik ken de Bijbel en één van de teksten vond ik mooi en die heb ik onthouden, namelijk Psalm 91:4
'Hij zal je beschermen met zijn vleugels,
Onder zijn wieken vind je een toevlucht,
Zijn trouw is een veilig schild.'
Met veel liefs en hartelijke groeten,
Julian
Julian Hooikaas, een eigenwijze 19 jarige jongen die volop in het leven staat en het geluk wil hebben wanneer het er net is. Genietend van elke dag wandelt hij op zijn gemak verder door het leven.
Ruim een jaar geleden werd hij bekend in heel Nederland door het filmpje "100-jarigen Delen Hun Levensdvies Met Homo - Wijsheid Komt Met De Eeuwen".
Daarnaast is hij een enthousiast blogger. Op zijn website ‘This Is My Life’ gaat het over zijn leven, waarin van alles kan gebeuren … Nou ja kan? Waarin er van alles gebeurt.
