Johan Verweij.
Sinds kort loop ik. Dat klinkt een beetje vreemd voor iemand van 31 jaar, maar toch is het zo. Laatst heb ik voor het eerst mijn voeten gevoeld. Mijn voeten die dragen wie ik ben en die contact maken met de aarde waarop ik rondloop. Niet eerder heb ik mij gerealiseerd welke belangrijke plaats voeten innemen in mijn bestaan. Het heeft me opnieuw laten zien hoe belangrijk mijn lichaam is en wat het mij vertelt.
Vaak heb ik me instabiel gevoeld. Alsof ik zelfs door de kleinste storm werd neergehaald. Zodra er ergens een storm opstak, miste ik de stabiliteit en het vertrouwen in mijzelf om me staande te houden. Stormen die zich in allerlei vormen manifesteerden. Dit varieerde van grootse gebeurtenissen op het wereldtoneel tot vrienden die ziek werden, of een nare opmerking die ik naar mijn hoofd kreeg geslingerd. Zodra zich ook maar iets negatiefs voordeed of ik in een situatie belandde waarmee stress gepaard ging, was ik van slag en raakte ik het kleine beetje vertrouwen in mijzelf en het leven weer kwijt. Tijdens zo’n situatie voelde ik me een beetje zoals Stef Bos zingt in zijn liedje ‘Later’: “Ik snap geen donder van dit leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben”. Dat heen-en-weer geslinger zorgde voor veel drukte in mijn hoofd en resulteerde in onder meer angstige gedachten.
Toch was dit niet het enige. Zodra er ergens stormen begonnen te woeden, nam ook de spierspanning in mijn lijf toe. Mijn hele bekken sloeg op slot en soms resulteerde dit in hevige rugpijn. Laatst ook. Voor het verwerken van wat traumatische ervaringen, loop ik bij een EMDR-therapeut. Zij tipte mij om eens langs te gaan bij een bevriende haptotherapeut. Wel, als je gelooft dat wonderen niet bestaan, sinds een bezoek aan deze haptotherapeut geloof ik er weer in. De verwelkoming en erkenning die ik kreeg toen ik daar voor het eerst binnenstapte, was al een wonder op zichzelf: “Jouw gevoel doet er toe. Het is belangrijk dat dit wordt gehoord.”
Gedurende een aantal sessies ontdekte ik hoe gemakkelijk ik mijn lijf soms aan de kant schoof. Een groot gedeelte gebruikte ik niet, veroordeelde ik juist of negeerde ik, zelfs als de signalen heel duidelijk waren. Ik was meer bezig met denken, dan met voelen. Mijn opdracht was daarom: voel je voeten. Toen ik binnenstapte waren ze koud, net als mijn benen. Mijn bekken dat zo vaak op slot zat. Mijn onderrug die ik sowieso niet eens kon voelen. Net of ik er niet bij kon komen. Zo voelde mijn lijf ook: het was grotendeels niet in balans. Alsof de energie altijd maar een beetje boven in het lichaam zat en niet lekker en volledig kon doorstromen.
Nu schaam ik me er niet voor mijn emoties te tonen, maar dat doe ik niet zomaar bij iedereen. Er is een mate van veiligheid nodig om bijvoorbeeld te kunnen huilen. Een half uur voordat ik een vervolgafspraak had met de desbetreffende haptotherapeut, werd ik geëmotioneerd. Zomaar opeens voelde ik een groot verdriet van binnen en wist ik waar het vandaan kwam. En het openbaarde zich zo praktisch: dat ik voor mijn gevoel zo vaak letterlijk dat steuntje in mijn rug had gemist. Iemand die me aanmoedigde: ga er maar voor, ik sta altijd achter je. Ontdek maar hoe het leven is en hoe het werkt. Iemand die je rugdekking geeft op de momenten wanneer dat nodig is. Ik was juist bang voor de oordelen, de afwijzing van buiten en de meningen over wie ik was. Blijkbaar was de opdracht om mijn voeten te voelen, zeer doeltreffend geweest.
Ik kon het niet helpen, maar ik snikte het uit in de wachtkamer van de fysiotherapeut. Toen ze me naar binnenriep, voelde het goed. We evalueerden de gebeurtenis, zonder het te willen verklaren. Juist meer het aanschouwen van een wonder. Zoals Frans Halsema zingt: “Maar wie weet een wonder uit te leggen, en een wonder draag ik met me mee.” Het geheel voelde als een mirakel. Net alsof er iets uit moest dat altijd dwars had gezeten. Een soort blokkade leek weggenomen, waardoor de energie weer vrijuit kon stromen. Mijn lijf werd warm, ik voelde mijn rug, mijn benen en voeten zoals ik ze nog nooit had gevoeld. Het maakte me sterk, want mijn zelfvertrouwen nam toe. Mijn lichaam was en is mijn thuis. Bovendien: ik mag ontdekken, ik mag leven en voelen. Juist dat: mijn hele lijf voelen. Het hoort erbij. Het is van mij.
Sinds dat moment voel ik mijn rug, benen en voeten meer dan ooit. Acda en de Munnik geeft schitterend weer wat ik voel nu ik mijn voeten heb gevoeld en waarom ik ben gaan lopen:
Vandaag ben ik gaan lopen Ik was het maanden al van plan Maar pas toen iedereen gezegd had dat het niet kon ging ik lopen Kijk me lopen toch, hier loop ik dan. Vandaag ben ik gaan lopen Ik heb de meningen geteld En heb bedacht dat het niets uit maakt Want als men niks vindt, wordt zelfs dat nog als een mening je verteld. Vandaag ben ik gaan lopen En waar ik loop, is van nu af aan een weg. Vandaag ben ik gaan lopen Ik maak me klein bij elk geluid Ik ben veel banger dan ik was,
toen ik nog stil stond mag zo wezen, maar ik kom eindelijk, ik kom eindelijk vooruit. Vandaag ben ik gaan lopen En waar ik loop, is van nu af aan een weg. Kijk me lopen zeven sloten Hoogste bergen andersom Ik ben hoe dan ook gaan lopen Ik zie wel waar ik kom Diepe dalen mooie paden Ik glim bij wat ik zachtjes haast onhoorbaar fluisterend zeg. Waar ik gelopen heb Is van nu af aan een weg. Vandaag ben ik gaan lopen Omdat dat is wat ik wou Ik heb geen idee waarom men zei
dat het niet kon,
zeg liever 'ga maar dat is leuk, dat moet je doen' Want kijk me lachen dan. Hier loop ik nou....
Volg Johan Verweij op Facebook.
