Anoniem.
Is deze website er alleen voor succesverhalen? Of mag ik ook mijn frustratie hier van me afschrijven? Want dat is hoe ik me voel: verward, chaotisch en gefrustreerd. Ik ben de controle over mijn leven kwijt. Ik verlang naar een vriend, een levenspartner, een maatje. Ik moet er niet aan denken de rest van mijn leven alleen te moeten blijven. God weet dat. Dat zeg ik ook vaak tegen Hem, daar bid ik om. Ik mag toch ‘al mijn wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend maken bij Hem?' Ik heb er lang over gedaan om dat te durven vragen, want in mijn kerkelijke traditie kan dat absoluut niet.
Een verlate puberteit
Qua leeftijd ben ik de zestig voorbij, maar door mijn lichaam gieren de hormonen met bijbehorende verlangens alsof ik zestien ben. Dat is niet zo gek, volgens de psycholoog: ik heb niet gepuberd op dit vlak en ben nooit verliefd geweest. Je kunt niet een fase in je leven overslaan, vroeg of laat moet je die inhalen. Nu dus … Ik heb er drie dagen over gedaan om wat ik voelde te onderkennen als die beroemde vlinders in je buik. Yes, verliefd dus! Via een datingsite, op een buitenlandse knul van midden twintig! Onzin! Belachelijk! Op mijn leeftijd? Denk even na, man! Tja … maar pubers doen dat (ook) niet! Halsoverkop ben ik met het vliegtuig naar hem toe gegaan. Ik wilde nú weten of hij echt mijn grote liefde was. Pas op de avond van vertrek vertelde ik familie en vrienden per mail dat ik weg was. Als de tiener die wegloopt en niet voor rede vatbaar is, als het meisje dat weigert te luisteren, ook al waarschuwt iedereen haar voor die loverboy. De ontgoocheling was groot: nu weet ik wat liefdesverdriet is … En iedereen in mijn omgeving wist dat al van tevoren. Nu zijn ze bang voor me, bezorgd dat ik weer iets geks ga doen. Ik ben het namelijk weer gaan proberen. Op een andere website, met andere mannen, andere profielen. Het lijkt serieus, maar dat blijkt het toch niet te zijn. Je wordt bedonderd, maar het duurt een tijd voor ik dat door heb en aan mezelf toegeef dat het zo is.
Vragen
Door een ongeluk ben ik stilgezet. Ik zit thuis en ben een aantal weken niet mobiel. Nu is er tijd om na te denken … Is dit het dan? Is dit de manier waarop je een levenspartner vindt? Is dit de manier waarop God je ‘gaat geven naar de wensen van je hart’? Blijkbaar niet. ‘Al wat hij onderneemt gelukt’ …? Nou nee, mislukt. ‘Ga heen in deze uw kracht …’ versus ‘De Heer zal voor u strijden en u moet stil zijn …’ Afwachten, ‘dan zal je het heil des Heren zien …’ Zelf in actie komen, de mogelijkheden die er zijn benutten, ‘doen wat je hand vindt om te doen,’ versus ‘wacht dan, ja wacht, verlaat u op de Heer …’ En dus? Ik weet het niet. ‘Bij twijfel niet inhalen …’ Nee, maar dan gebeurt er niets! Of is dat mijn kleingeloof?
Een dubbelleven
Hier op de site en de facebookpagina van Wijdekerk lees je de verhalen en berichten van mensen die in problemen komen als ze een partner hebben (gevonden). Dat staat mij ook te wachten. Als ik zo ver ben, mag ik niet meer aan het avondmaal. Het is een beetje schijnheilig, dat ik dat nu nog wel mag. Het ene gebod dat ik in mijn leven nog nooit overtreden heb (‘een vrouw aanzien om haar te begeren’) geeft immers aan dat het verlangen daarnaar al zonde is … Ik wil niet de bron zijn van tweedracht in mijn kerk. Sociaal gezien hebben ze me liefdevol opgevangen toen ik ‘als een hopie ellende’ hier op het dorp kwam wonen, nadat ik uit de kast moest en elders niet meer welkom was. Daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Maar als ik hun visie op homoseksualiteit niet meer kan delen, moet ik ook de consequenties daarvan dragen. En dáár deins ik voor terug. Ik wás al een keer niet meer welkom in mijn thuisgemeente … Dan maar stiekem, stilletjes, en niet op zondag zodat niemand erachter komt? Een dubbelleven leiden? Dat wil ik niet!
Liefde voor mezelf
Ik wil leven, niet alleen óverleven. Ik houd niet genoeg van mezelf, ik weet het. Ik schoot te kort, ik kon niet leven zoals God-gezin-kerk-werk-omgeving van me verwachtte. Dat wilde ik heel graag, maar ik was en bleef homo, mét per definitie slechte-zondige-verkeerde gedachten, dromen en verlangens. Ik kwam er niet vanaf. Eigen gebed, voorbede, demonen uitdrijven en bevrijdingspastoraat hielpen niet. Dat lag niet aan God en natuurlijk ook niet aan Zijn kerk, dus het lag aan mij! Niet gek dat depressie mijn grote valkuil is geworden. Ook niet gek dat mijn zelfbeeld, zelfrespect, zelfwaarde, zelfliefde etc. te klein zijn. Een krukje met drie poten waarvan de ene te kort is, zit niet lekker. In de kerk hier op het dorp ligt de nadruk ook meer op ‘ellende’ dan op ‘verlossing en dankbaarheid’ (de drie pijlers van de catechismus die ik ooit uit mijn hoofd gekend heb). Die andere geestelijke driepoot in mijn leven zit ook niet goed: liefde voor God (het belangrijkste) en de liefde voor mijn naaste en mijzelf zijn niet in evenwicht.
Zekerheid bij God
Ik merk dat ik na dertig jaar charismatisch nu meer heb met reformatorisch kerk-zijn, al denken beide hetzelfde over mij als homo. Ik heb ook het advies van de vrouw van Job te horen gekregen ‘Zeg God vaarwel en sterf.’ Dat heb ik wél overwogen, maar toch niet gedaan. Het verbaast me dat er ondanks alles een geloofsbasis onder mijn leven blijkt te liggen waar ik eigenlijk heel blij mee ben. De zekerheid van ‘wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand’. Volgens mij is dát genade! Ik ben benieuwd naar wat ik over een paar jaar op deze website schrijf … Want: dat puberige gedrag zal toch wel weer overgaan, over een poosje? Ik zal toch ook wel vrede vinden in mezelf, met of zonder levenspartner? Er zal in de buurt vast wel een kerk zijn waar ik welkom ben. En houden van mezelf? Dat kan ik toch leren? Dat valt in de categorie: ’hervormd worden door de vernieuwing van je denken’, denk ik. Als God dat doet, mag ik dat ook, toch?
Dit verhaal is anoniem ingestuurd door een bezoeker van Wijdekerk.nl
