Anoniem.
Hoi, ik zou graag mijn verhaal met jullie delen! Ik ben nu 18 jaar, en tot mijn 18e levensjaar ging ik meestal mee met mijn ouders naar de CGK. De laatste tijd voel ik geen plicht meer om naar de kerk te gaan. Bovendien heb ik nooit echt overtuigend geloofd in het christelijk geloof, het deed mij nooit veel. Toch heb ik wel een prima tijd gehad op mijn gereformeerde middelbare school bijvoorbeeld. Op deze school heb ik veel vrienden leren kennen met wie ik ook nu nog veel omga. Vanaf mijn 15e levensjaar ongeveer, merkte ik dat ik eigenlijk niet op meisjes verliefd werd. Toch heb ik het er tot mijn 17e verjaardag nooit met iemand over gehad, omdat ik dacht dat dit een fase was die bij iedereen voorkwam.
Uiteindelijk voelde ik wel de drang bij mezelf om het aan mijn vrienden en mijn gezin te vertellen, omdat ik bij hen graag mezelf wilde zijn. Dit was aan het einde van mijn vijfde jaar in het VWO. Voor veel mensen kwam het niet echt als een verrassing, en werd ik geaccepteerd zoals ik was. Dat voelde erg fijn. Hoewel homoseksualiteit op mijn school niet per se een taboe was, merkte ik wel dat de sfeer om er openlijk voor uit te komen er niet was. Daarom heb ik het nooit op school aan mensen durven vertellen. Heel anders was dit toen ik na het behalen van mijn VWO-diploma ging studeren op de universiteit.
De sfeer op een universiteit is erg open, en homoseksualiteit is totaal geen issue. In mijn studiegroep zitten nog drie mensen die openlijk homoseksueel zijn, hiermee spreek ik af en toe af om samen te gaan eten. Dat vind ik erg leuk, omdat ik het gevoel heb dat mensen die ook anders geaard zijn mij beter begrijpen dan wie dan ook. Wanneer ik de openbare universiteit vergelijk met mijn gereformeerde jeugd, zie ik echt een enorm verschil. Ik heb het gevoel dat het jongeren onnodig lastig wordt gemaakt om uit de kast te komen in christelijke kringen. Buiten de christelijke wereld zijn die barrières er naar mijn mening veel minder.
Mijn sceptische houding tegenover het geloof heeft me er echter niet van weerhouden om lid te worden van de studentenvereniging Navigators, een studentenvereniging met een christelijke grondslag. Mijn twee oudste broers, die lid zijn geweest van dezelfde vereniging, vertelden mij dat het voor hen een tijd is geweest die ze niet wilden missen. Ook sloten enkele van mijn vrienden zich aan bij de Navigators, waardoor ik ook graag lid wilde worden. Bij mijn vereniging weten veel mensen van mijn geaardheid af, omdat ik het onderwerp bespreekbaar wil maken.
Bovendien ben ik van mening dat ik daarmee andere mensen motiveer om ook hun ware kleuren te laten zien. Binnen mijn studentenvereniging ken ik namelijk maar drie mensen die eveneens openlijk homoseksueel zijn. Achteraf ben ik heel blij dat ik uit de kast ben gekomen, omdat ik daardoor het onderwerp bespreekbaar heb gemaakt voor alle mensen om mij heen. Ik merk dat mijn leven er een stuk leuker op is geworden.
Ik vind het heel jammer dat het voor veel mensen in de kerk nog zo'n onnodig grote stap is om uit de kast te komen. Op deze manier komt het onderwerp nooit aan het licht, waardoor er nooit een verandering in gang gezet kan worden. Ik motiveer iedereen dan ook om altijd je verhaal te doen bij mensen die je goed vertrouwt, hoe moeilijk dit ook kan zijn. Bij alle homoseksuelen die ik ken, is hun leven er beter op geworden nadat zij openlijk uit de kast zijn gekomen.
