Jacob Diederiks.
Die 25e december zal ik nooit vergeten. Toen ik binnenkwam, vroeg ik me af hoe ik de jarige kon feliciteren. Wat een volk, en hoe verschillend! Er waren er die zich ter gelegenheid van zijn verjaardag vrolijk hadden uitgedost en hem met zang en dans uitbundig toezongen. Goedbedoeld, alleen kon je elkaar door het aantal geproduceerde decibellen amper verstaan. De mensen stonden mij eerlijk gezegd ook in de weg. Want hoe kon ik zo ooit bij de jarige komen, die zich daar ergens achterin moest bevinden? Niet dat ik zo mijn cadeau niet geven kon - ik had niets bij me. Ze hadden me verteld dat we allemaal een cadeau van hém zouden krijgen. Ook hoefde niemand feestkleding aan te trekken - je mocht komen zoals je was. Zonder opsmuk, gewoon in je daagse plunje. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt! De jarige moest behoorlijk in de war zijn om de geldende regel om te keren - geven in plaats van ontvangen, of hij was één of andere heilige, te goed voor deze wereld.
Je begrijpt dat ik steeds nieuwsgieriger werd naar de ontmoeting met hem. Alleen, hoe kwam ik bij hem? De zaal werd voller en voller. Er kwamen nu ook mensen aanzetten met slingers, glinsterende ballen en andere prullaria. Terwijl zij dennentakken op de vloer legden en hun spuitbussen nepsneeuw leegspoten, riepen zij uitbundig 'Hosanna! Hosanna!' - ach, beseften zij wel wat zij riepen? Anderen liepen met schalen salades en andere lekkernijen. Zij hadden vast de uitnodiging niet goed gelezen en verkeerden in de veronderstelling dat het ging om een party, waarbij iedereen iets eet- of drinkbaars meeneemt. Ik begon me voorzichtig af te vragen of zij wel wisten dat er iemand jarig was. Hielden zij soms gewoon van een feestje om het feestje?
Ik liep toen om de zingende en hossende mensenmenigte heen en zag aan de rechterzijde een in het zwart geklede groep mensen staan. In tegenstelling tot die anderen keken zij ingetogen, haast op het sombere af. Dit hoefde van mij nu ook weer niet, het was tenslotte geen begrafenis. Omdat zij net als ik niets bij zich hadden om te geven, voelde ik me bij hen toch meer op mijn gemak. Eindelijk lukte het me tussen al die mensen door te glippen en dichter bij de plek te komen waarvan ik dacht dat hij daar was. Het kostte me de nodige moeite, want onderweg kwam ik mannen en vrouwen tegen met een band om de rechterarm, met daarop het woord 'Echtheid'. Of je wilde of niet, om door te mogen moest je eerst drie vragen beantwoorden. Had je die alle drie fout, dan werd je teruggestuurd - je mocht dan later terugkomen voor een herkansing.
Ik begon het steeds benauwder te krijgen en vroeg me af of ik de jarige (inmiddels geen baby meer, in tegenstelling tot wat velen nog steeds denken) ooit te zien zou krijgen. Wist ik de juiste antwoorden wel? Was ik wel intelligent genoeg? De eerste vraag luidde: ‘Bent u altijd goed geweest voor uw naaste?’ Met een bonzend hart antwoordde ik eerlijk: ‘Nee’. Vraag twee luidde: ‘Bent u altijd eerlijk geweest?’ Beschaamd antwoordde ik opnieuw: ‘Nee’. Omdat ik beide vragen tot mijn verwondering juist had beantwoord, verviel de derde vraag en mocht ik zomaar doorlopen.
Ineens stond ik in een andere ruimte. In plaats van de eerdere herrie klonk hier serene muziek. Lavinia Meijer speelde op haar harp non-stop alle werken van Bach. Iedereen luisterde ademloos, ook de mensen die nooit van klassieke muziek hadden gehouden. Ik keek rond en zag veel bekenden. Kijk daar! Mijn moeder! Van haar had ik niet anders verwacht dan dat ze hier zou zijn. En zij daar, was dat niet de vrouw die door iedereen met de nek werd aangekeken? En hij daar: dat moest de opgebrachte man zijn. En kijk nou: daar zaten de twee vrienden, die ooit waren weggestuurd van de Tafel - zie ze daar stralen! En daar, aan het hoofd van de tafel zat hij, de jarige! Hij wenkte me naar voren riep: ‘Kom hogerop en geef me je hand!
Zalig Kerstfeest!'
Jacob Diederiks is een 77-jarige homo in een heterorelatie en had pas op 71-jarige leeftijd zijn coming-out. Hij schreef enkele jaren geleden de roman "Schapen in schaapskleren".
