Anoniem.
Eigenlijk durf ik niet te praten over mijn relatie met een vrouw. Het is anders, mensen hebben er een mening over en dus is het spannend. Als ik er iets over zeg, kan ik reacties verwachten en die zijn soms negatief. Nee, ik verzwijg het niet, want als iemand mij vraagt of ik een vriendin heb, ga trouwen of samenwoon, dan vertel ik het. Maar als het niet ter sprake komt, dan praat ik er ook niet over. Bij de vraag of ik een vriend heb, zeg ik nee. Ik vertel er dan niet bij dat ik een vriendin heb. In principe lieg ik dus niet, maar ik negeer wel een deel van mijzelf en reageer dus vanuit angst in plaats van liefde.
Hoe zie je jezelf?
Mijn vriendin leeft veel meer dan ik vanuit liefde. Zij stelt mij dan ook regelmatig de vraag of ik mijn keuze vanuit angst of liefde maak. En steeds meer leer ik dat toe te passen en mijn keuzes vanuit liefde te maken. Daar hebben we samen gesprekken over. Als wij onszelf anders vinden en ons soms voor onszelf schamen, gaan mensen ons ook zo behandelen. Terwijl als wij vinden dat dit goed en normaal is en dat wij ons niet hoeven te schamen, we merken dat mensen er vaak positiever op reageren. Hoe je jezelf ziet is hierin een belangrijke vraag. Natuurlijk is het daarbij nodig om jezelf te omringen met mensen die je accepteren zoals je bent. Zonder deze mensen is het behoorlijk lastig om jezelf te accepteren. Maar als je jezelf geaccepteerd hebt, is het belangrijk om vanuit deze acceptatie en liefde te leven.
Samen aan het avondmaal
Een tijdje geleden bezocht ik samen met mijn vriendin een baptisten gemeente. We zaten er hand in hand en het was duidelijk dat wij een relatie hadden. Toen kwam het avondmaal en als je mee wilde doen en je was nieuw, dan moest je je nog even voorstellen. Wij zijn, tegen onze angst in, gaan staan en hebben ons voorgesteld. Er was niemand die ons aansprak of aangaf dat wij niet mochten aangaan. We hebben samen met deze gemeente het avondmaal gevierd. Achteraf kregen we veel positieve reacties vanuit de gemeente. Ze vonden ons dapper dat we dit durfden te doen, omdat er zeker mensen waren die dit niet accepteerden.
Samen de kerk veranderen
En ik denk dat dit een les is die we door kunnen trekken. Als wij willen dat LHBT+ wordt geaccepteerd in kerken en daarbuiten, dan moeten we niet schaamtevol over onszelf praten of wegblijven. We verwachten klappen en daarom vermijden we situaties. Maar hoe gaaf zou het zijn als we bijvoorbeeld met z’n allen een kerk binnen zouden stappen en ons geheel normaal erbij zouden voelen. Zouden er dan nog kerkleden zijn die opstaan en aangeven dat God ons niet wil? We hoeven niet bang te zijn, we mogen leven vanuit liefde. Samen.
