Piet Jansen.
Hij wist zijn geheim lang voor velen verborgen te houden. Vervolgens heeft hij het een aantal vrienden en familieleden verteld. Angst dat het niet geaccepteerd zou worden in een deel van zijn achterban hield hem tegen om het verder te delen. Maar dat ging wringen. De gedachte dat hij eens zou overlijden zonder dat zijn naasten wisten wie hij eigenlijk was werd steeds ondraaglijker. Het hoge woord moest er uit.
In deze column neem ik je verder mee in dit waargebeurde verhaal. Over een ‘hij’ die toevallig niet op ‘zij-en’, maar op ‘hij-en’ valt.
Enkele reacties stemden hem verdrietig, maar de meeste vielen nog wel mee. Variërend van liefdevol begrip en acceptatie tot respecteren, ‘ernstig vermaan’ en totaal negeren. Doen alsof er niets verteld was. En het verder gewoon doodzwijgen.
Totdat … Totdat er een partner in het spel en zelfs in zijn huis kwam. Schokkend voor sommigen. Zeker, hij bleef welkom bij hen, maar dan wel alleen. En hij moest er niet op rekenen dat ze nog bij hem zouden komen als ‘die vriend’ (die ze niet eens – willen leren – kennen!) er is. Hij moet hier maar begrip voor hebben. Hij weet toch wel dat dit niet in hun – godsdienstige – gedachtegang past?
In ‘hun’ kerk is het voor de overgrote meerderheid not done. Nee, het wordt niet meer, zoals vroeger, als een ziekte gezien. Je kunt er zelf niets aan doen, maar je hebt er wel tegen te vechten. Je mag ‘het’ zijn als je ‘het’ maar niet doet. Dat je leven met iemand delen voor jou niet is weggelegd, da’s jammer dan.
Hoewel niet helemaal onverwacht, kwamen de reacties als mokerslagen aan. Weer moest hij denken aan zijn uitvaart. Als ‘zij’ dan nog zouden leven, zouden ze wel weten wie hij was, maar ze zouden er waarschijnlijk niet bij zijn. Althans niet als ‘die vriend’ er ook zou zijn.
Een enkele gunstige uitzondering verzachtte het leed een beetje, evenals reacties van veel (andere) vrienden, buren, collega’s en, niet te vergeten, broeders en zusters van zijn kerk. En gelukkig kon hij er ook mee bij God terecht. Maar toch vochten ook pijn, teleurstelling en boosheid om de eerste plaats. Hij vroeg zich af hoe het in Gods naam mogelijk is dat je naaste naasten zo reageren. Hoe kun je zo met elkaar omgaan? En dat, terwijl het leven zo kort is …
Hij weet uiteraard ook wel wat in de Bijbel over homoseksualiteit staat. Maar hij weet ook dat je die enkele teksten niet zo maar kunt en mag toepassen op een duurzame liefdevolle relatie tussen twee mensen van hetzelfde geslacht. En staat er ook niet zoiets in de Bijbel als een gebod dat boven alle geboden uitstijgt: God lief hebben boven alles en je naaste als jezelf?
Geen verhaal van lang geleden, maar van nu. En niet ergens in – islamitisch of orthodox – Verweggistan, maar gewoon in – ‘christelijk’ – Nederland. Of ik het uit betrouwbare bron heb? Zeker weten!
De moraal van het verhaal? Niet alleen als het om ‘hij-en’ en ‘zij-en’ gaat, maar voor elke levenssituatie kort en krachtig samengevat in het Evangelie: “Behandel andere mensen net zoals jezelf behandeld wilt worden.” Ook voor die ‘hij’, voor mij dus, een levenslange les.
Piet Jansen schreef dit blog oorspronkelijk voor de Protestantse Gemeente Nijverdal, waarvan hij lid is. Via Facebook is dit opgepikt o.a. door De Twentsche Courant Tubantia, die hier in 'Veel mannen worden in dubbelrol gedwongen' en 'Oud-gedeputeerde oogst lof met ontboezeming over homoseksualiteit' aandacht aan heeft besteed.
