Andre de Bruin.
Ik ben elf of twaalf jaar oud, misschien nog wel iets jonger. En mijn leven komt op zijn kop te staan. Er komt een nieuwe jongen in de klas. Wat gebeurt er met me? 'k Vind hem leuk. Wat is dit? Ben ik ...? Nee toch!!? Dit kan niet. Ik ga op zoek naar antwoorden. Ik breng in die tijd de Media Express rond, en daar zit ook een blad tussen (de Break Out) en daar staat ook een rubriek in met vragen die beantwoord worden.
Er staat ook een vraag hierover, met het antwoord: Het kan te maken hebben met de puberteit, het gebeurt soms rond je 15e, 16e, en dan is het iets tijdelijks. Maar soms is het wel blijvend. En soms kom je er pas op latere leeftijd achter.
Maar ik ben jonger dan ... dan ... ben ik ... niet aan denken ... misschien ben ik wel een vroege puber en gaat het wel over.
Ik lees en hoor van die verhalen. Dat anderen het zien dat je homo bent. Dat je erom gepest wordt, en in elkaar geslagen wordt. Dat wil ik niet! Ik zal mezelf controleren zodat ik geen homotrekjes krijg ... Als iets wel heel gay is, dan moet ik het afleren.
Want dan word je niet geaccepteerd! Niet door wereldse mensen! Niet door kerkmensen! Niet door God!
Aaah wat moet ik nu? Moet ik het aan mijn ouders vertellen? Maar je hoort soms dat jongeren het huis uitgezet worden. Of geslagen, om het eruit te slaan. Nee laat ik het maar niet doen, ik ben nog veel te jong om het huis uit te gaan.
God, waarom waarom ben ik zo?! Waarom hebt U mij zo gemaakt?! Waarom, als u het een gruwel vindt? U wilt me niet. De mensen willen me niet. Zo val ik in slaap. En in de ochtend ga ik maar weer verder met mijn pokerface op.
Zondags in de kerk hoor ik: als mannen met mannen schandelijkheid bedrijven, is dat een gruwel in Gods ogen. Klaar wakker ben ik, met mijn oren wagenwijd open. Wat komt er nog meer? Heeft de dominee nog advies? Nee, niks. De preek gaat verder. Heb ik ervoor soms wat gemist?
Naar de kroeg Veel drinken en plezier. In de preek hoor ik: je kan niet God dienen en de mammon, je moet kiezen. God mag me niet want ik ben gay. En in de kroeg heb ik plezier. De keuze is dan makkelijk gemaakt. Ik zeg de kerk vaarwel. Maar God niet echt . Ik spreek Hem altijd nog aan als het niet zo lekker gaat. Dan kom ik een leuke meid tegen, en ik heb met haar een leuke tijd. Maar ze is het niet. Ze is meer een goede vriendin. Ze vraagt iets over trouwen. Nee, dit kan ik niet! Het gevoel voor jongens blijft ook al die tijd in mij spelen. Dit kan ik niet maken tegenover haar. Ze verdient een betere man dan ik. En mezelf verloochenen kan ik ook niet.
Dan komt het moment, ik ben 24 ... Het is na mijn moeders verjaardag, ik heb een leuk cadeautje voor haar, heb met een slok op de moed verzameld. Maar ook dan is het nog best moeilijk. Dan vertel ik het mijn ouders.
Wat een lieve schatten. Waarom heb je het ons niet eerder verteld? Ze hebben het nooit opgemerkt.
Heb ik daarvoor meer dan twaalf jaar mijn mond gehouden? Heb ik het daarvoor al die tijd alleen gedaan? Het lucht zo op, dat ik het kan vertellen. Niet dat ze altijd het juiste zeggen. Maar ik hoef het niet meer te verzwijgen. Ik kan mezelf zijn. Geen vragen meer zoals: Heb je nog geen vriendin? Mijn ouders vertellen het aan de familie. Ik weet daar niets van, ik hoor het later pas. Ik kan het alleen maar gissen, krijg het idee dat ze iets weten. Maar ze vragen er niet naar. Beetje jammer misschien.
Soms denk ik: waarom rijd ik niet tegen die boom, dan ben ik gelijk van alles af . Op een gegeven moment raak ik mijn rijbewijs kwijt door een druppel te veel. 8 maanden lang ben ik hem kwijt. Ik heb ook net een huis gekocht. Daar kan ik niet makkelijk meer heen. Op de fiets naar het werk. Half uur fietsen. Op het werk komt het te sprake dat ik gay ben, en er zijn verschillende meningen . Alles wordt me te veel. Soms sta ik langs de weg, klaar om er op te rennen hopende dat een auto mij zal scheppen. Maar zo ver komt het niet, elke keer als ik er sta denk ik: "Wat doe je. Je familie, ouders, broers, schoonzussen, neefje, nichtjes laat je allemaal achter met verdriet." En na elke keer als het niet goed gaat, komt toch altijd weer de zon op.
Waarom, Heer, lukt het niet? Waarom houdt u mij tegen als u toch niet van mij houdt als gay?
Zijn liefde houdt mij tegen. Hij is nog niet klaar met mij. Het halfjaar zonder rijbewijs is voorbij. Ik heb nog niet voor hoeven te komen voor de rechtbank. Ze mogen het rijbewijs dan niet langer houden. Op donderdagavond kom ik thuis, en mijn ouders zeggen: 'Er ligt een brief.' Ik maak hem open... mijn rijbewijs! Wauw! In een halfjaar tijd heeft het 's morgen niet geregend. En nu regent het! En ik mag lekker met de auto. Waar heb ik het aan verdiend. God is goed.
In die tijd ga ik weer naar de kerk. Van de één naar de ander. In die ene kerk zegt een dominee: Psalm 119. Verder zegt hij niks over psalm 119. In de avond op bed ga ik psalm 119 lezen. Het raakt mij: Ja ook voor jou.
Ik mag bij hem zijn zo als ik ben. Hij zou mij veranderen als er wat veranderd moest worden. Maar daarover heeft Hij het nooit gehad. Ik wel, maar dan gaf Hij altijd antwoord dat hij mij liefheeft. Ik heb jou gemaakt, en ik heb daarbij geen fout gemaakt.
En Hij zorgt dat ik naar een andere gemeente ga. Na een paar keer geweest te zijn, spreek ik iemand aan over mijn homoseksualiteit. Ik word uitgenodigd bij iemand die er meer mee te maken heeft gehad. Wat krijg ik daar mee naar huis? Een boek!
Verscheurd van Justin Lee.
Echt een aanrader om te lezen, voor gemeentes en kerken. En zeker voor diegenen die ermee worstelen.
Het boek helpt me enorm om te zijn wie ik ben. Ik wil zo graag dat mensen het gaan lezen, en niet meer zo hard oordelen.
Laat de liefde de meeste zijn. WWJD - WHAT WOULD JESUS DO?
LAAT EEN ANDER LICHT SCHIJNEN DAN DE WERELD DOET.
Want de reacties die ik soms lees, verschillen niet veel van de reacties die mensen geven die niet geloven. Dan kun je soms nog beter die van de wereld lezen. Die mensen weten niet beter.
God houdt van je zoals je bent
