Anne Voss.
Ik moet toegeven dat onze parochie niet erg groot is. Afgelopen zondag, Palmzondag 2018, waren we met 20 personen, inclusief de priester, de organist en de acolieten. Op een wat normalere zondag zitten we met 10, 12 of soms wel 14 mensen.
Mijn parochie is heel erg inclusief. Ik denk dat dit voor een deel komt juist doordat we met zo weinig zijn. Iedereen kent elkaar. In een grotere gemeente of parochie zijn er altijd mensen die je eigenlijk alleen van gezicht kent. Maar door de omvang is men in onze parochie zeer betrokken bij elkaar.
Bij zijn meest recente werkbezoek haalde de (Oud-Katholieke) Aartsbisschop van Utrecht dat ook nog specifiek zo aan: "Betrokken bij elkaar", naast dat we ook binnen onze mogelijkheden betrokken zijn bij de rest van de samenleving.
Iedereen is welkom en er wordt altijd werkelijk belangstellend geïnformeerd. Iedereen: Man, Vrouw, Nederlands, Vlaams of Syrisch, hetero, homo, gepensioneerd, werkende, Oud-Katholiek, Rooms-Katholiek, protestants ... En ja, dus ook ik.
Mijn Persoonlijke situatie
Ik heb halverwege vorig jaar publiekelijk toegegeven wat ik toen eigenlijk al ruim twintig jaar wist. Ik ben transgender. Vanaf augustus/september heb ik mij "fulltime" als mevrouw gepresenteerd. Vanaf december 2017 staat er ook een 'V' in mijn paspoort.
De organist van onze parochie is iemand die ik al eerder kende. Hij was vroeger de dirigent van onze Cantorij en daardoor kwamen wij wel eens in de Oud-Katholieke kerk, waar hij lid geworden was.
Toen ik in een e-mail naar een aantal muzikale vrienden en kennissen had aangeven: "Hallo, ik ben Anne", reageerde hij meteen heel meelevend en gaf aan: "ik wil jou graag eens spreken en ontmoeten". Omdat ik wist dat hij bij de Oud-Katholieken naar de kerk ging, ben ik daar op een zondag naartoe gegaan.
Ik werd voor mijn gevoel direct in de gemeenschap opgenomen. Dat was zo'n geweldig gevoel van thuiskomen, dat ik nooit meer ben weggegaan.
Omdat ik ruim veertig jaar geleden ben gedoopt onder mijn oude naam, wil ik nu onder mijn nieuwe naam worden opgenomen in de gemeenschap. Dat was voor de priester geen enkel probleem, hij moest alleen nog even nadenken over de vorm waarin.
In de Paaswake (de zaterdagavonddienst voor Pasen) wordt er een parochiaan gedoopt en word ik gezegend met een nieuwe naam.
Uit de nieuwsbrief van mijn parochie van vrijdag 23 maart 2018: "Anne Margarete Voss zal met haar nieuwe naam gezegend worden. God gunt ons niets liever dan te zijn wie wij zijn en zoals wij zijn."
Alles is liefde
Voor mij is het belangrijkste dat een geloofsgemeenschap een gemeenschap kan zijn. Een gemeenschap waar iedereen welkom is. Een gemeenschap die de diepste boodschap van God, van het Universum, van De Almachtige, van De Ene verstaat. En die boodschap is geen dogma, is geen veroordeling. Die boodschap is dit: "Alles is liefde". Heb uw naaste lief als uzelf.
In mijn ogen is veel van wat er nu mis lijkt te zijn in de maatschappij terug te leiden op het feit dat mensen zich tegen elkaar afzetten en elkaar niet meer vertrouwen. Men is de boodschap kwijtgeraakt.
Laten we in ieder geval zorgen dat wij in onze gemeenschappen de liefde voor elkaar niet uit het oog verliezen.
