Anoniem.
Ons gezin bestaat uit moeder (sinds 2009 weduwe), oudste zoon, getrouwd en 2 dochters, middelste zoon woont samen met zijn partner, jongste dochter gaat samenwonen met haar huidige vriend.
In ons gezin hebben wij - mijn man en ik - altijd geprobeerd open en eerlijk over allerlei zaken te praten. Toen onze zoon op 15-jarige leeftijd "uit de kast kwam" hebben we momenten van huilen, liefde, moed en durf ervaren. Voor onze kinderen veranderde er niets. Ze bleven en blijven onvoorwaardelijk
van hun broer houden. Wat een genade en wat een prachtig wonder. We hebben als ouders geprobeerd om alles nuchter te bekijken. Het is geen drama. Het is er gewoon.
Als moeder heb ik het zien aankomen. Mijn zoon was een kind met een geweldige creatieve geest. Zijn voorkeur ging al vroeg uit naar poppen. Vooral Barbies. Al zijn zakgeld ging op aan Barbies. Later begon mijn zoon te tekenen. Prachtige jurken heeft hij ontworpen. Op de lagere school had hij zowel vrienden als vriendinnen. Ik kan zeggen dat hij zeer geliefd was. Toneelspelen en zingen waren zijn passies. Hij was een prachtige jongenssopraan en hij heeft diverse solo's mogen zingen. Schooltoneel, het ontwerpen van kostuums, het schrijven van muziek waren zijn favorieten. Hij volgde VWO atheneum maar koos bewust voor de Havo om sneller naar het conservatorium
te kunnen.
Binnen de kerk waren onze kinderen ook actief. De oudste zoon met het maken van radioprogramma's, onze dochter met kinderwerk. Mijn middelste zoon was bezig met musicals: zingen tijdens Pasen en Kerst. Toen onze zoon aangaf dat hij op jongens viel, hebben mijn man en ik en onze zoon afgesproken: Zoals hij wilde, zo zou het gaan. In de gesprekken met elkaar gaf onze zoon aan dat hij geworsteld en gebeden had. Maar hij bleef zoals hij was. Hij vond het goed om openheid te geven aan de leiding van de kerk. Aan de opa's en oma's en familie. Opa 's en oma's waren zo bezorgd om hem maar zij gaven aan dat ze van hem hielden zoals ze van de andere kleinkinderen hielden. De kerk was het moeilijkst. Maar wij hebben aangegeven dat hij geen bezoek van ouderlingen hoefde te hebben als hij dat niet wilde. En zo is dat gebeurd. We hadden er geen zin dat onze zoon op het matje zou worden geroepen en ook nog eens een donderpreek over zich heen zou krijgen.
Wij hebben zijn worsteling gezien. Wij mochten hem liefhebben zoals hij is. Hij is geliefd in Gods ogen. Zo wil ik het zien als moeder. In onze gemeente is er altijd met gepaste afstand mee om gegaan. Dan voel je al een soort verwijdering. Geeft niks ..., het zegt meer over de kerk dan over ons.
Mijn zoon is een geweldig mens. Toen hij naar het Conservatorium ging was hij niet langer in de gemeente actief en heeft zich uit laten schrijven. In mijn huidige gemeente blijf ik vechten voor homofiele en lesbische vrienden. Dat geeft leuke gespreksstof. Maar je voelt de afstand. Geeft niks. Ik hoef geen nep contacten. Ik kom op voor deze groep, ik heb ze lief. God heeft ons lief zoals we zijn. We hoeven niet te wijzen naar anderen. Wie zonder zonde is moet de eerste steen werpen. Ik heb genoeg aan hoe ik in mijn leven gestalte geef aan het christen-zijn. Ik hoop dat jullie gezegend worden in het werk dat jullie doen.
Liefs van een moeder van een geliefde zoon.
