Gerard Amersfoort.
Precies drie jaar geleden was het een willekeurige dinsdagavond in september. Nu is het elk jaar een bijzondere datum, waarop ik me herinner dat ik hem ontmoette. Ik had nooit verwacht de ware op een verenigingsavond van mijn christelijke studentenvereniging tegen te komen. En juist doordat ik hem daar tegenkwam hadden we snel een klik. We hebben allebei uit de kast moeten komen in een conservatieve christelijke omgeving. Het was toen een van de eerste keren dat ik met lotgenoten, of beter gezegd ervaringsgenoten sprak. We voelden dezelfde pijn en kenden dezelfde afwijzing en teleurstellingen. Een week later hadden we als een puberaal stelletje 'verkering'. En zoals dat in elke relatie gaat, leerden we elkaar elke dag beter kennen. Er waren kleine frustraties, grote frustraties en frustraties met een verkeerd ingeschatte grootte. Kleine en grote geluksmomenten, lange tenen en pure euforie.
In die drie jaar hebben we veel samen opgebouwd. We hebben ons best gedaan in de plaatjes te passen, aan de norm te voldoen. Maar we begonnen met 1-0 achterstand omdat we allebei man zijn. Het was vaak zoeken naar de balans tussen onze ouders niet tegen het zere been stoten en tegelijkertijd niet aan ons eigen geluk voorbijgaan. We weten ons gesterkt door een fijne groep vrienden die onze relatie niet anders zien dan ieder andere relatie, zoals we er zelf ook naar kijken. Op een gegeven moment voelden we dat het goed was om samen te gaan wonen. Een goede kennis van ons zei daarover:"Maar je weet toch dat je ouders het vervelend vinden als jullie samen gaan wonen zonder te trouwen?" Hij zei het oprecht met de beste bedoelingen maar vergat dat juist het homohuwelijk een onaanvaardbaar instituut is voor de familie. Ik weet zelf ook niet of het goed is om te trouwen, maar ik wist wel dat dát voorlopig in ieder geval niet ging gebeuren. Niet omdat wij daar nog niet klaar voor zouden zijn, maar omdat ik mijn bruiloft de mooiste dag van m'n leven wil laten zijn, en het dat zonder familie niet snel zal worden. Voorlopig zijn we tot de dood ons scheidt verloofd. De vraag rees wanneer dan het moment kwam om samen te wonen. Dit is exemplarisch voor hoe we er achter komen dat we vaak niet in het gewenste plaatje passen, en vaak onze eigen weg moesten gaan. Uiteindelijk heeft dat ons dichter bij elkaar gebracht en onze relatie versterkt. We hebben keuzes gemaakt waarvan we wisten dat mensen in onze omgeving niet achter ons zouden staan. We hebben soms voor onszelf moeten kiezen omdat voor de ander kiezen tegen alle gevoel inging. In alles weten we ons gezegend door God. En dat is meer waard dan onvoorwaardelijke steun voor onze relatie van anderen.
Mijn ouders hebben in de drie jaar dat we samen zijn gezien hoe ik elke dag gelukkig ben met m'n vriend. Uiteindelijk heeft dat geluk hen overtuigd dat onze relatie oké is. Ik ben gezegend met mijn ouders, en mijn vriend is inmiddels volwaardig opgenomen in de familie. Ik had 3 jaar geleden nooit durven dromen dat ik hem mee kon nemen naar m'n ouders, nu slapen we als we er logeren in het stapelbed in mijn oude slaapkamer. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als ik nu ben met hem. Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik hem heb ontmoet en hoop dat de kleine stapjes die we nu zetten bij de gehele familie er uiteindelijk toe leiden dat bij iedereen de liefde overwint.
