Corina van Ree.
Ongeveer vier jaar geleden kwam ik uit de kast doordat een vrouw verliefd werd op mij. Ik schrok hier enorm van! Ik was vanaf het begin hier open over tegen mijn man. En dacht dat dit misschien wel samen kon: mijn gezin en een vriendin. De strijd in mij was enorm: Mijn gezin, mijn jongens, God ... Vanaf toen besloot ik om niet meer naar de kerk te gaan. Tot ik mijn huidige vriendin leerde kennen.
Al vrij snel merkten we dat we samen verder wilden ... En we merkten dat het niet te doen was: een man en een vriendin. Het voelde zo heerlijk te mogen zijn wie ik was. Ik viel op vrouwen en de liefste vrouw viel ook op mij. We kregen een huisje in een ander dorp en ik kreeg post dat ik was overgeschreven naar de kerk in ons huidige dorp. Ik mailde dat ik dat niet wilde en dat, als ik al terug wilde, ik dan naar mijn eigen kerk wilde. Ze belden me om te zeggen dat ze 't erg vonden dat ze er in deze periode niet waren geweest. Maar ik had die tijd zo nodig gehad om mezelf te vinden, 't had niet anders gekund. De weg, de zoektocht, die moest ik alleen gaan.
Mijn vriendin zei: 'Corina zullen we een keer gaan? Je hebt zoveel onrust ... En ja we gingen! En ja, wat voelden we ons welkom! Ik kwam thuis. Wij kwamen thuis. En we mogen er zijn ook bij God. 18 december trouwen we en krijgen we ook de zegen.
Ik ben zo dankbaar.
