Mieke Kroonen.
'Oh dit is écht hoor!' riep mijn broer toen ik hem vertelde dat ik lesbisch was en mij aangetrokken voelde tot mijn beste vriendin. Hij was zelf al langer geleden uit de kast gekomen en was blij dat ik mijn geaardheid onder ogen zag. We hadden een heftige jeugd gehad. Als KOP (kind van ouder met een psychische stoornis) kinderen hadden we het niet makkelijk gehad en was er sprake van emotionele verwaarlozing. Ik ging mij anders kleden, meer sexy. Het voelde goed, ik voelde mij sterk en aantrekkelijk. Mijn zus was blij dat ik er zo goed uitzag en zelfverzekerder was. Meerdere mensen in mijn omgeving waren niet verbaasd 'hadden het altijd al wel gedacht'. Dat was de reactie van mijn niet-gelovige vrienden en familie zo'n 30 jaar geleden.
Maar de evangelische gemeente die ik bezocht en een christelijke vriendin met wie ik veel sprak over mijn geloofsvragen waren minder enthousiast... Zó had God het niet bedoeld. Het huwelijk is voor man en vrouw en als je al dit soort gevoelens hebt, dan is het belangrijk dat je niet zondigt. Vooral NIETS mee doen. Ik worstelde, wilde graag God gehoorzaam zijn. Wat moest ik doen? Ik las op een avond mijn zoontje voor uit de kinderbijbel en het ging over de tuin. Er stond een boom in die tuin waar Adam en Eva niet van mochten eten. Maar de vruchten aan die boom zagen er zo lekker uit... Ze zal er heus niet in één keer van gegeten hebben. Daar is natuurlijk wel wat aan vooraf gegaan denk ik. Ik zag in dat ik ook zo naar mijn geaardheid keek en verlangde naar de intimiteit die ik niet kende. Net zoals Eva naar de boom keek die begeerlijk was om van te eten. Wat had ze dán moeten doen? "Er stond nóg een boom in de tuin", zei mijn vriendin toen we erover spraken. "De boom van het leven! Dáár had ze van moeten eten!".
Er zat maar één ding op, ik moest mij vullen en eten van de boom van het leven en dan zou ik wel genezen... Ik deed hard mijn best en las alles wat los en vast zat om maar dichter bij Jezus te komen en mijn gevoelens te negeren en te onderdrukken. En dat lukte uiteindelijk ook. Ik was er niet meer mee bezig. Druk met mijn gezin en de disfunctionele relatie met mijn man. Mijn oudste zoontje werd ernstig ziek en dat vroeg veel aandacht. Tijdens zijn ziekte raakte ik zwanger en in deze tijd ervoer ik heel speciaal de nabijheid van God. Na het overlijden van mijn zoontje en de geboorte van ons 3e kindje ging de moeizame relatie met mijn partner steeds meer een rol spelen. Ik werd depressief, ontwikkelde een eetstoornis en raakte mijzelf steeds verder kwijt. Ik werd een specialist in het ontkennen van gevoelens.
Uiteindelijk liep het huwelijk op de klippen en bleef ik alleen achter met mijn kinderen want ik raakte ook mijn gemeente kwijt: "Foei! Schande! God HAAT echtscheiding!!!". Er moest brood op de plank komen en ik ging een opleiding doen. Mijn leven bestond uit zorg voor de kinderen, werken, leren, huishouden en slapen. Jaren bleef ik zonder gemeente en dat gaf wel rust, hoewel het ook eenzaam was. Ik leerde dat God een Vader is die van Zijn kinderen houdt en waar je niets fout kunt doen. Dat als je Jezus hebt leren kennen dat je dan ook de Vader hebt gezien en leren kennen. Dat Hij liefde is en dat wie lief heeft God kent en wie niet lief heeft God niet kent. Steeds dieper wortelde deze boodschap en voelde ik mij geliefd. Ik melde mijzelf aan op datingsites en had ook wel wat afspraakjes met mannen maar er was nooit een klik. Ik vroeg mij af wat er mis met mij was. Waarom was ik al zó lang alleen, was ik niet aantrekkelijk voor mannen?
Toen gaf God mij een nieuwe kerkgemeenschap die voelde als familie, mensen bij wie ik mijzelf mocht zijn en die deze boodschap van liefde die ik zo omarmd had, onderschreven. Samen met een vriendin uit deze gemeente ging ik een weekendje naar Amsterdam. Daar kwamen mijn gevoelens voor vrouwen op tafel. Voor het eerst werd het weer bespreekbaar. Het mocht er zijn. Ik deelde dat later met mijn kinderen en broer en zus die er heel goed op reageerden. Maar het was anders deze keer, nu riepen mensen niet dat ze het altijd wel gedacht hadden. Was ik niet duidelijk genoeg? Ik wist het zelf eigenlijk ook niet goed, was ik nu biseksueel of lesbisch? Maar niet teveel over praten….daar was ik goed in.
Ik kreeg wel steeds meer last van mijn eetstoornis en het verdringen van mijn gevoelens. Het ontaardde in een burn-out. Ik zocht hulp en begon aan een cursus contextueel pastoraat. Het aangeven van mijn grenzen, de angst voor mijn onvermogen om mijzelf te beschermen komen aan bod. Dat is best een lastig ding om mee te dealen. Hoe ga ik de regie over mijn leven oppakken? Sparren met God zoals grote Godsmannen uit de Bijbel deden kan toch alleen maar wanneer ik écht ben, zonder masker?
En dan ontstaat er een hoop tumult... Meerdere dominees, voorgangers, politici zetten hun handtekening onder een verklaring; dat wat ik voel mag er niet zijn. Dat God niet akkoord is met homoseksualiteit. Maar de God die ik inmiddels heb leren kennen is een God van liefde en ik kan niet geloven dat Hij mensen buiten sluit. Dat het mannelijke en vrouwelijke sámen het beeld van God zijn? Ja, maar betekent dat dan dat Hij mensen uit zou sluiten? Er staat een tegenbeweging op en ik kom in aanraking met gelovige LHBT 'ers. Eindelijk ervaar ik dat het kan…. Het is niet meer óf lesbisch zónder God óf niet lesbisch mét God maar het wordt: lesbisch mét God!!!! Het mag en ik ben niet de enige. Ik kan mensen ontmoeten die ook zo voelen net als ik! Ik heb nog een weg te gaan en ervaar een soort schaamte waardoor ik er nog niet helemaal bij kan.
Een groot deel van Nederland vind mijn geloof in God onverteerbaar, juist ook binnen de homogemeenschap vanwege de veroordeling binnen de kerken denk ik. En een ander -gelovig- deel van Nederland kan niets met mijn geaardheid. Wat een lastige combi! Mijzelf helemaal aanvaarden kan ik nog niet, maar ik merk een verandering, ik ben op de goede weg! Ik hoop met de cursus die ik volg en de therapie die ik heb mijzelf te leren respecteren, serieus te nemen en tot de kern van mijn zijn te komen. En wie weet is alles dan niet voor niets geweest en mag ik in de toekomst mensen helpen die -net als ik- worstelen met hun identiteit en tegen ze zeggen dat ze goed zijn zoals ze zijn.
God geneest!!!
