Jay.
Ik pas niet in het hokje van homo, terwijl ik het wel ben. Er zit mij al een tijdje iets dwars en dat ga ik eerlijk met jullie delen. Een jaar geleden ben ik uit de kast gekomen als homoseksueel. Ik durfde het nooit te vertellen, terwijl alles in mij het uitschreeuwde om het toch te doen. In mijn periode ‘in de kast’ heb ik wel tegen een paar mensen verteld dat ik gay ben. Zij fungeerden als een soort uitlaatklep, waar ik alles kwijt kon. Ik dacht altijd: ‘zij zien mij nu als een echte homo’. Maar als ik eerlijk ben, ben ik nooit de stereotype homo geweest, waarvan mensen het verwacht hadden.
Veel Nederlanders denken bij het woord ‘homo’ altijd aan iemand die zich heel erg vrouwelijk gedraagt en waarbij ‘het’ gelijk aan te zien is. De Nederlandse media schetsen eveneens een beeld dat typerend is. Ik heb dat beeld over homo’s ook overgenomen. Als ik uit de kast zou komen, zou ik ook die ‘typische’ homo zijn. Toen ik in de kast zat, wilde ik mij verbergen. Het beeld dat mijn vrienden over homo’s hadden, daar wilde ik niet aan voldoen. Ik heb ‘alles op alles’ gezet om mensen te laten zien dat ik hetero was. Het kostte mij veel energie. Mijn ouders merkten wel iets, maar ik gaf steeds de school de schuld van mijn moeheid. Ik durfde mijzelf niet te laten zien.
In januari 2018 kwam ik uit de kast tegenover mijn ouders. Hiermee bereikte ik dat het geen geheim meer was. Huilend heb ik alles tegen mijn ouders verteld en probeerde ik mij een houding te geven ten opzichte wat mij dwars zat. Mijn moeder kwam naast mij zitten en zei vier woorden: ‘ik hou van jou!’ Vanaf dat moment besloot ik mezelf te zijn en niet meer de persoon, die zich altijd probeerde te verstoppen.
Nu ben ik een jaar uit de kast en ik dacht dat mijn leven er heel anders uit ging zien. Mijn geheim was eruit, dus nu kon ik openlijk gedragen als iemand die gay was. Want ik was ervan overtuigd dat dat er bij hoorde. En eerlijk gezegd, ik ben geen steek veranderd.
Ik was in de veronderstelling, dat als ik uit de kast zou komen, mensen mij gingen verlaten. Ik zou dan die homo zijn, waarmee niemand meer mee wilde optrekken. Ik was daar heel erg bang voor. In mijn omgeving hadden mensen zich vaak negatief uitgelaten over personen die uit de kast kwamen. Homo’s waren altijd personen waaraan je het kon zien en ze gedroegen zich dan ook vrouwelijk. Het was aan hun uiterlijk en gedrag af te lezen. Ik begrijp deze gedachtegang wel. In de Nederlandse samenleving wordt homoseksualiteit weliswaar geaccepteerd, maar het zichtbare ‘hand in hand’ lopen, ontaardt vaak in negatieve reacties uit de omgeving. Soms met handtastelijkheden als gevolg. Mij doet zoiets heel veel verdriet. Wij mogen toch onze gevoelens naar elkaar delen, zonder dat iemand er problemen mee heeft?
Lieve medelanders, mag ik van jullie een gunst vragen? Ik ben sinds vorig jaar uit de kast gekomen en ik heb er heel lang mee gestreden. Deze strijd gun ik niemand. Ik heb mezelf de put in gewerkt, alleen omdat ik gay ben. Ik accepteerde het eigenlijk niet, maar ik moest het uiteindelijk toch aan mezelf toegeven. Ik val op het mannelijk geslacht. Als je mij zou zien of horen praten, zou je niet denken dat ik ‘zo’ ben. Dat is iets wat ik regelmatig hoor. Veel mensen vinden dat om een of andere reden heel fijn. “Jij gedraagt je helemaal niet vrouwelijk”, is een reactie die ik vaak hoor. En dan weet ik, dat als ik dat wel zou zijn, er een afkeer zou zijn, helaas.
Mijn vraag aan iedereen is om niemand af te wijzen. Iedereen mag zijn zoals hij of zij is, want daar hebben we ons allemaal voor ingezet in Nederland. Sluit hierbij aan en keur niemand af. Het vooroordeel over diversiteit moet je vergeten. Omarm hen alsof ze je eigen familieleden zijn. Ook al gedraagt diegene zich niet zoals jij verwacht of wil.
Bij onbekendheid is mijn advies, leer eerst de bewuste persoon kennen. Homoseksueel zijn is maar een onderdeel van het mens zijn. Gedrag mag niet iets zijn om op af te keuren. Iemand die gay is, kan bijzondere talenten hebben en op het eerste gezicht niet ziet. Juist daarom kan je van tevoren geen conclusies trekken. Uiteindelijk zijn we allemaal gelijk en gelijkwaardig.
