Laurens Hoevenaren
Een kind
Heb je een kind en weet je hoe het voelt
wanneer het in je groeit? Ken je de warmte
van het kleine lijf in vaders handen,
de hunkering bij jou te mogen horen?
Eens droeg ik bloemen in het donker en kende geen verschil
tussen verbannen of bespuugd. Ik wist alleen
dat ik zou breken in het licht.
Ik was het duister zelf: wie kent de pijn omdat je niet mag zijn?
Wie weerstaat de lokroep van het water?
Tot iemand zei: ‘Een waterlelie toont zijn hart uitsluitend in de zon. Niemand heeft zichzelf gemaakt
en liefde is bij ieder aangeboren.’ Uit koude modder ging ik open.
Nu hijs ik de vlag voor iedereen die zich bevrijdt, ik laat de wind de kleuren dragen naar huizen in dit land waar mensen, ouders, iets van homo’s vinden. En verder nog, naar zo veel landen waar marteling en smaad of zelfs de kogel mij zou wachten.
Heb je zo’n kind? Ben je zo’n kind?
Hijs dan de vlag, kom in het licht. Durf naar een regenboog te reiken, opdat geen mens uit liefde zal vergaan.
