Anoniem.
Als moeder van vijf kinderen, waaronder een transzoon, wil ik graag mijn verhaal delen. Toen dit kind in de puberteit kwam was hij vaak depressief, maar als ik vroeg wat er was, kreeg ik als antwoord dat hij gewoon graag op zijn kamer zat en graag alleen was. Ik voelde dat er iets niet goed was, maar ik kon er geen vinger op leggen. Toen hij eindelijk zei niet te weten of hij op jongens of meiden viel, vond ik dat eigenlijk geen probleem, dat zien we dan wel weer, zei ik.
Twee jaar geleden ging hij zich ook meer als jongen kleden, ik zag dat wel, maar het woord transgender kwam niet in mijn gedachten. Ik kende niemand, die transgender was, las daar alleen wat over in het nieuws. Dat gebeurt ver weg, niet bij ons, in ons gewone gezin...
Tot hij op een avond naar de tienerleiders ging om over zijn "struggle's" te praten en hij zei het op zo’n manier, dat het in m'n gedachten bleef. Dus toen hij (Lars) 's avonds thuis kwam (wij lagen al in bed) vroeg ik wat die "struggle's" dan wel waren, ik vond hem namelijk de laatste maanden opgewekter. Lars zei: ‘als je nadenkt weet je het wel’. Ik zei: ‘dat je lesbisch bent?’ Dat dacht ik. ‘Nee dat niet, maar je weet het vast wel’, zei hij. Ik zei: ‘dat je een jongen wilt zijn? Dat kan niet hè, God schiep man en vrouw’. Lars ging naar boven en ik ging slapen.
De volgende dag googelde ik me suf en ik deed een berichtje naar de tienerleiders hoe ik hiermee om kon gaan. Zij raadden me het boek verscheurd aan van Justin Lee, daar heb ik veel aan gehad, hoewel het niet over transgenders gaat. Ik zie het nog steeds als genade van God dat ik zo snel "om" was. Ik wist dat Lars transgender was, maar hoe nu verder? Hoe uit de kast komen? Tegen wie? Ik heb er veel buikpijn van gehad, hoe gaan ze reageren? Hoeveel afwijzing moet Lars verduren? Je wilt je kind gelukkig zien, je wilt niet dat hij zo moet vechten om te kunnen zijn wie hij is. Dat hij zo'n lange weg te gaan heeft, zoveel afwijzing zal tegen komen, operaties zal moeten ondergaan, daar heb ik moeite mee.
Ik voel me vaak machteloos, ook als ik zie hoe frustrerend lang de wachtlijsten zijn. Binnen ons gezin is er verscheurdheid door verschillende visies vanuit geloof op transgender zijn. Dat maakt het voor Lars niet eenvoudig in zijn proces naar aanvaarding. Ik vind het verdrietig dat hij binnen ons gezin afwijzing ervaart. Lars heeft het zelf in de kerk verteld, is naar voren gegaan en heeft daar zijn verhaal gedaan. Hij heeft verteld over zijn worsteling met God en zijn strijd. De meeste reacties waren erg liefdevol.
Inmiddels heb ik wel ervaren dat mensen nogal veranderlijk kunnen zijn. Er zijn mensen die eerst positief reageren, maar eigenlijk niet weten wat het inhoudt en als ze dat dan wel te weten komen, zijn ze alsnog afwijzend. We stuiten op veel onbegrip in onze families: zij staan er afwijzend tegenover vanuit hun geloofsovertuiging, dat doet zeer.
Wij als ouders staan achter Lars, we zullen hem steunen en achter hem blijven staan! Lars staat op de wachtlijst, maar het is vooral moeilijk dat hij weinig steun krijgt binnen ons gezin en dat de verschillende visies vanuit geloof verdeeldheid brengen.
Het verhaal is anoniem. Lars is een pseudoniem.
