M.
De gordijnen heb ik dichtgetrokken en de deken tot aan mijn kin. Ik ben zo vreselijk moe; mijn lijf voelt gammel en uitgeput en in mijn hoofd is het chaos. Ik zou willen dat er iemand bij me was, die er gewoon is, zonder dat je per se iets moet. In stilte naast elkaar zitten, in enkel aanwezigheid rust vinden. Maar daar moet je meters voor maken, samen. En ik ben alleen. Blugh...
Ik app wat, steun zoekend, krijg een lieve reactie, maar het voelt flinterdun. Ik kijk een serie over dokters en al hun relaties die als stoplichten continue aan, uit en weer aan gaan en besluit wat te schrijven. Ik heb ontdekt dat ik goed ben met woorden. Dat was ik altijd al, maar sinds kort vind ik dat ook zelf. En het biedt me ruimte en mogelijkheid tot “opruimen van mijn hoofd”.
Wat is er eigenlijk aan de hand... dan?, vraagt de schrijver in me, aan me. Het antwoord weet ik wel, maar ik draai er liever nog een paar pagina’s omheen; ik heb dromen en wensen, maar ze lijken zo ver weg; stipjes in de verte aan een eindeloze horizon. En dat frustreert me, maakt me onrustig en geeft een onbevredigend nutteloos gevoel. Te veel obstakels om op korte termijn (te grote) doelen te verwezenlijken, terwijl ik me doorgaans (binnen de grenzen van mijn kunnen) met volle overgave in het zweet werk voor wat ik wil, of moet doen.
Reizen lijkt me prachtig; meer van de wereld zien. Ik droom ervan mijn boek uit te geven en ik wil een gelukkige relatie. Met een vrouw.
Met een gelukkige relatie bedoel ik; dat het goed met ons samen gaat. Dat we praten, dat er diepgang is, maar ook voldoende ruimte. Dat we elkaar opbouwen en niet afbreken, er voor elkaar zijn wanneer het er echt op aankomt. Niet dat we nooit triviale ruzietjes zouden hebben.... (Ik zou bijna naar ze verlangen!) Over wie de natte handdoek voor de honderdste keer op de badkamervloer liet slingeren of de boodschappen had moeten halen. En waarom ben je toch ook áltijd te laat, schiet nou eens op – dat soort sores. Ik ben realistisch.
In relatie met een lieve, mij begrijpende, gevoelige, slimme en (als het even kan, ik bedoel; we zitten nu toch in mijn gedachten, dus ik bepaal waar we heengaan) bijzonder knappe vrouw.
Nog steeds zo lastig blijft het, om toe te geven dat ik op vrouwen val. Ik ben zelf een vrouw, dus dat klopt ergens dan niet helemaal, het blijft knagen en schuren met opvoeding, ingegoten opvattingen en religie.
Eva en Eva?! Beetje gek! Nooit van gehoord. En zitten er dan ook ergens twee voorbestemde eenzame Adams, verloren in een bar op hun krukken te klagen dat ze maar geen vrouw vinden? Misschien ontdekken zij elkaar zo ook wel! Ik hoop het voor ze.
Als ik het nou eens honderd keer zeg, zou het dan wennen? Ik val op vrouwen, ik houd van vrouwen, vrouwen vind ik leuk. Nou ja, één vrouw hè, bedoel ik dan. Ik ben een vrouw, die op één vrouw verliefd kan worden. Gaat worden. Was. Hopelijk is het in de toekomst wederzijds. Pff, ingewikkeld.
Ik heb geleerd dat wanneer je iets wilt, je ervoor moet bikkelen. Do the work. Dus tegelijkertijd voel ik me slap, omdat ik vandaag in bed lig, midden op de dag. In plaats van zinvol bezig te zijn met mijn doelen, verschuil ik me onder de deken. Die klap kan ik mezelf ook nog uitdelen: Slappeling, het is je eigen schuld dat dingen jou niet lukken, je doet er te weinig voor. Zie je nou wel?! ‘t Is gewoon nooit goed genoeg...
Ineens denk ik terug aan wat een wijze vrouw eens tegen me zei: ‘Je bent onderweg’. ‘Maar ergens voelt het nu alsof ik stilsta’, stribbel ik tegen, in gedachten. ‘Het gaat je dus niet snel genoeg.’, vat ze samen. ‘Nee, het duurt veel te lang.’ ‘Maar in grote lijnen zie je wel de groei, die je doormaakt?’
‘Maar daar heb ik NU toch niks aan?’, mopper ik. ‘Nee, nu op dit moment misschien niet. Maar je bent wel onderweg!’ Ze heeft een punt.
Ik ben onderweg. Punt.
