Bert Gijsbertsen
Van huis uit ben ik Nederlands Hervormd opgevoed, maar zeer minimaal... Ik zat dan wel op een christelijk lagere school, moest bidden voor mijn eten en voordat ik slapen ging, maar we gingen verder nauwelijks naar de kerk, vaak alleen als ik mijn vader vroeg om met mij naar de kerk te gaan. Na het overlijden van mijn vader in oktober 1983 (ik was toen net 13 jaar), ben ik zo'n 1,5 jaar met kennissen van mijn moeder naar een Christelijk Gereformeerde Kerk meegegaan. Ik werd actiever in mijn geloof; Ik ging naar catechisatie, zat bij het koor en ging naar de jeugdvereniging. Op een gegeven moment kwam ik er achter dat ik door de jongelui van deze kerk achter mijn rug om, belachelijk werd gemaakt. Dit was toen reden voor mij om deze kerk te verlaten, ik kon hier toen niet mee overweg.
Pinkstergemeente
Ongeveer 1 jaar later (1986), ben ik met een vriendin van mij meegegaan naar een Pinkstergemeente hier in Veenendaal. Ik vond dit zo geweldig dat ik gelijk bij deze kerk bleef, al was mijn moeder daar in eerste instantie niet zo blij mee. Ik was net 16 jaar en ik had er moeite met mijn homo-zijn, liever was ik net zo als al de jongens uit mijn klas maar dat was ik gewoon niet. Ik kwam in gesprek met mensen van de gemeente die mij zeiden dat ik genezen kon worden door het bloed van Jezus d.m.v. gebedsgenezing.
Ik stond zeker hiervoor open, ik moest veel bidden en vasten, wat mijn broers en zusters in Jezus ook voor mij deden, daarnaast moest ik counseling ondergaan met mijn voorganger. Ik werd vrijwel snel toen ik bij deze gemeente kwam, de toetsenist van de gemeente, ik speelde orgel en elektrische piano. Vaak ging ik tijdens de dienst naar voren voor gebed.
Verder waren mijn dagen van de week gevuld met Bijbelstudie, jeugdgroep, jong-volwassenengroep en bezoeken van vrienden van mij, die ik alleen binnen de gemeente had. De meeste vrienden/mensen wisten van mijn probleem af.
Er werd voor mij gebeden, vaak d.m.v. handoplegging, waarbij het er nogal heftig aan toeging; luid geschreeuw van de voorganger met zijn hand op mijn voorhoofd voorin de kerk van bv "geest van vrouw" GA UIT IN DE NAAM VAN JEZUS !! .....was mij niet onbekend. Toch heb ik dit vaak ondergaan, ik wilde nl. niet zijn zoals ik was en ik bleef mij richten op mijn genezing die komen zou door Jezus Christus, dat was mij immers beloofd.
Twijfel
Na 4 jaar gebed, vasten en counseling, begon ik te twijfelen aan dit alles... Ik was nog steeds dezelfde Bert... Er werd mij verteld dat het dan wel waarschijnlijk aan mijn geloof zou liggen, want volgens hen had de Heer mij allang genezen, maar wilde ik dit niet aannemen (!!). De zogenaamde verleidingen die ik nog steeds had, kwamen allemaal van Satan, die mij wilde overtuigen dat ik niet genezen was...(niet uit mijzelf). Ik begon te twijfelen aan mijn geloof... In mijn bijbel stond immers, al is jouw geloof zelfs zo klein als een mosterdzaadje, zelfs dan kan je er in de naam van Jezus zelfs bergen mee verzetten...
Ik verlangde naar een vaste vriend, steeds meer... In oktober 1990 kreeg ik mijn eerste (stiekeme) relatie met Wim, 1,5 jaar duurde onze relatie. In 1993 leerde ik mijn 2e vriend kennen. Dit was zo heftig en geweldig dat ik het niet langer kon verzwijgen en heb ik het mijn beste vriend en beste vriendin van de gemeente verteld. Ik heb hen met nadruk gezegd dit niet door te vertellen. Helaas gebeurde dit toch en moest ik voor de broederraad verschijnen om te vertellen of dit alles waar was. Ik ben eerlijk geweest en heb mijn verhaal gedaan. Dit kon absoluut niet! Ik werd per direct ontheven van mijn bediening als toetsenist van de gemeente. Ik moest kiezen tussen mijn huidige relatie of mijn lidmaatschap van de gemeente... Ik koos voor het 1e. Let wel...mij is niet de deur ontzegd van de gemeente; ik mocht alleen geen lid meer zijn en mijn bediening niet meer uitvoeren.
Ik heb na dit alles de gemeente nog elke week bezocht, een maand of 3.... Toen heb ik besloten ook deze kerk te verlaten met pijn in mijn hart.... Niets meer was wat het was... Ik zat nu tussen de mensen en niet meer op de plaats waar ik hoorde, namelijk achter mijn orgel of elektrische piano, er werd vaak door veel mensen naar mij gekeken en er werd gesmiespeld, waarschijnlijk afvragend "waarom zit Bert toch steeds hier?", waardoor ik mij steeds ongemakkelijker ging voelen. Ik besloot in maart 1993 de gemeente te verlaten... Later hoorde ik dat pas na mijn verlaten van de gemeente, de mensen die hiervan niets wisten, op de hoogte zijn gesteld, in zeer weinig woorden. Ik heb dus 7,5 jaar in deze gemeente gezeten. Al mijn vrienden (en dat waren er erg veel) raakte ik kwijt, werd zeer opstandig en veranderde.... Ik heb tot op de dag van vandaag mijn orgel nauwelijks meer aangeraakt, ik kon het niet meer.
Terug bij God
Sinds juli 2018 (25 jaar later) heb ik de stap weer gezet om terug te keren tot Jezus. Ik ga nu naar een fijne gemeente in Veenendaal, waar wij in ieder geval gedoogd worden, al zou het nog mooier zijn als er een aparte groep komt binnen deze gemeente voor LHBT-ers, voor mij is dit voorlopig al voldoende.
Zelf bidden, laat staan naar voren gaan voor gebed, is na nu bijna 1 jaar in deze gemeente nog steeds een moeilijk punt, ik wil wel, (niet meer om mijn geaardheid hoor, deze heb ik gaandeweg geaccepteerd), maar alleen maar voor bv Wijsheid en Kracht....deze drempel blijft te hoog. Ik zit nog steeds regelmatig met een brok in m'n keel in deze gemeente, maar het voelt tot nu toe verder ook goed.
Ik durf (nog) geen nieuwe contacten te maken binnen deze gemeente.
