Mijn coming-out: “Ik wil niet langer bang zijn om mezelf te zijn”
Corrie Heida.
Het zweet breekt me uit. En dat is niet alleen omdat het vandaag de warmste junidag ooit gemeten is. Want vandaag ga ik, na het eerst aan een select groepje goede vrienden en familie te hebben verteld, op mijn social media het bericht en bijgaand gedicht plaatsen dat ik op vrouwen val. Zo. Dat is er (opnieuw) uit.
Queer
Vroeger dacht ik altijd dat als je LHBT+er zou zijn, je dat vanaf je jeugd 'gewoon' wist. Ik wist niks, dus ik was geen lesbienne. Het wilde alleen maar niet lukken met mannen en relaties. Maar dat weet ik vooral aan een traumatische jeugd waardoor ik problemen heb met hechting. Dit beeld begon echter te kantelen toen ik de diagnose autisme spectrum stoornis (ASS) kreeg. Ik begon me als een gek in te lezen op de diagnose en las toen dat het percentage LHBT+ers onder autisten veel groter is dan onder niet-autisten. Bovendien las ik dat veel vrouwelijke autisten heel vaak ook queer zijn. En daar herkende ik wel verdacht veel in...
Natuurlijk bleef ik nog even in de ontkenning zitten. Je kunt ook queer zijn zonder lesbisch te zijn toch? En tegenover de therapeut bij wie ik voorlichting kreeg over ASS stak ik dus ook mijn standaard antwoord af toen ze vroeg, nadat we het over autisme en relaties hadden gehad: 'maar val je gewoon niet op vrouwen?'. Ik antwoordde 'eh, nee joh. Ik ben nog nooit verliefd geweest op een vrouw.' Waarop de therapeut, die de twijfel in mijn antwoord feilloos oppikte, repliceerde met: 'maar je weet het dus niet zeker?' Oei.
Geen optie
Dit komt wel heel slecht uit. Ik zit al sinds mijn studententijd in een pinksterkerk (inmiddels niet meer) waar ik een jaar geleden in een pastoraal traject nog te horen kreeg dat er slechts één geaardheid bestaat (de hetero uiteraard), dat het iets is waar je van kunt 'herstellen' en dat we wel om 'die mensen' heen moeten gaan staan. Zolang ze maar geen liefdevolle relatie van trouw aangaan natuurlijk. Maar hoe meer ik erover nadacht, des te meer ik moest bekennen dat ik wél veel voor vrouwen voel. Dat ik in tegenstelling tot met mannen, nu geen angst maar verlángen voel. En dat nu ik eraan terugdenk, vrouwen vroeger ook wel aantrekkingskracht op mij uitoefenden maar dat dit altijd onmiddellijk werd weggezet als geen optie. Als kind was ik gedrild om geen eigen mening of identiteit te ontwikkelen en daarna kwam ik in een pinksterkerk terecht waar homoseksualiteit door de meerderheid als zondig werd beoordeeld. Het was geen optie. Maar dat werd het wel.
En langzaam groeide de wens om dit met de omgeving te delen. Langzaam groeide de wens boven angst om veroordeeld te worden uit. Vroeger mocht ik nooit mezelf zijn. Tegenwoordig heb ik de macht en
kracht in me om dat op te eisen. Ik wil niet langer bang zijn om mezelf te zijn. Ik ben ik. Perfect geschapen volgens Gods evenbeeld.
Corrie wil, onder de naam Inspiraak, mensen op Instagram inspireren en raken met haar poëzie. Ze heeft ook een eigen website: www.inspiraak.nl. Ze is onlangs uit de kast gekomen.
