M.
Lesbisch, lesbisch, lesbisch. Misschien als ik het honderd keer opschrijf en vijftig keer hardop durf te zeggen dat het een normalere term voor me wordt en gaat wennen. Dat ik niet langer bang ben het uit mijn eigen mond te horen.Het behoorde zo’n lange tijd tot het rijtje slechte, foute, beter te vermijden taal, dat het nu lastig geloven is dat het ook wel eens anders zou kunnen zijn. Het voelt nog steeds als letterlijk en figuurlijk vloeken in de kerk, zelfs in mijn eigen veilige woonkamer.
Lesbisch, lesbisch, lesbisch; het blijft vreemd klinken. Net zo onwennig als de eerste paar keren dat kinderen je plechtig aanspreken met ‘mevrouw’ in plaats van meisje of jongedame. Bijvoorbeeld in de supermarkt, wanneer ze bedelen om voetbalplaatjes of vitaminezegels bij de kassa.
‘Mevrouw, mag ik die?’ zes hoopvolle ogen staren me aan. Ik laat me verbaasd overhalen en steek ze in het kleine uitgestrekte kinderhandje van de brutaalste van de drie. Blij verdelen ze de buit en gaan vlug op zoek naar een volgend slachtoffer.
Maar ineens weet je; ik ben over de jongste jeugd drempel heen, zelfs de kleintjes zien het aan me, au. Het steekt, het wringt en toch weet je dat jij het bent; dit gaat over mij.
Ik ben schrijfster, taalfanaat, letterfan; deze woorden voelen als speciaal voor mij op maat gemaakte jassen. Maar met lesbisch weet ik me geen raad; het zit me niet lekker en voelt een maatje te groot. Is te opvallend van kleur en extravagant qua materiaal, in vergelijking met de rest van mijn taal garderobe.
Ik hoor “les(s)”, het Engels voor minder en dat voelt nooit fijn. Op de voet gevolgd door “bisch”, dat klinkt gewoonweg een beetje smerig in mijn oren. Net als Sliedrecht (excuus aan de inwoners), daar zal ik mij nooit kunnen vestigen, omdat de slissende “Schlie” maar niet lekker wil liggen in mijn gehoor.
Beetje lastig, niet? Aangezien ik het wel ben; lesbisch bedoel ik. Ik ben er zo eentje van de “verkeerde” kant, ik speel voor het “andere” team; lesbisch komma lesbisch komma lesbisch. Pot(je) is een andere mogelijkheid, maar zit me ook niet als gegoten. Het heeft een onaardige harde klank, een onvriendelijke kant. En als ik iets niet ben, dan is het hard. Al hoop ik wel dat er ooit een spreekwoordelijk dekseltje op me past. Pot behoort gevoelsmatig meer tot de scheldwoorden, dan tot de liefkozende, zoals het voor mij prachtig klinkende: ik ben van de vrouwenliefde. Wanneer ik dit zachte zoete zinnetje gebruik, voelt het alsof ik lid ben van een geweldig clubje. Vrouwen klinkt fijn, gezellig zelfs en liefde heeft geen verdere toelichting nodig. Misschien moet ik het dan toch daar op houden.
Lesbisch, lesbisch, lesbisch. Dat zijn er alweer drie, wie weet helpt het; ik probeer het toch nog maar even uit.
Het zijn maar twee luttele lettergrepen, die in het niet vallen bij waar ze voor staan; de allesoverstijgende liefde, die ik voor een ander mens kan voelen. Ze staan voor het moment dat onze zielen elkaar zullen treffen en raken, op exact dezelfde golflengte. Ze staan voor mijn toewijding en zorg, die ik wil delen met die ene speciale ziel. Ook op de momenten dat we elkaar juist even niet vinden, of door de herrie, ruis en chaos van de
buitenwereld tijdelijk de connectie verliezen. Juist dan; liefde. Gelukkig is lesbisch maar een klein woordje tussen miljoenen andere, niks om bang voor te zijn, zou je denken. Ik ben schrijfster, ik beheers taal; letters, leestekens en volledige zinnen zijn mijn onderdanen. Dus vooruit met de geit: komt ‘ie dan nog één keer. Uit volle borst met prille moed, zoals een gloednieuw hertenkalfje voor het eerst op zijn slungelige pootjes probeert te staan:
Lesbisch, punt.
