M.
Het is twintig uur dertig; grijs, fris maar niet te koud. Mijn voeten stappen dapper de kilometers aan grijze stoepstenen weg, ik doe er vijf. Ik loop een route die ik goed ken; langs een weg waar auto’s over razen en over de brug, die niet vaak openstaat, maar wanneer hij dat wel doet er uren de tijd voor neemt. Voorbij de bioscoop, waar ik graag films kijk en te veel popcorn in mijn mond stop. Over de wiebelende vlonders waar de toeristenbootjes liggen, met dikke touwen aan de wal geknoopt. En via het park waar enthousiast geblaf klinkt en stokken gegooid worden voor hijgende viervoeters, die ze braaf eindeloos terugbrengen.
Langs de gracht met de zacht deinende woonboten en een rij leegstaande winkels, die er hol en zielloos uitzien. De etalages hangen als hongerige buiken aan de gebouwen. Leeg knorrend vragen ze om aandacht, maar ze krijgen het slechts van jeugd, die illegaal reclameposters over het glas plakt of graffiti spuit.
Ik passeer een nieuwbouwproject dat dag in dag uit onze grondvesten doet schudden. Nog een jaar gedril aan onze kant van de stad en dan keert de rust hopelijk terug.
Ik loop met mijn handen in de zakken van mijn halflange zomerjas, die open hangt. Ik voel me wel in mijn sas zo, met een zwarte koptelefoon op mijn oren. Ik kan niet lopen zonder muziek; dan word ik te eenzaam met mijn gedachten en krijgen ze de kans me te overspoelen.
Mijn muziekspeler staat op shuffle. Schot in de roos of pijnlijk misplaatst; muzikaal roulette, alles is mogelijk. Soms speelt mijn telefoon precies af wat ik nodig heb, maar de rest van de tijd irriteer ik me suf aan de liedjes, die hij voorschotelt; vooral wanneer ze niet bij mijn gemoed passen. Dan druk ik ze één voor één weg. Maar vanavond niet, want alles klopt, zelfs de volgorde.
De wandeling begint met het liedje Lost. De tranen stromen stilletjes over mijn warme wangen naar beneden, terwijl zowel de tekst als muziek me raken in het hart. Mijn leven staat op het moment in het teken van verlies en kwijtraken (zowel nieuw als oud zeer) dus dit komt binnen; exact daar waar het pijn doet. Ik veeg de zilte druppels bewust niet af en voel terwijl ze opdrogen hoe ze mijn huid doen samentrekken.
Mijn geloof verliezen, het met terugwerkende kracht verwerken van een verloren liefde (meer daarover in Bittere Pil). Soms de hoop verliezen, maar het toch weer terugvinden, kostbare tijd kwijt zijn, mezelf verliezen, al ken ik de weg hier als mijn broekzak.
Ik loop verder met Avril Lavigne. Ik wilde als tiener het liefst net zo gekleed gaan als Avril, maar dat mocht natuurlijk niet. Ze droeg pantalons, stropdassen en vaak felgekleurde sokken in lompe skateschoenen. Met bijpassend skateboard, waarop ze behendig over het asfalt sjeesde en de jongens met gemak inhaalde. Ik vond het stoer, was ik maar zo stoer, in plaats van braaf in mijn kriebel maillot en bloemetjesjurk, met altijd een glimlach op mijn gezicht. Gelukkig ben ik nu baas over mijn garderobe en draag ik af en toe pantalons en “blije sokken”. Het lijkt me nog steeds stoer om te leren skateboarden, maar de angst te vallen weerhoudt me ervan; straks scheur ik een enkelband. Speelse onbevangenheid ben ik ergens onderweg helaas ook verloren.
Nu ik de nummers van Lavigne als volwassene hoor, valt het me op hoeveel verdriet en somberheid verscholen zit in haar melodieën en woorden. Geheel passend bij hoe het toen was voor mij, maar het raakt me met terugwerkende kracht dat ik zo jong al dagen aaneengesloten neerslachtig kon zijn. In je (vroege) puberteit moet je toch keten, genieten en het leven als één groot feest ervaren? Maar ik snapte bar weinig van mijn omgeving en nog minder van mezelf. Ik kon mijn “echte ik” niet boven water laten komen, want zij paste niet bij wat hoorde en van me verwacht werd. Dus stopte ik haar, het zij onbewust en niet expres, diep weg.
Ik was niet geïnteresseerd in jongens, ik wist niet wat ik wilde worden, voelde me zeker niet gelukkig in de kerk; er was maar weinig dat klopte. Dus luisterde ik maar vaak naar de muziek, die mij wel scheen te begrijpen.
Van Avril en haar pantalons shuffle ik door langs andere artiesten om te belanden bij Alanis’ Hand in my pocket. Beide hands in my pockets, in mijn geval. Ze is arm, onderbetaald, moe en loopt in een oude jeans door de woestijn, maar waar het uiteindelijk op neerkomt, zingt ze me toe, is dat alles goed komt. Dat klinkt hoopvol, misschien moet ik één hand maar uit mijn zak halen en net als Alanis met ‘One hand in my pocket’ gaan lopen, wie weet brengt het mij ook geluk.
George Michael zingt dat zijn leven er gemakkelijker op geworden is, nu hij uit de kast is en leeft voor de mensen (mannen dus) waar het voor hem echt om draait. Dancing with the freaks now en dat God duidelijk een ander soort plan voor hem had. Ik hoor je George, dat wil ik ook wel, maar ik ben nog niet zo ver, dus kalm aan. Geef me de tijd, oké?
Ik eindig mijn wandeling met het ietwat stoute Pink van Aerosmith. Een vrolijk nummer, maar vooral spannend vanwege het saillante detail dat in de videoclip een ontblote vrouwenborst te zien is. Een seconden slechts, wanneer je met je ogen knipperde was het moment alweer voorbij, maar toch. Zomaar open en bloot op de televisie. Fout, slecht, strikt verboden en daarom des te spannender stiekem die ene fractie te zien, al snapte ik zelf niet eens waarom ik dat vond.
Wat zou ik graag met terugwerkende kracht mezelf in het oor willen fluisteren: maak je maar niet druk, dit komt goed. Wanneer je straks ouder bent en jouw wereld verandert, ga je jezelf begrijpen; je bent niet gek, je bent niet zo verschrikkelijk anders, je bent “gewoon” lesbisch. En jouw God vindt dat waarschijnlijk zo slecht nog niet. En als Hij dat wel vindt, is het mooi Zijn eigen schuld; dan is het een constructiefout.
Ik heb er geen erg in dat ik al een uur aan het stappen ben en mijn eigen straat weer in loop; opgegaan in mijn overdenkingen. Ik sluit mijn wandeling af met de laatste twee zinnen uit Pink, in de hoop dat ik vredig op mijn kussen mag snurken vannacht. En jullie ook!
And I think everyting is going to be all right No matter what we do tonight.
