M.
Ik schrik met een klap wakker. Mijn benen trillen oncontroleerbaar, mijn hart zit bonkend bovenin mijn keel en de druppeltjes zout zweet rollen over mijn voorhoofd. Ik wrijf in mijn ogen, want het is net of ik nog niet helemaal goed wakker ben en de vlekken dansen door het beeld. Ik gooi de deken van me af, loop opgefokt wat rondjes door de woonkamer en drink een te grote slok water uit de kraan in de keuken. Mijn voeten plakken klam aan de gladde vloer. De paniek zakt niet af.
Soms zit je in de val; klemgezet door het leven, door wat er gebeurt om je heen. Moet je zelf, of iemand van wie je zielsveel houdt, iets ondergaan of meemaken wat je bang maakt. De kwetsbaarheid van het bestaan wordt even pijnlijk helder aangestipt; de vinger precies op de zere plek gelegd.
Ik worstel me door mijn emoties; ze gaan van vredige kalmte tot paniek, van een glimlach tot intens verdriet en van warme herinnering tot fijne ervaring in het hier en nu. En ik huil zo hard dat ik door de tranen niks meer kan zien.
Ondanks dat het zo naar is, voel ik warmte. Want ik heb twee vrienden, die mijn verhaal aanhoren, beiden uit zichzelf in liefde aanbieden om met me mee te gaan en (praktische) steun bieden.
'Ik breng je met de auto' en 'ik ga met je mee'. Het lost niks op aan het grotere probleem, maar ze zetten peilers onder mijn fundering; ze houden me op de been.
En het is niet de eerste keer dat ze er echt zijn, ik zie het alleen nu pas helder. Ze hielpen verhuizen, ik kwam bij ze uit de kast en kon uitleggen hoe ingewikkeld het is voor mij. Ze zijn niet gelovig, maar er was alle begrip. Vriendin zei: 'het maakt me niet uit met wie je "thuiskomt", als jullie gelukkig zijn ben ik blij voor jou.'
Vriend wilde 'samen meiden checken op het terras', hebben we gedaan. Kilometers uit mijn comfortzone, maar oh zo helpend. Ik verstopte me achter mijn zonnebril en schonk vooral veel aandacht aan het stuk roeren van de citroenschijf in mijn Icetea. Terwijl ik steeds ietsje langer door de donkere glazen van mijn bril heen naar passerende dames durfde te kijken.
Alleen simpelweg kijken, was me al afgenomen en te moeilijk gemaakt. En daar zat ik, naast Vriend, die onbeschaamd rondkeek en zich prima amuseerde.
Nu zit ik op de bank, zojuist gebeld door Vriendin. Ze liet me huilen, hoorde mijn verdriet en zorgen aan, ging gelijk voor me rondbellen. Op zoek naar een oplossing, die ze me even later liet weten. 'We kunnen dit nu doen en ik ga met je mee.'
Ik snotter nog wat meer en veeg de rug van mijn hand af aan mijn broek. Ook spreekt ze woorden die me kalmeren: het is niet zo erg als ik me al in spookbeelden voor de geest heb gehaald. Rustig aan, in het hier en nu blijven en niet te ver vooruit hollen in je gedachten, want ze maken je bang voor iets dat er (nog) helemaal niet is. En misschien wel nooit op die manier komt.
We hangen op. Ik slaak een diepe zucht; ik kan weer even verder.
Ik warm mij, dankbaar, met mijn betraande wangen en steenkoude handen aan het vuur van de vriendschap dat mij gegeven wordt. Dat er is, nu ik het ècht nodig heb.
