M.
Ik staar door mijn raam naar buiten en droom van allerlei mooie vrouwen die door mijn leven wandelen. Bijvoorbeeld de roodharige met sproetjes in de supermarkt, of de blonde op de galerij van mijn appartementencomplex, die ik daar telkens toevallig tref. En over een donkere dame, ze zou zo Française kunnen zijn, met haar mysterieuze ogen die me diep raken. In de fractie van een seconde, gewoon midden op straat priemen ze zo in mijn ziel.
Ik droom en ik droom en ik droom. En ik droom nog een beetje meer.
We zouden afspreken, ik en zij, zij en ik. We gaan samen uit eten, we vinden het vreselijk spannend, maar na een glas wijn ontspannen we iets; komen we los. Totdat de vonk overspringt en we kussen tot de zon ondergaat en we eindeloos praten zonder te stoppen, al wandelend op t strand.
We passen perfect bij elkaar en afgezien van een paar kleine fricties hebben we dè perfecte balans gevonden. Het is echt, het is trouw, het is opwindend en veilig tegelijk. Het is nieuw en toch voelt het bekend; samen gaan we de wereld ontdekken.
B A M ! ! !
Met een dreun klapt een koolmees tegen mijn net gewassen ruit. Het beestje verstijft en valt loodrecht drie verdiepingen naar beneden. De landing op het trottoir kent geen genade. Dat was het dan, denk ik bij mezelf. De vogel had wellicht ook plannen, maar daar kwam zojuist abrupt een einde aan.
Ik kijk rond in de kamer en de muren lijken steeds dichter op me af te komen. Ze waren mijn veilige beschermers, maar zijn zonder dat ik me er bewust van was, veranderd in grenzen die me beperken. Mijn veilige ruimte is een benauwde cel geworden. Ik krijg bijna geen lucht, schiet mijn schoenen aan en vlucht via de hal en de voordeur de gang op. Met twee treden tegelijk de trap af en de voordeur uit; buiten!
Ik loop en ik loop en ik loop. En ik loop nog een beetje meer. Het voelt alsof ik nooit meer zal stoppen.
Ik kom door straten die ik goed ken, maar neem een route, die ik niet bewust kies. Ineens schiet er een zin door mijn hoofd: sta op en loop. En zo geschiedde het. Maar ja, hij had Jezus als stok achter de deur; ik
moet alles in mijn eentje doen. Ik wil zo graag, maar ik durf niet. Stil blijven zitten is ook geen optie; want dat gaat me niet gelukkiger maken. En de tijd verstrijkt toch wel.
Help! Help me dan toch!! Maar er gebeurt niks.
Ik wil. Ik wil zoveel. Ik wil zoveel meer. Maar ik laat mijn angsten kiezen welke kant we opgaan. Dat moest maar eens afgelopen zijn, denk ik knorrig. Want voor je het weet, lig je dood op een stoep en heb je heel
je leven zitten dromen.
