Natasja Schreuder.
Ze stond ineens in de deuropening van de keuken.
Ik glimlach als ik eraan terugdenk. ‘Mam,’ een beetje geschrokken draaide we ons om. ‘Ben je verliefd op haar ofzo?’ Tot op dat moment had ik mij nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld tegenover een kind, oftewel, de dochter van mijn vriendin. Het tienermeisje stond daar met haar handen in haar zij vragend te wachten op een antwoord. Ik kon de plotselinge lichtjes in haar ogen lezen, maar zij keek haar moeder recht in de ogen. Onze coming out was een feit. En God, wat voelde hij ongemakkelijk. Moeder en dochter togen naar boven. Ik bleef in diezelfde keuken stilletjes overdenken wat vanaf nu de scenario’s konden zijn…
Gelijktijdig uit de kast
Doodeng vond ik het. Ik als bewust kinderloze vrouw stapel verliefd op een vrouw die in een pijnlijk heterohuwelijk 3 kinderen had gekregen. Maar niet onze (christelijke) geaardheid of haar 3 kinderen waren voor mij het spannende aspect van onze relatie. Zelfs niet onze nogal verontwaardigde exen. Wel de hormonale mix van verliefdheid in combinatie met ons sociale leven waarvan we beide al konden voorspellen dat deze onder druk zou komen te staan. Ik bedoel… 2 ‘heteroseksuele’ vrouwen gelijktijdig uit de kast… Ik denk dat ik in die 10 minuten in de keuken, voor mijn gevoel wachtend op het oordeel van een tiener, wel 10 verschillende levens aan mij voorbij heb zien gaan. Maar niet eentje kwam dicht in de buurt van de realiteit die ik zou leren kennen.
Akward
Eerst kwam mijn vriendin de keuken in. Nog niet geheel ontspannen van de plotselinge wending in ons onschuldige giechelen tijdens het koken. ‘Ze wil er niet over praten. Ze vindt het vooral akward, maar wel oké. In haar woorden: het scheelt dat je leuk bent.’ Ik voel nog haar handen rond mijn wangen en de kus waarin ineens de opluchting van mijn vriendin sprak. De tiener in kwestie komt de trap afgerend. Ik duw zachtjes mijn vriendin opzij en fluister: ‘Sorry…ik moet hier echt even op aanhaken bij dat kind, het voelt niet goed het niet te doen...’ En daar staat ze. Handen in haar zij. Licht nonchalant. Dat nieuwe lichtje in haar ogen spreekt tot de mijne. Ik glimlach. ‘Zo dame, dit vond ik dus even heel spannend. Zijn wij oké?’ Meer uit ongemak mijzelf een houding te geven dan het echt te willen, open ik mijn armen voor het meisje. Ze stapt er zonder nadenken in en knuffelt mij. ‘Waarom zou ik niet oké zijn. Ik ben zelf óók wel eens verliefd geweest op een meisje hoor…’
Inmiddels is het vertrouwd
We blijven hier even bij de inmiddels puberende jongedame die het geen probleem vindt haar leven te omschrijven als ‘het hebben van 3 ouders’. Ze kan zich haar na-lieve openbaring niet meer herinneren waarmee haar pure kinderhart mij gerust stelde aan het begin van onze unieke samenstelling, maar ons bijzondere bondje is daar begonnen. Ik ben door de liefde van mijn partner en de volledige acceptatie van dit grietje en haar 2 broertjes vast en zeker in het gezin gegroeid. In het begin was alles nieuw. Inmiddels is het vertrouwd. Vooral als ik zie hoe ‘oude, vergeten boodschappen’ hier en daar een nieuw jasje krijgen. Want als de lieve meid haar moeder en mij haar verlanglijstje voor ons Sintfeest presenteert, dan staat er bovenaan een pridevlag onderstreept. ‘Zo lieverd,’ stelt haar moeder met dezelfde stiekeme nieuwsgierigheid die ik ervaar. ‘Zit er nog een boodschap achter die vlag van je?’ De puber kijkt ons met een verbaasde blik aan. Haar tieneronthulling is niet belangrijk. Ik ben trots na wat ze stellig weerkaatst. ‘Serieus mam?! Homo’s zijn toch gewoon oké?’
Comments