Sam van der Graaf.
In 2015 kwam ik uit de kast als lesbisch naar mijn ouders, vrienden en familie, en sommigen uit de kerk. Ik heb een goede band met onze dominee, dus vóór een catechisatieavond stapte ik eerder naar binnen om het aan hem te vertellen. Zijn enige reactie was: “Bedankt voor het vertellen.”
In de kerk zelf veranderde er niks. Ik deed nog niet mee aan het avondmaal, maar het werd ook niet publiekelijk bekend gemaakt omdat ik dan geen taak meer zou mogen hebben later. Dat maakt bij ons in de kerk absoluut niet uit.
In december 2015 kwam ik erachter dat ik in het verkeerde lichaam zat. Ik had altijd al wel het gevoel dat er iets niet klopte, maar had geen idee dat het ook echt iets was. Van het woord transgender had ik nog nooit gehoord, totdat ik een artikel las in de TV gids van de EO. Ik was zelf op onderzoek uit gegaan en kwam erachter dat ik dat was. "Transgender".
Mijn ouders hebben het samen met mij aan de dominee verteld. Die accepteerde het meteen en zei niks verwijtend. We hadden een paar avonden samen om te praten over hoe ik me voelde, maar ook over wat ik er van dacht in het geloof. Nooit kreeg ik het gevoel dat ik veroordeeld werd om wie ik was. Niet door de dominee, niet door God.
Een jaar later, zomer 2017, zou ik uit de kast komen voor de hele kerk. Vrienden van mij wisten het al, de familie ook. Het moment dat ik het ging vertellen was ik namelijk ook meteen in sociale transitie gegaan. Ik zou doorgaan als Sam vanaf dat moment. We stonden met het hele gezin voorin de kerk. Ik, mijn ouders, en mijn twee jongere broertjes. Om te laten zien dat het hele gezin achter mij stond en mij steunde. Later hoorde ik van kerkleden dat ze dat echt een mooi moment vonden. Op dat moment was ik alleen maar zenuwachtig, want wat als iemand door de kerk zou schreeuwen dat het niet kon?
Dat gebeurde niet. Mijn vader kreeg hoogstens wat tranen in zijn ogen terwijl mijn moeder de brief voorlas die we met de dominee hadden opgesteld voor de gemeente. Na de kerkdienst kregen we vooral bemoedigende woorden te horen. In het kerkblaadje van die maand hadden we ook een stukje gezet, met iets meer uitleg en een link naar transvisie. Ook hier kregen we positieve reacties op.
De kerkleden waren verder heel accepterend, veel meer dan ik verwacht had. De algemene conclusie (zo leek het) was eigenlijk: “Goh ja, dat is nu Sam. Typisch Sam, verbaast me niks.” Mensen vroegen hoe het ging, hoe het verder ging. Hoe het technisch in elkaar zat. Wat de familie ervan vond. Zo’n hele grote kerk hebben wij ook weer niet, dus je kent ook bijna iedereen wel. Er werd zo normaal over gedaan, ik was erg blij en dankbaar om in deze kerk te zitten. Bij mijn eerste operatie kreeg ik ook kaartjes toegestuurd met: succes! En: beterschap!
Een jaar later, in 2018, wilde ik belijdenis doen. Een vriendin van mij had een jaar eerder belijdenis gedaan en was toen ook gedoopt, omdat dat als baby niet gebeurd was. Ik was als baby wel gedoopt, maar dat voelde niet meer als helemaal mezelf. Samen met mijn vader heb ik een brief geschreven aan de kerkenraad, met de vraag of ik gedoopt mocht worden voor ik belijdenis zou doen. Zelf was ik er al over uit. Als ik niet gedoopt mocht worden als Sam, wilde ik ook geen belijdenis doen. Niet omdat de doop die mijn ouders me gaven niet meer telde, maar omdat het voor mij voelde alsof die niet bij mij hoorde. Dat was de doop van mijn geboortenaam. En ik wilde bij God gebracht worden met mijn jongensnaam.
De kerkenraad was heel aardig en opende het gesprek. Er werden een aantal vergaderingen gepland, die open waren voor alle belangstellenden uit de kerk, niet alleen de kerkenraad zelf, om te kijken hoe iedereen er tegen aan keek. Ze begrepen mij wel, het moest alleen besproken worden en er moest gekeken worden of er mensen bezwaar tegen hadden. Terwijl ik namelijk al lang al had uitgezocht hoe het zat in mijn geloof, hoe het transgender zijn werkt in geloof, liep de rest van de kerk een paar jaar achter. De gesprekken die gevoerd werden waren nuttig en informatief, aan het einde vonden ze mijn vraag geen probleem!
Dus in 2018 werd ik aan het begin van de dienst gedoopt met mijn nieuwe officiële jongensnaam. Om die ook bij God neer te leggen, zoals normaal bij baby’s gedaan wordt in gereformeerde kerken. Later in de dienst deed ik belijdenis.
Het feit dat mijn kerk zo accepterend is betekende niet dat iedereen het daarmee eens was. zeker niet sommige christenen buiten onze kerk. Verschillende gesprekken zijn gevoerd in het landelijk verband, omdat onze kerk een samenwerkingsgemeente is tussen de NGK/CGK, over wat wij allemaal wel niet aan het doen waren. Keer op keer bleek dat de kerkenraad en de dominee achter mij en de andere LHBT+ mensen in de kerk stonden. Ik was dan tot nu toe wel de enige transgender, maar echt niet de enige uit de LHBT+ gemeenschap.
Het was ook erg mooi toen onze kerk in 2019 een avond had over Wijdekerk. Ik en de andere LHBT+ mensen waren uitgenodigd om met de kerkenraad en andere geïnteresseerden uit de kerk te kijken of we op de kaart van Wijdekerk wilden. Het argument van de kerk was dat het niet hoeft, omdat het in onze kerk totaal niet interessant is of je wel of niet hetero, homo, biseksueel of transgender bent. Zolang je in Christus gelooft ben je welkom. Je mag gewoon meedoen aan het avondmaal, jeugdleider zijn, of een andere taak hebben. Je seksualiteit en genderidentiteit is voor jezelf, en tussen jezelf en God. Uit de avond zelf kwam dat wij het wel fijn zouden vinden om op die kaart te komen. Al was het alleen maar om aan zoekende LHBT+ Christenen te laten zien dat ze welkom zijn bij ons. Dat ze veilig zijn bij ons en er niet wordt gediscrimineerd. Sindsdien staan wij dus ook op deze kaart.
Al met al, ben ik dus heel erg blij met de kerk waarin ik ben opgegroeid. De gemeente en dominee die het zo snel accepteerde heeft mijzelf enorm geholpen, ook in geloof. Daar zal ik ze voor altijd dankbaar voor zijn. En zoals een gemeentelid tegen mij zei: “Dankbaar tegenover God dat ik in deze kerk zit.”
Comments