Annet van Ballegooijen.
In deel 4 vertelt mijn zoon verder over zijn worsteling met zijn identiteit en wat dit betekenen zou voor zijn verdere leven. Niet echt makkelijk voor mij als moeder om te lezen, maar voor hem al helemaal niet, omdat hij het moest doormaken. Hier lees je mijn mamablog over de coming-out van mijn zoon deel 4.
De homoseksuele gevoelens zouden niet zomaar weggaan.
Ik was er ondertussen wel langzaamaan achter gekomen dat de gevoelens die ik had voor andere mannen niet zomaar weg zouden gaan. Hoewel ik zelf dus meer accepterend was geworden over bepaalde aspecten van mezelf, wist ik nog steeds dat het niet oké was om daar uiting aan te geven. Dit zou betekenen geen relatie. Maar, zo was ik van mening, ik zou best gewoon een relatie met een vrouw kunnen aangaan. Dat was veel makkelijker.
Een spreker over homoseksualiteit.
Inmiddels was ik klaar met de middelbare school en ging ik naar de universiteit. Daar kwam nog bij dat ik besloten had om dat jaar belijdenis te doen bij ons in de kerk. Als afsluiter van het catechisatiejaar was er een spreker uitgenodigd en het thema was homoseksualiteit. Je begrijpt dat ik wel geïnteresseerd was. Wie weet zou ik nu de antwoorden krijgen die ik nodig had. Het was op zich een mooie avond. Ik merkte dat er meer mensen dan verwacht positief waren over mensen die homo zijn. Maar dan wel als je er niets mee doet, hé.
Mijn moeder oordeelde dat ik geen homo was.
Na die avond kwam ik thuis. Mijn vader en broertje waren ook geweest en mijn moeder vroeg hoe het was geweest. Ik had die avond zelf veel herkend vanuit mijn eigen gevoelens en proces, dus ik opperde voorzichtig dat het wel eens kon dat ik homo was. Vanuit mijn moeder kwamen toen de goedbedoelde, maar zeker ook pijnlijke woorden dat dat echt niet zo kon zijn. Dat ik het juiste meisje nog moest vinden. Dat ik wel een mooi gezin zou krijgen. Ik ging er niet verder op in en besloot er maar niets over te zeggen. Ik had zelf wel het vermoeden dat dat gezinnetje er niet zou uit komen te zien zoals ze hoopte, maar zeker zeggen kon ik dat niet.
Naar een psycholoog voor een diagnose.
In de zomervakantie voor mijn derde jaar op de universiteit werd het me allemaal even te veel en vergezeld door vele tranen dropte ik de bom. Ik was bang dat ik toch op mannen viel. Mijn moeder beloofde dat alles goed zou komen en dat we ermee bezig zouden gaan. Via een vriendin had ze een psycholoog gevonden die jongeren zoals mij ondersteunde en daar ben ik heen geweest. In het intakegesprek werd meteen al een diagnose gegeven: biseksueel. Ik voelde me dan wel aangetrokken tot mannen, maar ik zat in mijn hoofd met de happy familie: huisje, vrouwtje, kindje. Mijn moeder blij, want ik zou kunnen kiezen. Ik tevreden want ik had een antwoord waar ik iets mee kon. Van mijn moeder kreeg ik wel het advies om het er met niemand over te hebben. Als je mij een beetje kent, dan weet je dat dat nooit zou lukken…
Steun kreeg ik op de studentenvereniging.
Dat jaar ben ik ook bij een studentenvereniging gegaan, Navigators in Wageningen. Hoewel ik dus te horen had gekregen om het er met niemand over te hebben (want wie weet zouden ze anders over me gaan denken), moest ik het er met iemand over hebben. Ik heb toen tegen een vriend verteld dat ik hiermee worstelde, maar hij had het al verwacht en het kwam niet echt als een verrassing. Hij was hier super chill over en we hebben toen meermaals goede gesprekken hierover gehad.
De reactie van mij als moeder.
Tja, en dan kijk je terug en lees je dit en besef je: wat was dat een onpedagogische zet. Praat er vooral maar niet over. Gelukkig heeft hij niet geluisterd en gelukkig heb ik in die tijd veel bijgeleerd.
Dit was mamablog 26 over de coming-out van mijn zoon deel 4.
Annet schrijft over haar proces als moeder op haar eigen blog. Check voor de andere verhalen: https://annetsalfabet.nl/category/mama-blogs-uit-de-kast/
*comingout *homo
Kommentit