Natasja Schreuder.
In Nederland hebben tussen de 5 en de 7 miljoen mensen ‘iets’ met het christelijke geloof. Geen idee hoeveel procent hiervan zijn wortels in wélke kerk heeft en hoe deze gelovigen (überhaupt) hun Godsbeeld beleven… Wat ik wel weet is dat op dit moment 1691 christenen de regenboogverklaring hebben ondertekend. Ik ben er één van. Met wat onverbloemd schaamrood op mijn kaken. Dit is mijn verklaring.
Verhitte gesprekken
In microseconden gaat mijn hartslag omhoog en proef ik de bittere smaak van een scala aan pijnlijke gesprekken met mijn beste vriend. Ik hoor mijn vriend zijn gevoelens nog van ‘er niet bij horen’ en de diepte daarvan in harde woorden over onze waarheidsvindingen hierover. Hij de homo. Ik de christen. Nog diep weggestopt in een vakkenkast…
De regenboogverklaring zijn goed overdachte excuses, dat een deel van de kerk doet voor haar collectief. Het is een pleidooi ten opzichte van geaardheid. De intensiteit ervan is eigenlijk niet in die paar honderd woorden van de verklaring te vatten. Het gaat om goed en fout. En dat uitsluiten in de hokjes waarmee wij kunnen denken. Verklaringen doen iets met een mens, zie mijn intro… Het is een stellig innemen van een standpunt waarin je een meerderheid probeert (mee) te laten spreken door presentatie of ondertekening. De regenboogverklaring onderscheidt zich hier niet van anderen. Ze zoekt medestanders. En ik vind haar fijn. Pijnlijk ook. Ze spreekt namens de christenen vóór de LHBTIQ+ gemeenschap. Biedt excuses aan voor harde woorden en pijnlijke afwijzing. Geeft inzicht.
Ik wees mijn beste vriend op mijn angst dat hij naar de hel zou gaan. Ik zou er alles aan doen om dat te voorkomen. Het is niet gek dat deze vriendschap geen stand hield. Het is ook niet gek dat hij aan het eind van deze vriendschap niet zoveel van God meer wilde weten, omdat ik nou niet bepaald zuiver zijn liefde spiegelde. Vooral dát vind ik erg.
Mildheid
Ik heb met mildheid naar mijzelf moeten leren kijken. Ik geloofde oprecht in de ‘veilige kaders’ die mij voorgeleefd werden en stopte God in een doosje van mijn perspectief op liefde. En ja, ik voel een ‘vlaag van daderschap’, ik heb God, de queer community en mijzelf om vergeving moeten vragen. Ik kwetste niet alleen mijn beste vriend van wie ik oprecht maar gebrekkig hield... Door mij hadden LHBTIQ+ mensen zich onveilig gevoeld. Exclusief.
De plotwending binnen mijn verklaring is sterk en bondig. Ik viel ruim 10 jaar later na de breuk op deze vriendschap al biddend uit de kast. Ik was niet meer welkom in mijn kerk. Een lange weg terug naar haar vertrouwen volgde. Een lange weg waarin ik nog vaak aan mijn beste vriend denk. Een lange weg waarin ik mij soms nog afgedankt voel als christen, maar niet afgedankt door God. Hijzelf, dat is God, is met mij een (pijnlijke) weg en les doorgegaan van ‘intolerant liefhebben’ naar liefhebben. Niets tolerantie! Ik had mij dader gemaakt. Ik heb mij slachtoffer gevoeld…
Waarom tekenen maar zo weinig mensen het understatement dat Gods liefde voor iedereen is? Dat we er allemaal bij horen, elkaar aanvullen en met onze handen ineen beter af zijn…? Het antwoord komt voor mij erg dichtbij.
Het belang van erkenning
Ik heb de harde blinde afwijzing naar mijn beste vriend nooit goed kunnen praten. Ook niet nu ik zelf met een vrouwelijke partner leef en de weg van begrip, dóór de liefde ben gegaan. Maar of je nou slachtoffer bent, dader, of net als ik, een Twix; (Lees: 2 in 1 verpakking) Het is goed te erkennen dat er pijn gedaan is en pijn gedaan wordt. Dat er afwijzing heerst en verbondenheid mogelijk is als we geaardheid iets minder exclusief durven te maken. Daarmee erkennen we naar mijn idee dat er een hoop in dit soort brieven zit. Een hoop die niet van elkaar verschilt ondanks onze diversiteiten.
Die boog en haar betoog. Confronteert keihard zwart wit, waarbinnen alle kleur dan weer zit. En aan het einde komen we allemaal ergens bij elkaar uit. Mijn verklaring is net als de regenboogverklaring, een hoop die door God gedragen wordt:
de hoop dat we ons naaste liefhebben als onszelf…
Teken je daarvoor?
Comentarios