Paul Brommet.
Paul Brommet is priester van de Oud-katholieke kerk van Nederland. Hij is daar ook kanunnik van het Metropolitaan Kapittel van Utrecht. Dat is het orgaan dat de bisschop terzijde staat bij het besturenvan het bisdom.
Hij is geboren in Leeuwarden en zoon van een dominee, die later legerpredikant was. Paul heeft ergotherapie en sociologie gestudeerd en door de jaren heen, in vele verschillende zorginstellingen gewerkt, waaronder verslavingsinstellingen, kindertehuis, jeugd-reclassering, met verschillende zorg- en leeftijdsgroepen. Op zijn 23e is hij uit de Hervormde kerk gestapt en ruim 30 jaar kerkelijk dakloos geweest.
"Op mijn 15e kwam ik erachter, dat ik jongens spannender vond dan meisjes. Ik ben nu 70 jaar en in mijn puberteit was er geen seksuele voorlichting op school of zo en en was er geen internet. Ik vond
het verwarrend en ik verwachtte dat, op het moment dat ik met een vrouw zou trouwen, de gevoelens voor jongens vanzelf zouden verdwijnen en het vanzelf goed zou komen. Ik kreeg op mijn 22e een relatie met een meisje. Dat voelde niet goed, waarna ik de relatie na een jaar stopzette. Daarna ging ik relaties met mannen aan, dat voor mij meteen goed, veilig en vertrouwd voelde. Daarna heb ik nooit meer een geheim van mijn geaardheid gemaakt. Wel was ik de hervormde kerk uitgestapt, omdat de antwoorden op mijn vragen met betrekking tot mijn geaardheid en geloof nooit kwamen, terwijl ik wel gewoon aan de kerk moest betalen.
Ik ben daarna gaan werken en ben ik lid geworden van de Leidsche Werkgroep Homoseksualiteit. In die tijd bestond het COC in Leiden nog niet. Daar heb ik mijn huidige echtgenoot leren kennen. Mijn echtgenoot is van huis uit Rooms-Katholiek, maar was niet praktiserend en ik was de kerk uitgestapt. Het enige wat we in het begin deden was naar de mis gaan, tijdens kerst. Wel voelde ik dat ik iets miste, een soort van spiritualiteit. Toen ik begin 50 was, gingen we een keer naar de Oud-Katholieke kerk in Gouda. Ik wilde niet Rooms-Katholiek worden, ofschoon ik de katholieke liturgie en wijze van vieren veel aansprekender vond dan de protestantse. Ik voelde dat ik anders in conflict zou raken met mijn geweten.
We werden in de Oud-katholieke kerk meteen herkend als stel, maar ondanks dat meteen hartelijk ontvangen. De liturgie in de Oud-katholieke kerk vind ik heel rijk. Ik ben nooit meer uit de Oud-katholieke kerk gestapt. In 2005 voelde ik me geroepen tot het priesterambt, ongeveer zeven weken voor mijn 60e verjaardag ben
ik gewijd tot diaken, en een halfjaar later tot priester, waarna ik tot pastoor werd benoemd in Leiden.
Na mijn emeritaat ben ik in Apeldoorn gaan wonen en in 2019 lid geworden van de roze 50+ groep in Apeldoorn. In de groep was een dame actief als roze ambassadeur en zij vroeg versterking. Ik heb mij toen daarvoor gemeld. Wat ik heb gemerkt is dat er in Apeldoorn geen andere LHBTQI-groepen of bijeenkomsten meer zijn. Ze zijn er ooit wel geweest maar op een of andere manier ter ziele gegaan. Ik heb gemerkt dat er veel behoefte is aan een veilige plek, om bij elkaar te komen en elkaar te ontmoeten. Momenteel is er, voor zo ver ik weet, voor de jongeren in Apeldoorn helemaal niets. Binnenkort willen we in gesprek gaan met de politiek, met name de fractie van GroenLinks, om te kijken of we Apeldoorn homovriendelijker kunnen maken. We hopen dat binnenkort het werkplan voor zichtbaarheid en veiligheid van LHBTQI+ in Apeldoorn er is.
De Oud-katholieke kerk is heel erg inclusief. Dus het benoemen van LHBTQI+ doe ik niet vaak. Ik spreek erover in pastorale contacten, wanneer er vragen over zijn en soms noem ik iets in een preek. Binnen de kerk zijn er ook een aantal transgenders die in transitie zijn. Ook zij worden uiteraard welkom geheten. De kerk richt zich op de liefde, want daar gaat het om.
In 2004 à 2005 is er een binnenkerkelijke studie gedaan naar de inzegeningen van levensverbintenissen zoals het homohuwelijk. Het rapport van de werkgroep is in de breedte van de kerk besproken. Dit leidde tot het opstellen van een officieel formulier voor de zegening van het huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht. De discussie of de zegening van een dergelijk huwelijk ook een sacrament is, loopt nog internationaal. Voorlopig wordt er onderscheid gemaakt tussen zegening en het sacrament van de inzegening. Naar mijn mening is het huwelijk in eerste instantie geen Bijbelse aangelegenheid; het was er al voordat Mozes, Jezus of wie dan ook er al waren. Zij stelden geen huwelijken in, het huwelijk was al een gegeven.
Het is verdrietig om te zien dat er uit andere kerken/denominaties zijn die de Nashville-verklaring hebben getekend en christelijke LHBTQI+ niet steunen met uit de kast komen. Ze baseren het vaak op de Bijbel, maar naar mijn mening is dat onterecht. Het sacrale van het huwelijk is de liefde en de trouw tussen twee mensen. Liefde en trouw zijn genderneutraal. Voor mij is het geloof: , dat God er is, ongeacht wat ik doe en wie ik ben. Ik geloof dat de Bijbel is geschreven door mensen en niet door God. Hij is in ons, niet in een boek. "Ik ben er en ik zal met jullie zijn", zei Hij.
En “met ons zijn” is alles wat we nodig hebben. En ik geloof dat als God van mensen houdt, Hij ook van mij houdt en mij neemt zoals ik ben, homoseksuele man en priester."
#Oud-katholiek #LHBTQI #inclusiviteit
Comments