De tweede van 4 anonieme brieven geschreven door leerlingen van een reformatorisch school, waarin ze hun ervaringen delen.
Beste (...),
Nog niet zo lang geleden was ik in gesprek met een vrouwelijke docent bij ons op school. We hadden het over het thema homoseksualiteit, en zonder dat ik naar haar uit de kast wilde komen, wilde ik wel graag het gesprek aangaan na een aantal nogal radicale opmerkingen. Tijdens het gesprek zei ze dingen die ontzettend kwetsend waren. Homoseksualiteit was een hype, je kon er het beste zelfs niet voor bidden. En lesbisch zijn, dat bestaat niet. En daar stond ik dan: 17 jaar en compleet uit het veld geslagen.
Niet iedereen bij ons op school denkt er zo over; er zijn een aantal leerlingen uit de kast en er zijn docenten die respect- en liefdevol met het onderwerp omgaan. Ik denk wel dat dit een minderheid is. Zoals op veel middelbare scholen wordt er ook hier veel gescholden met woorden als 'homo' en dergelijke. Ik ben minstens twee jaar voor dergelijke woorden uitgemaakt, zonder dat ik toen zelf überhaupt wist of ik op vrouwen viel of niet.
Toen de gedachte voor het eerst bij me opkwam, het was in de brugklas, hoorde ik er niet zoveel over in mijn omgeving. Eén keer hoorde ik wat meiden uit mijn klas praten over een serie waarin toevallig een lesbisch stel zat. Dat vonden ze jammer, 'want het waren juist zulke leuke meiden'. De gedachte dat ik misschien ook zo was, verdreef ik overigens snel weer uit mijn hoofd. In de jaren die daarop volgden had ik een paar vriendjes. Het duurde nooit lang en was nooit serieus; ik experimenteerde maar wat.
Sinds een jaar of twee speelt in mijn hoofd de gedachte dat ik misschien toch gay was, zoals ik ooit al gedacht had. Toen ik voor mezelf erkende dat dat zo was, nog maar een jaar geleden, vielen er zoveel dingen op zijn plaats.
Op een reformatorische school zitten als lesbienne is niet zo'n fijne ervaring. Er wordt vooral veel negatief over gepraat, áls er al over wordt gepraat. Er is weinig zichtbaarheid en geen goed voorbeeld van hoe het wel kan. Het lesmateriaal dat beschikbaar is, praat afwijzend over homoseksualiteit. De sfeer die om het thema heen hangt is niet uitnodigend om uit de kast te komen.
Sinds de zomer ben ik naar een aantal mensen uit de kast; wat goede vrienden, onder andere op school. Het is fijn om eerlijk te kunnen zijn over wie ik ben, maar soms maakt het me enorm nerveus. Wat als iemand het doorverteld of er middenin een lokaal over begint te praten? Ook bepaalde hele gewone dingen, zoals omkleden met de meiden, maakt me heel onzeker. Niet omdat ik behoefde heb ergens op te letten of iets dergelijks, maar omdat ik bang ben dat ze het vervelend zullen vinden als ze zouden weten dat ik op vrouwen val.
Het is niet zo dat ik christelijke scholen wil aanvallen of iets dergelijks. Misschien begrijp ik het wel; het onderwerp is ingewikkeld en iedereen denkt er anders over. Maar dat betekent niet dat we ervan weg moeten kijken. Dat maakt het alleen maar moeilijker voor ons, de LHBT+ jongeren. Het gevoel nooit jezelf te kunnen zijn, altijd op te moeten letten is zwaar. Ik hoop dat kwijt te raken op een andere opleiding. Maar dat wat de mooiste jaren van mijn leven hadden kunnen zijn, was vooral een heel moeilijke tijd.
Het verbieden van zulk onderwijs lijkt me geen goed idee. Maar vanbinnen uit zou er zoveel veranderd kunnen worden. Als men de Bijbel ook serieus zou nemen als het gaat om naastenliefde; en dat zou toepassen voor iedereen. Ik hoop dat dat in de toekomst meer en meer zal gebeuren.
Op hoop van zegen.
Deze reeks brieven zijn geschreven door leerlingen van een reformatorisch school, waarin ze hun ervaringen delen. HIj maakt deel uit van een serie van meerdere brieven. Dit is de tweede brief, volg de link voor de introductie , brief 1 , brief 3 en brief 4 van de serie.
Lieve briefschrijfster, wat een mooi en intens verhaal. Zo goed dat je dit opschrijft. Ik wens je heel, heel veel liefde. Zowel liefde die je mag ontvangen, als liefde om uit te delen.