De vierde en laatste van 4 anonieme brieven geschreven door leerlingen van een reformatorisch school, waarin ze hun ervaringen delen.
Beste jongeren die zich niet thuis of veilig voelen op Christelijke scholen,
Gay en/of trans zijn op een Christelijke school is soms best moeilijk en daarom wil ik mijn verhaal delen, ik ervaarde het namelijk heel erg als iets waar ik alleen in was. En niet als iets wat ik kon delen met andere mensen. Nu ik uit de kast ben heb ik door dat ik niet alleen ben en dat er een hele community om me heen is. Daarom wil ik ook mijn verhaal delen zodat er meer mensen zijn die zich niet alleen voelen.
Op een reformatorische school erachter komen dat ik niet hetero was vond ik eigenlijk heel eng. Er was namelijk geen enkele representatie en het voelde gewoon heel eenzaam. In mijn omgeving werd er over ‘gay zijn’ eigenlijk alleen maar in de negatieve zin gepraat. En het leek eigenlijk ook alsof het geen optie was. Het homohuwelijk en homoseksualiteit werd meer besproken als een discussieonderwerp en of het wel of niet mocht dan als een echte seksualiteit waar echte mensen mee te maken hebben. Ik heb dat zelf ook moeilijk gevonden omdat er binnen de school en kerk bijna niks positiefs over te zeggen was. Nu ik uit de kast ben heeft het me heel erg geholpen om andere perspectieven en situaties te zien waarin homo’s wel behandeld worden als mensen. En het klinkt misschien een beetje cliché maar langzamerhand geef ik steeds minder om de mening van bepaalde mensen op school en in de kerk. Dat heeft wel veel tijd nodig gehad maar het gaat steeds beter. Je moet jezelf ook reminden dat jij er ook gewoon mag zijn en dat je ook gewoon een eigen mening mag vormen.
Er zijn momenten waarmee ik heel erg werd geconfronteerd met de onderliggende homofobie op school. Ik liep bijvoorbeeld een keer de klas in en het gesprek ging over de verkiezingen. De leraar had het over op wie hij ging stemmen. Hij zei dat hij eigenlijk voor de ChristenUnie wilde stemmen maar toch maar SGP ging stemmen omdat die wel tegen het homohuwelijk zijn. Het klinkt misschien als niet heel heftig maar op een maandagochtend komt dat niet heel goed binnen. Ook zijn er situaties waarin het homohuwelijk wordt besproken in de les. En dat is natuurlijk prima on itself, het is goed dat het bespreekbaar wordt gemaakt. Je merkt alleen dat er nog zoveel mensen zijn die nog steeds tegen het homohuwelijk zijn. Als je daar dan zit tijdens zo’n discussie is dat best vervelend.
Het zou heel fijn zijn als homoseksualiteit gewoon bespreekbaar gemaakt wordt op school. En dat het niet altijd iets negatiefs of een discussiepunt hoeft te zijn. En dat het taboe er een beetje vanaf gaat en dat er ruimte komt voor kinderen die over hun eigen seksualiteit of gender twijfelen. Het zou gewoon heel fijn zijn als leerlingen niet bang hoeven te zijn om uit de kast te komen. Want dat is nu nog best wel een big deal.
Als je dit leest en je struggelt met je seksualiteit of je gender. Dan wil ik je even laten weten dat je niet alleen bent en dat je valid bent. Ook wil ik je even laten weten dat er heel veel mensen in je leven gaan komen die je helemaal gaan accepteren en van je gaan houden. Verder mag je ook alle tijd nemen die je nodig hebt. Erachter komen wie je bent doe je niet overnight en hoe vervelend het ook klinkt, het heeft gewoon tijd nodig.
Heel veel liefde naar jullie!
- Hiro (they/them)
Deze reeks brieven zijn geschreven door leerlingen van een reformatorisch school, waarin ze hun ervaringen delen. HIj maakt deel uit van een serie van meerdere brieven. Dit is de laatste brief, volg de link voor de introductie , brief 1 , brief 2 en brief 3 van de serie.
Beste Hiro,
Ik las je verhaal en wilde reageren. Doe er mee wat je wilt.
Allereerst, wat ontzettend vervelend dat je dit zo ervaren hebt. Zelf kan ik dit moeilijk indenken als hetero. Het lastige aan deze situatie is dat we te maken hebben met een dualistisch systeem. Vooral vanuit het geloof of de overtuiging dat Jezus onze leermeester is en liefhebber van onze unieke ziel, is het soms lastig om te onderscheiden wat de Orde van God zou zijn en wanneer niet. Daarnaast speelt onze eigen gebrokenheid en die van anderen een bepalende rol. Het onvoorwaardelijke aannemen door God en onze gebrokenheid liggen naast elkaar. Waarin liefde en strijd het beeld bepalen.
Ik spreek voor mijzelf dat ik…