Verslag van de jaarlijkse conferentie van het European Forum European Forum of Lesbian, Gay, Bisexual and Transgender Christian Groups van 10-14 mei 2023 in Venlo door Jan.
Voor mij was het een heel bijzondere ervaring: met 170 brussen uit zo’n twintig landen samen te zijn. Al vaker heb ik internationale conferenties bezocht, maar wat deze anders maakte: het gevoel van onvoorwaardelijke acceptatie dat ik kreeg.
Hoewel het European Forum of Lesbian, Gay, Bisexual and Transgender Christian Groups (EF) al tientallen jaren bestaat, had ik er nog nooit van gehoord. EF is een zgn. parapluorganisatie:
nationale LHBTI-organisaties kunnen lid worden. Dat zijn er nu zo’n 40, waarvan vier vanuit Nederland: ChristenQueer, de Landelijke Koepelorganisatie van de christelijke LHBT-beweging in Nederland (LKP), het werkverband van Queer Theologen en het werkverband van Katholieke Homo-Pastores.
Toen ik de aankondiging voor de jaarlijkse conferentie, dit jaar in Nederland, in de nieuwsbrief van ChristenQueer zag, dacht ik: da’s wat voor mij. Ik ben altijd aangetrokken geweest tot andere culturen, en ik heb bij eerdere gelegenheden gemerkt dat het je blik enorm kan verruimen als je spreekt met christenen uit andere landen en culturen. Het helpt je om los te komen vanuit je eigen denkbeelden. Het lichaam van Christus is divers!
Dit jaar was het voor het eerst dat christenen uit zowel West- als Oost-Europa aan één conferentie deelnamen. Het toepasselijke thema van de conferentie was dan ook: ‘In Christ there is no East or West’. De Nederlanders waren verantwoordelijk voor de logistiek en organisatie, terwijl de Oost-Europeanen de inhoud grotendeels verzorgden.
Wat ik wél verwachtte: mensen (mannen, vrouwen en alles daartussen en omheen) te ontmoeten uit verschillende achtergronden en culturen. Diversiteit in persoonlijke verschijning: kleding, haardracht, sieraden. Wat mij raakte: iedereen werd door iedereen geaccepteerd zoals hij/zij/die was en zich uitte. Ik heb op géén moment enige vorm van afkeuring of zelfs gefronste blikken gezien. Fantastisch! Gewoon te kunnen zijn.
Confronterend voor mijzelf was wel het besef dat er bij mij nog wel wat oordeel bleek te zitten als het gaat om ‘goed geloof’. Ik ben opgegroeid met heldere normen en waarden en in mijn latere kerk- en geloofservaringen speelden die een duidelijke rol. De internationale conferenties die ik bezocht, werden ook vanuit datzelfde normen- en waardenpatroon georganiseerd. Dat is trouwens ook de belangrijkste reden om ze (vooralsnog?) niet te bezoeken, omdat ik het gevoel heb ik dat ik daar toch veroordeeld zou (kunnen) worden om wie ik óók ben: homo en in een relatie met een man. Dat ik enerzijds nog in dat normen- en waardenpatroon ‘vastzit’ en anderzijds mij daarin niet meer comfortabel voel door negatieve ervaringen, brengt mij in een spagaat.
En nu… kwam ik op deze conferentie in contact met gelovige brussen, die hun geloof net zo divers beleefden en uitten als de andere onderdelen van hun identiteit. Waar ik me van tevoren afvroeg hoe ‘christelijk’ deze conferentie wel zou zijn, werd ik positief verrast en geraakt door een oecumenische viering op de zondagmorgen – waar Christus in het middelpunt stond. En in de tussenliggende dagen: veel workshops om te bezoeken; variërend van een Bijbelstudie over Sodom en Gomorra, tot een workshop over migratie en racisme, of een brainstormsessie over de standpunten die EF zou moeten innemen in het debat over LHBTI-rechten. Ik was o.a. bij een workshop over #OutInChurch, een succesvol event waarbij vorig jaar op een zeer goed en lang voorbereid moment ineens meer dan 100 medewerkers in de Katholieke kerk tegelijk uit de kast kwamen. Indrukwekkend!
Voor mijzelf waren de ontmoetingen, tijdens de maaltijden en daarbuiten, het waardevolst. Ik moet denken aan die vrouw uit een Oost-Europees land, die al in de jaren ’80 uit de kast gekomen was als trans. Ze werd vervolgens niet alleen verlaten door haar vrouw, maar ook door haar familie en vrienden. Ze belandde in de gevangenis omdat ze protesteerde tegen het communistische regime. En ondanks alles behield ze haar geloof en wellicht ook dóór de tegenstand groeide in geloof. Of de verhalen van de Armeniërs, voor wie het totaal onmogelijk is om in de machocultuur van hun land uit de kast te komen – zelfs het dragen van felgekleurde kleding, zoals een rood poloshirt, leidt al tot vragen! Het laat maar weer zien hoe vrij we in Nederland, ondanks de toenemende polarisatie, toch zijn.
Terugkijkend op mijn ervaringen, nu na een paar weken, merk ik dat de conferentie mijn denken veranderd heeft – ten positieve! De ontmoetingen hebben mij milder gemaakt. Ik heb mensen ontmoet die, gevoed en gesterkt vanuit hun geloof, het leven aangaan onder soms heel moeilijke en uitdagende omstandigheden. Niet alleen om wat ze geloven, maar vooral ook om een stukje van hun zijn: een (wezenlijk) deel van hun identiteit, dat vaak in de kerk niet zichtbaar mag zijn. Het is zó belangrijk dat de kerk een veilige plek is voor iedereen. Immers: sámen zijn wij de Kerk!
Comments