Natasja Schreuder.
Speciaal voor de gelegenheid had ik mijn haar roze geverfd. Ik stond in het middelpunt van de belangstelling, precies zoals ik had gehoopt. Alhoewel, het ging niet zoals ik in gedachten had. Maar ik ben wijzer geworden met de jaren. Het was denk ik toch volgens plan. De dodenherdenking binnen mijn 18e levensjaar, met roze kapsel en al, is als schaamteloos de geschiedenis ingegaan. Op 4 mei, een leven geleden, mochten mijn homoseksuele vriend en ik namens het COC de gewijde bloemenkrans voor omgekomen LHBT+ in de standaard zetten. We lieten hem vallen. Mijn levendige lach zong op het Haarlemse plein, over de net zo toegewijde massa, net vóór de 2 minuten doodse stilte. Mijn oudere ik omschrijft het nu als volkomen ongepast. Misschien moet ik het niet schaamteloos noemen, maar was het onwetendheid. Er zullen meerdere mensen, iets minder onwetend, om ons gestuntel gelachen hebben. Want laat ik mild zijn voor mijn jongere zelf, die in de jaren daarna letterlijk worstelde met het gewicht dat in die krans lag. En God, wat ben ik nog vaak gestruikeld onder dat gewicht van de moderne exclusiviteit ‘homoseksualiteit’, die ik niet zelf verkozen heb. De dodenherdenkingen die volgden deden mij niet zoveel. Mijn bardiensten bij het COC verdwenen toen de tent sloot, evenzo sloot ik mijn netwerk binnen de LHBT+ wereld. Ik had het té druk met leven, met té normaal willen zijn in een wereld waarin dát tegenwoordig weer aanstootgevend is en was daarnaast té gebonden aan de meningen van anderen om werkelijke vrijheid te kunnen beleven.
Die krans kwam op zijn standaard. Ik echter, bleef ondergedoken. Toch komt wat verborgen is boven water. Als het de ruimte krijgt. Als we herdenken in de dubbele betekenis van het woord. Die dag is elke dag vandaag. Gelijktijdig doet dodenherdenking mij weer wat. Bevrijdingsdag leeft. Ik zie de dappere helden die ongezien stierven. Ik geef gehoor aan de gesmoorde kreten uit het verleden. En ja, het heden: ikzelf heb omarmt dat ik niet ondergedoken hoef te zitten. Veel is anders. Niet alles. Al sterft mijn geaardheid er geen duizenden doden meer voor. Ik ben dankbaar dat ik al schrijvend gewicht in die krans kan leggen zonder hem nog uit mijn handen te laten vallen. Meer beleving mag delen. Meer begrip, maar vooral.
Meer vrijheid.
Natasja Schreuder (36) is schrijfster en werkzaam bij het Leger des Heils. Als maatschappelijke duizendpoot en bekeerde hetero😉 altijd op zoek naar verhalen die soms bevraagd, altijd verteld, intens beleefd en tot slot belicht moeten worden. Nieuwsgierig? Kijk eens op www.mensenverhaal.com
Comments