Maurits Immink.
Yes, het is 2020! Nieuw jaar, nieuwe kansen, weer opnieuw beginnen vanaf nul. Sinterklaasavond, kerstdiner, kerstborrel, oliebollen, glühwein, appelflappen en huilende All By Myself-avonden à la Bridget Jones met flessen wijn zijn voorbij. Tijd om die calorieën weg te werken. Gaan voor het echte werk en dat betekent niet naar een oude work-out video kijken van Angela Lansbury. Op naar de sportschool!
Gay church
Volgens personage Will uit de tv-serie Will & Grace is een sportschool een place to be. Hij noemde het een gay church, een plek waar gays niet tegen elkaar mogen liegen, waar je open kaart moet spelen. Het wordt weleens gesignaleerd bij discriminatieonderzoeken dat LHBTI’ers eerder naar een sportschool gaan dan naar een sportvereniging, omdat ze zich bij de eerste veiliger voelen. De kleedkamers wordt namelijk over het algemeen niet altijd als veilig ervaren.
Het lijkt alsof de sportschool een steeds belangrijker plek krijgt in de samenleving en dat de kerk daarmee wordt verdrongen. Een gezonde lifestyle lijkt een aparte religie te worden. Wekelijks of dagelijks bezoeken mensen een sportschool in plaats van een kerk en je wordt gemotiveerd door een personal coach in plaats van een dominee. Daarnaast worden de voedingsschema’s gelezen zoals vroeger de bijbel werd gelezen en er wordt erop gelet dat je niet (te veel) ‘zondigt’. Ook is er in de sportschool ruimte voor reflectie en het streven naar een schoonheids- of gezondheidsideaal. Dit alles bij elkaar kan ervoor zorgen dat het bezoek aan de sportschool een levenswijze wordt. Zelf ontmoet ik eerder mensen die geïnteresseerd zijn in welke sportschool ik subsidieer dan naar welke kerk ik ga.
Moe
Ik vind dit pijnlijk. Het is een teken van ontkerkelijking en, als christen, vind ik dat lastig. Het liefste wil ik dat kerken niet hoeven te sluiten of te krimpen, maar ik kan begrijpen dat dit gebeurt. Kerken doen soms dingen die ontkerkelijking lijken te verergeren, en dan zijn ze verbaasd dat de afstand tussen de maatschappij en de kerk zo groot is.
Met de Nashville-verklaring nog vers in het geheugen kwam er een aantal weken geleden opeens een dreiging van het uitzetten van een kerk uit een landelijk verband omdat LHBTI’ers toegelaten worden tot het avondmaal. Als ik de berichtgevingen mag geloven lijkt het alsof het landelijke bestuur van die kerk denkt dat de kerken waar homo’s deel mogen nemen aan het avondmaal gelijk staan aan Sodom en Gomorra. Door zulke acties wordt de afkeer tegen de kerk vanuit de maatschappij onnodig nog groter.
En dan komt weer die discussie naar boven: is homoseksualiteit zondig? Ik word daar zo moe van. Het lijkt erop dat het voor sommige kerken missie nummer 1 is om LHBTI’ers te weren uit hun gelederen. Alsof het begrip homoseksualiteit al jeuk veroorzaakt bij enkel het horen van dat woord. Volgens mij hebben kerken wel wat beters te doen dan eindeloos mensen proberen wijs te maken wat precies wel theologisch verantwoord is, wat niet en daarover ruzie maken.
Sanctuary
In het boek De Klokkenluider van de Notre Dame wordt beschreven dat de kerk een bepaald asielrecht heeft, ondanks de heersende corruptie. De minderheden konden zich daar verschuilen voor de arm van de wet. Nu lijkt het wel alsof sommige kerken vergeten zijn dat ze een veilige plek moeten zijn voor iedereen, juist voor de zwakkeren. En nee, ik zie LHBTI’ers niet als “zwakkeren”, want we mogen trots zijn, proud. Maar het is wel fijn als je bij een kerk bent en stiekem denkt “yes, ik sta op asielgrond”. Zoals Quasimodo “sanctuary!” schreeuwt als hij bescherming zoekt binnen de grote muren van de Notre Dame, zo roep ik ook van binnen “sanctuary!” als ik een kerk binnenloop waar ik avondmaal mag ontvangen zonder mezelf voor te doen als hetero. Bij die gemeenschappen ben ik even een paar uurtjes vrij van discriminatie, zodat ik ook geen zorgen hoef te maken over mijzelf. In die paar uur onbezorgdheid kan ik focussen op God, hem loven, voor Hem zingen en meer leren over naastenliefde en dat ervaren.
Voornemen
Ik heb die onbezorgdheid niet altijd gevoeld in iedere kerk, maar het is mogelijk om een veilige plek te creëren. Waar ik dus openlijk avondmaal mag ontvangen! Een plek die vrij is van discriminatie en daardoor veiliger is dan een sportschool. Maar kerken, pas op. De gym ligt op de loer en wil jouw plek overnemen. Verdedig je maatschappelijke positie en maak een sanctuary! Het enige wat je nodig hebt is een christelijke mentaliteit. Of misschien kan je het ook een sportmentaliteit noemen. Een goede voornemen voor 2020. Kom op, kerk, je kunt het. Stake it, come on!
Comments