Jacob Diederiks - Interview met Johan Verweij.
Kun je jouw gevoel beschrijven van vóór en na de tv-uitzending?
Het is natuurlijk spannend en ook wel een beetje gek om jezelf terug te zien op televisie, maar ik ben toch vooral heel dankbaar. Het voelde écht als een warme deken om aan dit programma mee te werken. Van tevoren was ik een tikkeltje nerveus, want ik wist niet welke demonen uit mijn verleden ik zou tegenkomen, maar na het bekijken van de uitzending was ik toch vooral ook heel trots. Ik ben veel sterker dan ik had gedacht.
Hoeveel reacties ontving je tot nu toe?
Het aantal heb ik niet bijgehouden, maar het waren er ontzettend veel. De eerste twee dagen na de uitzending ben ik alleen maar bezig geweest met berichtjes beantwoorden. Alle reacties hebben me diep geraakt en ontroerd.
Waren die allemaal positief?
Ik heb uitsluitend positieve reacties ontvangen en dat heeft me toch wel een klein beetje verrast. Ergens houd je toch ook rekening met opmerkingen die je persoonlijk raken, maar niets van dat alles!
Kun je er, zonder de naam van de afzender te noemen, enkele weergeven die je in het bijzonder hebben geraakt?
Poeh… Dat zijn er wel een aantal… Bijzonder geraakt ben ik vooral door reacties uit mijn geboortedorp Nieuw-Lekkerland. Mede-catechisanten of dorpsgenoten die zich schuldig voelden omdat ze geen weet hadden van de strijd die ik destijds voerde. Ik heb ze echter kenbaar gemaakt dat ik ze echt helemaal niets kwalijk neem. Andere inwoners gaven bijvoorbeeld aan met het hele gezin de uitzending te hebben bekeken en zijn vervolgens met elkaar in gesprek gegaan. Dat vind ik mooi, want dat sluit mooi aan bij de missie die ik heb.
Ook ontving ik een reactie van een predikant die erg worstelde met zijn eigen seksualiteit. Dat vind ik ontzettend verdrietig om te lezen, maar tegelijkertijd hoop ik zo iemand ook iets van houvast mee te geven.
Zijn er ook mensen in wie je teleurgesteld bent omdat zij juist niet reageerden en je dat misschien wel had gehoopt?
Nee, dat heb ik niet. Ik heb ook niet meegewerkt aan het programma om erkenning te krijgen of iets dergelijks. Althans, er waren geen verwachtingen of iets dergelijks. Ik heb ervoor gekozen eerlijk mijn ervaringen te delen om daarmee een lans te breken voor anderen die worstelen met deze thematiek. Dat er dan zoveel reacties binnenkomen, voelt onwerkelijk maar tegelijkertijd ook heel bijzonder.
Ontving je ook reacties uit Nieuw-Lekkerland: van dorpsgenoten, kerkleden tot klasgenoten van vroeger?
Ja, zoals ik net vertelde heb ik veel reacties ontvangen van dorpsgenoten en mede-catechisanten. Daarnaast ook enkele reacties vanuit de kerk waar ik vroeger toebehoorde. Dat heeft me bijzonder goed gedaan. Hopelijk brengt het ook in de Gereformeerde Bond-kerk iets op gang. Toevallig ontving ik kort voor de uitzending een berichtje van een oud-klasgenote van de basisschool omdat ze me in LINDA had zien staan.
In hoeverre merk je dat er ook bij hen meer begrip is gekomen voor de positie van de LHBTI’ ers?
Ik heb vooral ervaren dat ik sterk ben in mijn kwetsbaarheid. Dus door eerlijk en openhartig te zijn over wat ik voel, zonder daar een waardeoordeel aan te verbinden (zowel naar mezelf als naar anderen toe), blijf ik dichtbij mezelf en kan ik tegelijkertijd anderen tot steun zijn. Oordeelloosheid maakt vrij en schept ruimte voor een dialoog. En dat lees ik terug in de berichten die mensen me hebben gestuurd.
Is er in de media ook gereageerd op de uitzending?
Daar heb ik niet direct zicht op, maar ik heb vooraf wel in het Utrechts Nieuwsblad (AD) gestaan met de pastoor die ook in de uitzending met mij in gesprek ging. En natuurlijk is de briefwisseling tussen Bernard en mij te lezen op het Lazarus-platform.
Heeft de tv-uitzending je denk je verder gebracht?
De tv-uitzending heeft me zeker verder gebracht. Ik heb iets van mijn vroegere worsteling, maar ook mijn missie kunnen laten zien. En daar ben ik dankbaar voor. Daarnaast voel ik me ook gesterkt in mijn zelfvertrouwen. Dus dat is absoluut winst. Verder ben ik nieuwsgierig geworden naar het medium televisie. Je kunt er allerlei kanten mee op en het lijkt me geweldig om eens mensen te interviewen op camera.
Wat hoop je voor de toekomst? In het algemeen en voor jezelf?
Wat ik hoop voor de toekomst is dat er meer begrip komt als het gaat om seksuele diversiteit in de kerk. Daarnaast hoop ik toch ook dat mensen meer de uitdaging aangaan om gewoon hun leven te leven en zich niet laten inperken door allerlei wetten en religieuze voorschriften die helemaal niets met geloof te maken hebben.
Voor mezelf hoop ik vooral dat ik mag blijven leven in verwondering. Dat ik blijf openstaan voor anderen en nieuwe inzichten, en tegelijkertijd ook iets kan betekenen voor mensen. Omzien naar de ander, dat vind ik heel belangrijk.
Ben ik iets vergeten wat je nog kwijt wilt?
Dat ik me vooral een gezegend mens voel. Zelfs in een imperfecte wereld.
Comments