Mike van Ballegooijen.
Maandag 14 februari jl. was het Valentijnsdag. De dag die, op een heel commerciële wijze, in het teken staat van liefde en verliefd zijn. Ik ken genoeg mensen die vanwege het commerciële karakter van deze dag niet zo weg zijn van Valentijnsdag. Ik begrijp dat wel, aangezien ik vroeger ook niet zoveel met deze dag had. Sinds ik een relatie heb is mijn mening en gevoel hierover wel bijgesteld. Ik vind het mooi om deze dag speciaal te vieren hoeveel je van elkaar houdt. Bij ons uitte zich dat in cadeautjes en lekker uit eten gaan. We hadden van tevoren een restaurant geboekt, ik zou mijn vriend dan ophalen van het station en dan zouden we lekker uit eten gaan en hij zou blijven slapen. Dat was het plan tenminste. Helaas verliep het die dag toch even iets anders.
Het weekend ervoor was ik bij mijn vriend thuis geweest en was er nog geen vuiltje aan de lucht. Tot ik die maandagochtend de woonkamer binnenliep en twee van mijn huisgenoten een zelftest deden omdat ze naar de universiteit zouden gaan. Ik ging inmiddels weer naar mijn kamer, lekker aan het werk. Nog geen vijf minuten later kwam het appje: ‘we hebben corona’. Net het bericht wat ik niet wilde horen. Daar gingen onze plannen. En wat nu?
Gelukkig had ik nog een zelftest in huis, dus ik kon in ieder geval kijken of ik zelf al besmet was. Een kwartier later kwam het verlossende woord: negatief. Ik heb meteen mijn vriend geappt en de situatie even uitgelegd. Het leek ons allebei toch niet zo’n strak plan dat hij bleef slapen, maar om nou alles in het water te laten vallen. Al snel kwam er een nieuw plan. Mijn vriend werkt in Utrecht, dus het was handiger om daar af te spreken. Het was nog even zoeken naar een leuk restaurantje, de meesten zaten namelijk al vol, maar gelukkig hadden we die snel gevonden. Hoera, we hadden een nieuw plan. Hopelijk komt dit wel goed…
‘s Middags zat ik in het openbaar vervoer naar Utrecht en moest ik even denken aan de stress die we die ochtend gehad hadden over ons afspraakje. Misschien had ik er daardoor wel extra zin in, gewoon omdat het bijna niet had plaatsgevonden. Ik dacht ook nog even terug aan hoe ik vroeger Valentijnsdag beleefde. Misschien dat ik Valentijnsdag vroeger ook wat meer ongemak ervaarde. Wij hadden bij ons op school altijd een rozenactie en hoewel er toch weinig mensen van gebruik maakten, was er toch altijd die druk om zo’n roos overhandigd te krijgen. Ik heb ook wel eens Valentijnskaarten gestuurd naar meiden uit mijn klas omdat ik een vriendschappelijke klik voelde en dacht dat dat verliefdheid was. En ook daaruit volgde weer ongemak.
Ik denk dat ik daarom nu juist extra aandacht wil besteden aan zo’n dag als Valentijnsdag. Ik weet nu echt hoe is het om verliefd te zijn, om ook echt te voelen wat ik vroeger niet heb kunnen voelen. Elke dag ben ik nog steeds dankbaar dat ik de persoon ben geworden die ik nu ben en dat ik helemaal mezelf mag zijn. Een soort droom die werkelijkheid is geworden. Ik heb geluk gehad met de mensen om mij heen, met ouders die mij accepteerden zoals ik ben en met de beste vriend die ik me maar had kunnen wensen. Wat misschien zelfs nog belangrijker is, is dat ik mag weten dat ik bij God helemaal mezelf kan zijn. Dat heeft niet altijd zo gevoeld, maar door alles wat er gebeurd is mag ik dat steeds meer ervaren.
Inmiddels ben ik in Utrecht op het station aangekomen en sta ik op mijn vriend te wachten. Ik had nog even tijd om mensen te kijken, toch wel een fijne bezigheid als je even staat te wachten. Ik zag verschillende mensen die op weg waren naar huis in de rij staan bij de bloemenkraam om nog snel even een roos te halen voor hun geliefde. Ik moest daar wel om lachen, om die mensen die toch nog iets wilden doen voor deze dag van de liefde. Het was bijna de tijd die we hadden afgesproken, maar ik kon mijn vriend niet vinden. In mijn ooghoek zag ik ze opeens, twee mannen die hand in hand geanimeerd in gesprek langs me heen liepen. Toen mijn vriend een minuut later langs kwam lopen was het eerste wat hij mij met een glimlach op zijn gezicht vroeg: “Zag jij ze ook”? We liepen daarna samen naar het restaurant en hebben een heerlijke avond gehad. Toen we hand in hand naar het station liepen dacht ik: “Ik hoop dat ook wij hier iemand blij mee mogen maken!”
Comments